by Arnold Jansen op de Haar
This week I’m interviewing myself.
‘You’re a Dutchman who has been living in England for nearly four years. You follow news from England but also still keep track of news from the Netherlands. What do you think of the coverage of the UK in the media of your home country?’
‘First of all, the role of the messenger shouldn’t be underrated. My home country keeps dispatching journalists for shorter or longer periods to this country to report on the situation. On the whole these journalists write what the people at home like to hear – for example, that it’s all doom and gloom here in England. But there are exceptions: take Patrick van IJzendoorn, who writes for Dutch national newspaper de Volkskrant. Mostly he just writes down his observations, and from his articles it is clear he reads left- as well as right-wing newspapers. And this paints a surprising picture. There are not many Dutch journalists who look at Brexit from all angles.’
‘But still, isn’t there direct contact between people from both countries as well?’
‘Of course, but everyone seems to talk the Brits into the doldrums. For example, I recently chatted to an eminent Dutchman based in London who is in close touch with the Netherlands and who was certain that labour productivity in the Netherlands is twenty per cent higher compared to that in England. I remarked that this may well make England a lot more enjoyable. Luckily, the eminent Dutchman saw the funny side. “Ha ha,” he said, “they spend more time in the pub.” In my opinion labour productivity is hard to measure but the difference between the Dutch and the English is that in the Netherlands people are very keen to show their best side. Especially when they complete a questionnaire. For example, all research shows that the Netherlands is the happiest country on earth. Very hardworking, yet very happy; the general impression of the man in the street is different, I think.’
‘Who was this eminent Dutchman and how did you come to discuss this topic?’
‘I can’t reveal his name in this piece; besides, I really like him, and he, too, has to get on with the job. But he said that the Brits feel somewhat superior to the rest of Europe. He was convinced of it. That’s how we ended up talking about higher labour productivity in the Netherlands. He used this as an example to show that the British aren’t superior. Upon which I argued that the British, in spite of lower labour productivity, excel in lots of thing. “Name a French or German singer who is a worldwide household name nowadays”, I said. “And how many German or French actors work in Hollywood compared with the number of Brits?” And I hadn’t even moved on to the number of Nobel Prize Laureates, or mentioned that the Brits speak English fluently, which is also a great advantage, and that they occasionally win a war, notwithstanding this twenty per cent lag in labour productivity. No: put on the spot, the dignitary couldn’t really name a world-famous German or French singer. Not even Charles Aznavour, who was still alive at this point. Now that I’ve mentioned Charles Aznavour: a Dutch presenter, and Charles Aznavour fan, was annoyed that the Guardian had referred to Aznavour as the French Frank Sinatra. “How dare they write this.” The presenter pointed out the arrogance of the English-speaking world. I don’t think the Guardian’s aim was to upset anyone, but I’m afraid that the British are not the bees knees in the Netherlands at the moment, and that annoys me.’
‘In short, do you think that reporting on the UK could do with a bit of improvement?’
‘With this interview I’m trying to do something about it, but it is fighting a losing battle. The UK has been cut adrift and floats relentlessly towards America. The gap between the UK and Europe is increasing. Initially it will hurt economically, but I think in the long run things will work out. The one thing that should be said is that the row between the UK and EU is not beneficial for the balance and security of Europe. It’s NOT the economy, stupid!’
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
Other Columns
Letters to the British People (1): Being Lost
I’m Here to Stay
Heartbroken
The Brits Are Coming!
Freedom of Lifestyle
A Male Summer
by Arnold Jansen op de Haar
Deze week een interview met mijzelf.
‘Je woont als Nederlander nu zo’n vier jaar in Engeland. En je volgt naast al het Engelse nieuws nog altijd het Nederlandse nieuws. Wat vind je van de berichtgeving in je vaderland over het Verenigd Koninkrijk?’
‘Laat ik allereerst opmerken dat de rol van de boodschapper niet onderschat mag worden. Vanuit mijn vaderland worden er voortdurend journalisten voor korte of langere tijd hierheen gestuurd om verslag te doen. Doorgaans schrijven deze verslaggevers dingen op die ze thuis graag willen horen. Dat het hier in Engeland bijvoorbeeld alleen maar kommer en kwel is. Uitzonderingen daargelaten. Ik noem een Patrick van IJzendoorn, die voor de Volkskrant schrijft. Hij schrijft meestal gewoon op wat hij hier waarneemt. Daartoe leest hij, blijkt uit zijn stukken, linkse en rechtse kranten. En dat levert een verrassend beeld op. Er zijn niet veel Nederlandse journalisten die Brexit van alle kanten belichten.
‘Maar er is toch ook rechtstreeks contact tussen mensen uit beide landen?’
‘Natuurlijk, maar iedereen lijkt de Britten de put in te praten. Zo sprak ik laatst een in Londen woonachtig, hooggeplaatst, Nederlands persoon die veel contact heeft met Nederland en zeker wist dat in Nederland de arbeidsproductiviteit twintig procent hoger ligt dan in Engeland. Waarop ik zei dat het hier in Engeland mogelijk daarom een stuk aangenamer is. Gelukkig kon de Nederlandse hoogwaardigheidsbekleder erom lachen. ‘‘Haha,’’ zei hij, ‘‘ze zitten natuurlijk meer in de pub.’’ Persoonlijk denk ik dat arbeidsproductiviteit moeilijk te meten is. Maar een verschil tussen de Nederlander en de Engelsman is dat men zich in Nederland zo goed mogelijk wil voordoen. Vooral als je de enquÌÄå»te zelf invult. Zo is Nederland in alle onderzoeken ook het gelukkigste land ter wereld. Keihard werken en toch heel gelukkig; het beeld op straat is anders, zal ik maar zeggen.’
‘Wie was die hoogwaardigheidsbekleder en hoe kwam je op dit onderwerp?’
‘Ik kan zijn naam hier niet onthullen. Bovendien ben ik zeer op hem gesteld. En hij moet ook door. Maar hij zei dat de Britten zich een beetje beter voelen dan de rest van Europa. Hij was er echt van overtuigd. En toen ging het er opeens over dat de arbeidsproductiviteit in Nederland hoger ligt. Dat gaf hij als voorbeeld om aan te geven dat de Britten niet beter zijn. Waarop ik tegenwierp dat die Britten, ondanks de lagere arbeidsproductiviteit, toch in veel dingen excelleren. ‘‘Noem mij een Franse of Duitse zanger of zangeres van dit moment die bekend is in heel de wereld?’’ zei ik. ‘‘En hoeveel Duitse en Franse acteurs werken er bijvoorbeeld in Hollywood? Tegenover hoeveel Britten?’’ En dan had ik het nog niet over het aantal nobelprijswinnaars, of over dat de Britten bijvoorbeeld behoorlijk goed Engels spreken, wat ook een groot voordeel is, en dat ze ook nog wel eens een oorlog winnen, ondanks die twintig procent minder arbeidsproductiviteit. Nee, een internationaal bekende Duitse of Franse zanger noemen, dat kon de hoogwaardigheidsbekleder zo een, twee, drie ook niet. Ook niet Charles Aznavour. En die leefde op dat moment nog. Nu ik het toch over Charles Aznavour heb: een Nederlandse presentator, en fan van Aznavour, viel erover dat The Guardian Aznavour deFranse Frank Sinatra had genoemd. Hoe durfde die krant dat te doen. De presentator had het daarbij over de arrogantie van de angelsaksische wereld. Ik denk dat The Guardian het allemaal goed bedoelde. Maar ik ben bang dat de Britten er momenteel in Nederland over het algemeen niet goed op staan. En daar kan ik slecht tegen.’
‘Kortom, je vindt dat er in de berichtgeving over het Verenigd Koninkrijk wel iets verbeterd kan worden?’
‘Ik probeer er met dit interview iets aan te doen. Maar het is vechten tegen de bierkaai. De trossen zijn los. Het Verenigd Koninkrijk dobbert gestaag richting Amerika. De afstand met Europa wordt groter. Economisch gaat het eerst behoorlijk pijn doen maar uiteindelijk loopt het, denk ik, wel los. Het enige wat ik wil zeggen is dat het geruzie tussen het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie niet goed is voor de balans en de veiligheid in Europa. It’s NOT the economy, stupid!’
© Arnold Jansen op de Haar
Andere Columns
Brieven aan het Britse volk (1): De weg kwijt
Ik ga hier niet weg
Liefdesverdriet
De Britten komen!
Vrijheid van levensstijl
Een mannelijke zomer
