by Arnold Jansen op de Haar
A stall-holder in Cirencester told my sister that, at home, he switched channels whenever Brexit was mentioned on TV. He couldn’t stand it any longer. In response my sister remarked that she just loved watching the coverage: ‘It’s superior to the best play.’ ‘Well,’ the stallholder had to admit, ‘you couldn’t have made it up.’
Even when we were growing up, my sister and I enjoyed watching politics on TV. There was a ‘green curtain’ at the back of the old Dutch House of Representatives. Occasionally people would disappear behind it. Emotions could run high. I have it on good authority that, once in a while, people disappeared behind it to smoke a cigar together.
There is a story doing the rounds that two gentlemen from different political parties smoked the same brand of cigars. Sometimes, halfway through smoking their cigar, they had to go in to vote. So, they placed their cigars on the edge of an ashtray. Upon returning, they asked: ‘Is this mine or yours?’
Also, opinions could occasionally vary quite drastically depending on whether a politician was in front of or behind the green curtain. ‘They’re disappearing behind the green curtain’, said my father, which meant that things were hotting up. It tended to become quite crowded behind the green curtain when a no-confidence vote was imminent.
But you grow older; the Second Chamber was rebuilt, it became more and more uneventful, and you moved to another country: that of the Mother of Parliaments.
My sister has lived there for more than three decades but, four years ago, I joined her. And now, for the first time since growing up, we live together again in one house, and every evening we watch Brexit on TV.
The first big difference is that politicians’ private lives matter. On the whole, in the Netherlands, private lives of politicians are not a topic of discussion. Occasionally it’s referred to in the Second Chamber, but it’s swiftly frowned upon – privacy is strictly privacy.
This is in contrast to politics in Britain. If the right honourable gentleman representing ‘Wessex West’ hangs by his braces from his mistress’s ceiling on a weekly basis, several tabloids will report this to the voters so that people know whom they are dealing with.
In the Netherlands people don’t know anything about the private life of the PM. Has he a girlfriend? Or a friend? They have no clue. Here we know all about the PM’s type-1 diabetes and that, after a three-hour debate in parliament about the EU divorce bill followed by a press conference, she relaxed at home with a glass of whisky (Welsh) and beans on toast, prepared by her husband Philip (worth £2 million according to a public source). And he even did the washing up.
On the continent they tend to laugh at the total chaos in the UK. Well, I think that’s funny. The entire European population is allowed only to rubber-stamp the agreement with the UK. Here, in the Mother of Parliaments, issues are scrutinised exhaustively. Besides, compared to British MPs, the Dutch equivalents are verbally challenged. So I need to restrain myself: ‘Order, order, order, Arnold!’
Look. I, too, no longer know what’s best: a no-deal hard Brexit, May’s deal and a soft Brexit, or stay in the EU. But it is fascinating to see it being contested. Well, just a bit like in the old days, when in the Dutch parliament people disappeared arguing behind the green curtain. It may well be chaos in the British parliament, but they are discussing real issues. The Mother of Parliament wants to hang on to that.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
Other Columns
It’s Not the Economy, Stupid!
Letters to the British People (1): Being Lost
I’m Here to Stay
Heartbroken
The Brits Are Coming!
Freedom of Lifestyle
A Male Summer
Een marktkoopman in Cirencester zei tegen mijn zus dat hij naar een andere zender schakelde als thuis Brexit op de tv was. Hij kon het allemaal niet meer aanzien. Waarop mijn zus opmerkte dat zij er juist graag naar keek: ‘Het is beter dan het beste drama.’ ‘Tja,’ moest de marktkoopman toegeven, ‘je verzint het niet.’
Als kind keken mijn zus en ik al graag naar politiek op tv. In de oude Nederlandse Tweede Kamer had je achterin ‘het groene gordijn’. Daar verdween men soms achter. De gemoederen konden er hoog oplopen. Naar verluidt verdween men er ook wel eens achter om samen een sigaar te roken.
Er gaat een verhaal dat twee heren van verschillende politieke partijen hetzelfde merk sigaren rookten. Soms moesten ze halverwege de sigaar weer naar binnen om te stemmen. Daartoe legden ze hun sigaren op de rand van een asbak. Bij terugkomst zei men tegen elkaar: ‘Is dat jouw of mijn sigaar?’
Ook werden er achter het groene gordijn wel eens heel andere meningen verkondigd dan vóór het groene gordijn. ‘Ze verdwijnen achter het groene gordijn,’ zei mijn vader. Dat betekende dat het spannend werd. Als er een regering dreigde te vallen, werd het heel druk achter het groene gordijn.
Maar je wordt ouder, de Tweede Kamer werd vernieuwd en steeds saaier, en je emigreert naar een ander land. Het land van de Moeder der Parlementen.
Mijn zus woonde er al meer dan drie decennia maar vier jaar geleden voegde ik mij bij haar. En nu wonen we voor het eerst sinds onze jeugd weer samen in één huis. En zitten we iedere avond samen naar Brexit te kijken.
Het eerste grote verschil is dat het privéleven van de politici een rol speelt. In Nederland is het privéleven van politici doorgaans geen onderwerp. Soms refereert iemand er in de Kamer aan. Daar wordt dan snel schande van gesproken. Privé is privé.
Dit in tegenstelling tot de Britse politiek. Hangt de right honorouble gentleman, de afgevaardigde voor ‘Wessex-West’ wekelijks omgekeerd aan jarretels aan het plafond van zijn minnares dan wordt de kiezer middels diverse boulevardbladen hiervan op de hoogte gesteld, opdat men weet wat voor een vlees men in de kuip heeft.
In Nederland weet men niets over het privéleven van de minister-president. Heeft hij een vriendin? Of een vriend? Geen idee. Hier horen we alles over de suikerziekte van de premier en dat ze na drie uur debat in het parlement over de ‘divorce bill’ met de EU en een persconferentie, thuis ontspande met een glas whisky (uit Wales) en ‘beans on toast’, die haar man, Philip (‘vermogen: 2 miljoen pond’, volgens een openbare bron), had klaargemaakt. En hij deed ook nog de afwas.
Op het continent wordt momenteel lacherig gedaan over de totale chaos bij de Britten. Dat vind ik dan weer humor. De voltallige Europese bevolking mag ja knikken bij het akkoord dat met het Verenigd Koninkrijk wordt gesloten. Hier, in de Moeder der Parlementen, wordt het tenminste tot op het bot uitgevochten. Bovendien is men vergeleken bij het Britse parlement in het Nederlandse equivalent verbaal gehandicapt. ‘Order, order, order, Arnold!’ zit ik mijzelf nu toe te roepen.
Kijk, ik weet ook niet meer wat het beste is: no deal en een harde Brexit, May’s deal en een zachte Brexit, of in de EU blijven. Maar het is fascinerend hoe er gevochten wordt. Ja, zo’n beetje als vroeger in het Nederlandse parlement, als men vechtend achter het groene gordijn verdween. Het mag een chaos zijn in het Britse parlement, maar het gaat tenminste ergens over. Dat wil de Moeder der Parlementen niet kwijt.
© Arnold Jansen op de Haar
Andere Columns
Het is niet de economie, koekenbakker!
Brieven aan het Britse volk (1): De weg kwijt
Ik ga hier niet weg
Liefdesverdriet
De Britten komen!
Vrijheid van levensstijl
Een mannelijke zomer
