Eén keer eerder heb ik zo’n rare Koninginnedag meegemaakt. Mijn vader was net overleden. Hij zou op 1 mei begraven worden. Iedereen was aan het feesten. Flarden muziek waaiden vertraagd mijn flat binnen. Die dag verliep in slow motion. Eén ding was duidelijk: Koninginnedag ging altijd door.
Soms heb je geen column, op 11 september 2001 bijvoorbeeld. Mijn moeder verhuisde die dag naar Arnhem en werd op haar 76ste een Arnhems meisje. Ik zei nietsvermoedend: ,,Gebeurde er maar iets, ik heb nog geen column.” Dat heb ik geweten. Mijn zus zei toen ik arriveerde: ,,Je hebt een column: de Derde Wereldoorlog is uitgebroken.”
Donderdag was weer zo’n dag. De dag van de handen voor Máxima’s gezicht en de voorzitter van de oranjevereniging die zei: ,,Eerst was er niets aan de hand, we reden gewoon door de menigte.” Onhandig geformuleerd. Maar hét beeld van de dag was een huilend meisje. En haar twee vlechtjes huilden mee.
’s Middags reed ik op de fiets door het centrum van Arnhem. Er werd gefeest maar er hing een rare sfeer. Mensen passeerden met een verbeten blik: er zál gefeest worden. Arnhem voorop. Een film in slow motion. Ik reed ter hoogte van Musis op het fietspad, wilde rechtsaf de Steenstraat in en stak mijn hand uit. Een man achter me, die mobiel zat te bellen op zijn fiets, begon te vloeken. Hij maakte aanstalten om me op mijn gezicht te slaan. Ik stak mijn hand op en riep vriendelijk: ,,Sorry hoor.” Zoals mijn krantenman donderdag zei: ,,Soms denk ik dat de wereld gek geworden is.”

To give your feedback join Arnold on our forum