By Arnold Jansen op de Haar
This week a hacker published some doodles by Bill Clinton. It transpired that the American ex-president had drawn, not only a large limousine, but also a penis in classified documents, the latter item next to a sentence about Bob Dole. Was this related to Bob Dole, or was it a selfie? Monica Lewinsky would say: ‘Not a good likeness: it was bent. I’ve seen it myself.’
The selfie has been receiving a lot of attention. The blonde PM of Denmark, Helle Thorning-Schmidt, took a picture of herself with David Cameron and Barack Obama during the Mandela memorial service. Because this is what a selfie means: taking your own picture.
I too get rather excited about Helle Thorning-Schmidt, if only because of her name. Most enjoyable was Michelle Obama’s stern expression. She must have been thinking: are they really flirting with a blonde woman during the official memorial for Mandela?
David Cameron later explained that if someone from the Kinnock family wants to take a picture with you, you can’t possibly refuse. Apparently the Danish PM is Neil Kinnock’s daughter-in-law.
I watched the entire memorial service. It resembled the Champions League game between Galatasaray and Juventus, which took place over two days because of the sorry condition of the pitch. Not a single pass was accurate.
We don’t need a Monty Python reunion. We’ve had the memorial, including The Ministry of Silly Speeches and the glorious face of the Chinese vice-president when, after an entire speech in Chinese, he managed two sentences in English.
Actually, you could look on the selfie as a metaphor. President Zuma expected the entire memorial to be one big selfie. At long last he would be the centre of attention, and this time in the good sense of the word. Instead he was booed. This, of course, attracted quite a bit of attention. In most democracies, political leaders run the risk of being booed in stadiums. It’s part and parcel of the job, though rarely at memorials.
The sign-language interpreter also took a selfie. In quite inimitable style, he invented his very own sign language during the speeches. I would have done the same. I would like to put him at ease: we couldn’t quite make sense of most of the speakers, either, with the exception of Obama. His address was one big selfie: for heaven’s sake look at yourself!
The sign-language interpreter declared he had experienced a schizophrenic episode. So he just waved his hands at family and friends. Well, he had provided sign language before, at a meeting of the ANC, but apparently there weren’t any deaf people present on that occasion.
What happened to the vuvuzelas? During the entire World Cup I couldn’t follow the commentary because of the abundance of vuvuzelas, and now, when they had the chance to blast away the president, they had to make do with singing.
I enjoyed the master of ceremonies’ request to sing less loudly at the back of the stage, and the fact that a few nervous generals kept looking over their shoulders.
The Dutch Foreign Secretary, Frans Timmermans, also took a selfie. Actually not of himself but of King Willem-Alexander, who was rarely seen on TV during the proceedings. So our merry Frans thought: I’m not just Foreign Secretary, but also reporter of funerals and bar mitzvahs. Let’s take a picture of the king. Then, he posted it on Facebook.
Apparently he organises demonstrations when he’s abroad. If necessary, Frans paints the protest banners himself. The Ukraine government was not amused. It’s noticeable that, whenever Fans creates a spontaneous action, the cameras are present. Rumour has it that at the next official opening of parliament he will be on the driving box of the golden state coach. Or, at any rate, doing something that requires wearing livery. And he will use the opportunity to take some wonderful pictures.
And yet the Mandela memorial was very moving, too. It was as if Mandela, for the very last time, was making a bit of fun of all those vain world leaders.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen
De selfie stond nogal in de aandacht. De blonde premier van Denemarken, Helle Thorning-Schmidt, maakte samen met David Cameron en Barack Obama tijdens de herdenking van Mandela een foto van zichzelf. Want dat is de letterlijke betekenis van een selfie: een foto van jezelf maken.
Zelf raak ik ook een beetje opgewonden van Helle Thorning-Schmidt. Alleen die naam al. Het mooiste was het stuurse gezicht van Michelle Obama. Die dacht: zitten ze nu tijdens de officiële herdenking van Mandela met die blonde vrouw te flirten?
David Cameron verklaarde later dat als iemand van de Kinnock-familie vraagt om met je op de foto te gaan, je dit natuurlijk niet weigert. De Deense premier schijnt de schoondochter te zijn van Neil Kinnock.
Ik heb die hele herdenking uit gekeken. Het was als de Champions League-wedstrijd van Galatasaray tegen Juventus die over twee dagen verspreid gespeeld moest worden omdat het veld zo slecht was. Geen enkele bal kwam aan.
Zo’n reünie van Monty Python is helemaal niet nodig. We hadden de herdenking. Met The Ministry of Silly Speeches en dat glorieuze gezicht van de Chinese vice-president die, nadat hij zijn hele toespraak in het Chinees had gedaan, twee regels in het Engels deed.
De selfie zou je ook in metaforische zin kunnen zien. President Zuma dacht dat die hele herdenking een selfie zou worden. Eindelijk zou hij volledig in de aandacht staan. En dit keer op een goede manier. Maar hij werd uitgejouwd. Waar wel erg veel aandacht voor was. In de meeste democratieën wordt een politiek leider in stadions uitgefloten. Dat hoort er een beetje bij. Nou ja, niet bij een herdenking.
De doventolk deed ook een selfie. Op onnavolgbare wijze bedacht hij tijdens de toespraken een geheel eigen doventaal. Had ik ook gedaan. Ik zou hem gerust willen stellen: wij konden van de meeste toespraken ook geen chocola maken. Behalve van die van Obama. Zijn hele speech was één grote selfie: kijk in godsnaam naar jezelf!
De doventolk zei dat hij een psychose had gehad. Dus zwaaide hij maar een beetje met zijn armen naar familie en bekenden. Nou had hij al eerder getolkt bij een bijeenkomst van het ANC, maar daar waren blijkbaar geen doven.
Waar waren die vuvuzela’s eigenlijk? Een heel WK heb je geen commentaar kunnen horen omdat het stikte van de vuvuzela’s, en nu hadden ze de kans om de president weg te toeteren, doen ze het alleen met zingen.
Ook heerlijk, die opmerking van de ceremoniemeester of men achter het podium iets zachter kon zingen. En dan een paar van die zenuwachtige generaals die achterom zitten te kijken.
De Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans deed ook een selfie. Niet van zichzelf maar van koning Willem-Alexander. Die kwam tijdens de herdenking nauwelijks in beeld. Dus dacht onze vrolijke Frans: ik ben niet alleen minister van Buitenlandse Zaken, ik doe ook de verslaggeving van begrafenissen en bar mitswa’s. Laat ik een foto van de koning maken. En die zette hij op Facebook.
Hij schijnt in het buitenland ook demonstraties te organiseren. Desnoods schildert Frans de spandoeken zelf. Daar was het regime van Oekraïne minder blij mee. Opvallend is ook dat als Frans iets spontaan doet, er altijd camera’s bij zijn. Het gerucht gaat dat hij bij de volgende Prinsjesdag op de bok van de Gouden Koets zit. Nou ja, in elk geval iets als livreier. En daar maakt hij dan weer een hartstikke leuke foto van.
En toch was de Mandela-herdenking ook heel ontroerend. Het was alsof Nelson Mandela voor de laatste keer al die ijdele wereldleiders een beetje voor schut zette.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
Eerdere columns:
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is
What will survive of us is love
Een Gibraltarese bibliothecaris
Homosympathisant
Hot Pants Harry
Fietsen op tante Corry’s pannenkoeken!
Een klein ongemak
Telefoneren met een buitenaards wezen
Naakt in de balletklas
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier
Eten als de paus
Een dichter met jicht
Een plastic buitenlands paard
Een beetje benauwd
Een katholieke koningin