Skip to main content
search

What will survive of us is love

Zie Nederlandse versie

What will survive of us is love

View the English version

August 27, 2013

By Arnold Jansen op de Haar

Last week the Dutch newspapers reported that Diederik Samsom, leader of the Dutch Labour Party, one of the governing parties, is getting a divorce. The fact that one of the quality papers broke the news caused an outcry. It was, after all, a private matter. In the Netherlands you can look right into people’s living rooms as you walk down the street but people don’t report private matters.

Some people argued that it was actually relevant. During the most recent election campaign Diederik Samsom had featured his family in a TV advert, so that made it OK to report it. These two paragraphs show you how Dutch ethics work.

Personally, I like to know about this sort of thing, because it provides an insight into the politician. The TV ad is irrelevant. For example, David Cameron grew on me after I had seen his wife. If he were to divorce Sam my advice would be: ‘Don’t vote for him ever again.’

In the Netherlands a politician’s personal life is so private that I would recommend Berlusconi to enter Dutch politics. In our country you can even invite journalists to your bunga bunga parties. It certainly wouldn’t be covered in the papers.

This may explain why so few political memoirs are published in the Netherlands. Even if you tried out every position during your affair with an MP from another party, what’s private remains a secret.

I sometimes think that, in this respect, England belongs to Southern Europe whereas the Netherlands is a Northern country.

This doesn’t only affect politicians. For example, the first time you will ever see the family of a Dutch writer is at his funeral. Then, suddenly, Harry Mulisch’s entire family is standing around his coffin on a boat down the Amstel. The number of spectators is a bit disappointing, and only at this point do stories emerge. Once, Harry’s cat had fallen out of the window. Harry had rushed out of the house to lie beside it. A story to show his loving nature. When I saw this on TV, I thought, I wish the reverse had happened thirty years ago. Isn’t that awful?

This week I searched YouTube for documentaries about writers I admire. First of all I found a wonderful Arena documentary about the poet T. S. Eliot. In 1957, the 68-year-old Eliot married Valerie Fletcher, his 30-year-old secretary at Faber & Faber. ‘WHY MARRY THE BOSS?’ was the papers’ headline. At the time, no one questioned whether you were allowed to report that Eliot had married. Of course not.

I also watched a documentary about the poet Philip Larkin, a.k.a. ‘the Hermit of Hull’. Larkin, a librarian at the University of Hull, was rather keen on his privacy. Martin Amis was also featured, complete with teeth fixed to the tune of £20,000, a fact I learned from the newspapers. Now this is something that really is private. Anyway, he spoke about his father’s, Kingsley Amis’s, relationship with Larkin.

Andrew Motion’s biography of Larkin was splendid enough, but in this documentary you actually heard his thoroughly conventional girlfriends, Ruth Bowman and Maeve Brennan, speak. In addition, the more flamboyant Monica Jones and the married Patsy Strang made an appearance. Larkin wasn’t able to settle down properly with any of these girlfriends, even though some of the relationships lasted thirty years. The library and the writing always came first. He two-timed some of his girlfriends, and yet one of his most famous lines is: What will survive of us is love. But that was Larkin’s irony.

Even the most shy of English poets couldn’t prevent people from starting to dig into his life. There is even a page on Wikipedia entitled: ‘Relationships which influenced Philip Larkin’.

If all these personal facts influence the work of a writer, why should we want to ignore politicians’ private lives? I’m not talking about simple or malicious gossip, but about the people around them. That, to me, seems perfectly relevant.

And now I must return to my own private life. It’s pretty bad at the moment, but hopefully it will become literature.

© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press

arnold jansen op de haar

Visit Arnold’s home page to find out more about his other publications.
 
Previous columns:
Nederlandse kranten meldden afgelopen week dat Diederik Samsom, de leider van regeringspartij PvdA, ging scheiden. Dat een kwaliteitskrant dit als eerste had gemeld, veroorzaakte een storm van protest. Het was tenslotte privé. Je kunt in Nederland vanaf de straat dwars door elk huis heen kijken maar wij berichten niet over privé-zaken.

Er gingen ook stemmen op dat het wel relevant was. Diederik Samsom had zijn gezin bij de laatste verkiezingen laten optreden in een verkiezingsspotje. Dus dan mocht het. Zie hier in twee alinea’s een staaltje van Nederlandse ethiek.

Zelf wil ik dat soort dingen graag weten, verkiezingsspotje of niet. Omdat het inzicht geeft in de politicus. Zo vond ik David Cameron opeens een stuk leuker toen ik zijn vrouw Samantha voor het eerst zag. Als hij van Sam zou scheiden, zou ik zeggen: ‘Nooit meer op hem stemmen!’

In Nederland is het leven van politici zo privé dat ik Berlusconi aanraad in de Nederlandse politiek te gaan. Hier kun je zelfs journalisten voor je bunga bunga-feestjes uitnodigen. Het komt toch niet in de krant.

Misschien is dat ook de reden dat er in Nederland nauwelijks politieke memoires verschijnen. Al heb je het met een Kamerlid van een andere partij in alle standen gedaan, wat privé is, blijft geheim.

Soms denk ik wel eens dat Engeland in dit opzicht tot de zuidelijke landen behoort en Nederland tot de noordelijke.

En dat beperkt zich niet alleen tot de politiek. Zo duikt de familie van een Nederlandse schrijver pas op bij de begrafenis. Dan zit opeens de hele familie van Harry Mulisch in een bootje op de Amstel met de kist. De publieke belangstelling valt een beetje tegen. En dan pas komen de verhalen. Harry’s kat was ooit uit het raam gevallen. Harry was naar buiten gesneld en was ernaast gaan liggen. Een verhaal om aan te tonen hoe lief hij was. Was dat maar dertig jaar eerder gebeurd en andersom, dacht ik voor de tv. Erg hè?

Van de week zocht ik op YouTube documentaires over schrijvers die ik bewonder. Allereerst vond ik een schitterende Arena-documentaire over dichter T.S. Eliot. In 1957 trouwde de 68-jarige Eliot met zijn dertigjarige secretaresse bij Faber & Faber, Valerie Fletcher. ‘WHY MARRY THE BOSS?’ kopten de kranten. En niemand die zich destijds afvroeg of je had mogen berichten dat Eliot getrouwd was. Natuurlijk niet.

Ik keek ook naar een documentaire over dichter Philip Larkin, alias ‘the Hermit of Hull’. Larkin was bibliothecaris van de universiteit van Hull en nogal gesteld op zijn privacy. Ook Martin Amis kwam in beeld. Met zijn voor 20.000 pond gerenoveerde gebit, weet ik uit de kranten. Kijk, dat zijn nou dingen die echt privé zijn. Maar goed: hij vertelde over de relatie tussen zijn vader, Kingsley Amis, en Larkin.

De biografie over Larkin van Andrew Motion was al geweldig maar in deze documentaire zag je opeens ook zijn oerdegelijke vriendinnen Ruth Bowman en Maeve Brennan praten. En dan had je nog de meer flamboyante Monica Jones en de getrouwde Patsy Strang. Larkin kon zich nooit echt aan die vriendinnen binden, al duurden sommige relaties dertig jaar. Eigenlijk kwamen de bibliotheek en het schrijven altijd op de eerste plaats. Hij had sommige van die vriendinnen tegelijkertijd. En toch was een van zijn beroemdste regels: What will survive of us is love. Maar dat bedoelde Larkin weer ironisch.

Zelfs de meest schuwe Engelse dichter kon niet voorkomen dat men ging graven in zijn leven. Op wikipedia is er zelfs een onderwerp met als titel: ‘Relaties die Philip Larkin beïnvloedden’.

Als al die persoonlijke dingen invloed hebben op het werk van een schrijver, waarom zouden we dan niet iets willen weten over het privé-leven van politici? Niet in de zin van roddel of achterklap. Maar wie bij hen hoort, lijkt me best relevant.

En nu ga ik weer verder met mijn eigen privé-leven. Dat is op dit moment al erg genoeg. Hopelijk wordt het literatuur.

© Arnold Jansen op de Haar

  window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};  (function() {    var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;    po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';    var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);  })();