By Arnold Jansen op de Haar
‘The Queen nearly moved to London again.’
‘She stays quite often in London anyway.’
‘But I am talking about the Dutch Queen and what happened during the Remembrance of the War Dead.’
I think that, at this point, I need to add a short explanation for my overseas readers. On the 4th of May, the National Remembrance of the War Dead was held in Dam square in Amsterdam. During the two minutes silence a confused man started to scream. This in turn caused a woman to shriek, a man to drop his briefcase, whilst another man called out: ‘A bomb, a bomb!’ which thus created a panic reaction.
The consequences: sixty-three injured, mostly with grazes and broken bones. Basically, people were trampled on when others tried to escape the scene. The Royal family was swiftly ushered to safety.
‘
So it just took one confused man to almost make the Queen fly to safety in England.’
‘This was what happened at the start of World War Two.’
‘Luckily this time she was back within minutes.’
‘It may well be a good idea for her to appear in running shoes next time. The spectacle of female members of the Royal Family on the run in high heels doesn’t make for a dignified picture.’
That evening the incident was the main topic on television; security experts were called to join the discussion about how this had been allowed to happen. There was a man with a briefcase: how could it be that a man with a briefcase had been able to join the crowd? But it was one lonely disturbed man who started shouting, only one unstable individual!
My opinion is that the British Queen wouldn’t have moved by an inch, even if a nuclear device had exploded. It is not the done thing to interrupt a remembrance, but she may just have cast a very stern look at the spot where the bomb had detonated.
In the mean time, during all of last week, CNN reported on a car bomb that hadn’t exploded in Times Square in New York. It was a homemade concoction but the event was looked at from all angles. Barely a week later, an abandoned cool box again brought New York to a standstill; this time it was a false alarm.
Meanwhile in The Netherlands the cup final between arch rivals Ajax and Feyenoord was settled in two separate games, each before a home crowd. This was to avoid violence, because the two sets of supporters are out to kill each other. It wrecked the atmosphere and still required the same amount of security.
Fear reigns supreme. A few years ago I was waiting in a queue at Heathrow. At the security gate we had to remove our shoes. Just in front of me stood Edison Arantes do Nascimento, aka Pelé, the world famous Brazilian footballer in retirement. Even he had to remove his shoes; when they were checked the security officer asked for his autograph.
A society that insists that a football legend and my eighty-five year old mother, who has trouble walking, remove their shoes is not my kind of society.
That’s why I prefer travelling by train. I enjoy the feeling of being certain that my toothpaste travels with me.
Apparently on Ben Gurion airport in Israel they operate in quite a different way. They simply subject you to a few critical security questions. The people asking these questions are very well trained and thus spot a problem immediately. My elderly mother as well as Pelé could have kept their shoes on.
Maybe we should develop the habit of asking each other more security questions. For example ask people who vote for extremist parties. In the UK they vote UKIP or BNP, in The Netherlands they vote for Geert Wilders, and it is all down to fear.
For quite some time in the Western world, we just assumed that the next generation would reap the benefits. This has changed and we now feel things can only get worse, financially and with the environment. The Greek crisis threatens to burst all stock markets, the Chinese grow richer and richer and a terrorist attack is just around the corner.
Don’t give in to fear, that is always the best course of action. Therefore I have made up my mind to immediately tackle the person who proclaims: ‘I have a bomb.’ If we all had this attitude it is likely to deter would-be terrorists.
Bomb attacks are part of life now but it matters how you deal with terrorist attacks. Society is built on a time bomb and it is called fear. I feel I should take to the street with a huge banner with on it written in large letters: ‘HOPE!’
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our
forum.
Previous columns:
‘De koningin zat al bijna weer in Londen.’
‘Die zit anders best vaak in Londen.’
‘Ik bedoel de Nederlandse koningin, tijdens dodenherdenking.’
Misschien moet ik dat voor de lezers overzee even uitleggen. Op 4 mei was de Nationale Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam. Tijdens de twee minuten stilte begon een verwarde man te schreeuwen. Vervolgens begon er een vrouw te gillen, een man liet zijn koffertje vallen, iemand riep ‘Bom, bom!’, en er ontstond paniek.
Gevolg: 63 slachtoffers met schaafwonden en botbreuken. Allemaal mensen die onder de voet waren gelopen. En de koninklijke familie werd halsoverkop in veiligheid gebracht.
‘Dus één verwarde man en de koningin zat bijna weer in Engeland.’
‘Net als aan het begin van de Tweede Wereldoorlog.’
‘Gelukkig was ze dit keer na een paar minuten terug.’
‘Misschien moet ze de volgende keer op sportschoenen komen. De koninklijke familie rennend op naaldhakken is geen gezicht.’
De hele avond werden er op tv veiligheidsdeskundigen opgevoerd die discussieerden over de vraag hoe zoiets kon gebeuren. En een koffertje! Hoe kon daar iemand staan met een koffertje! Maar het was één verwarde man die schreeuwde. Eén verwarde man!
Zelf denk ik dat de Engelse koningin geen stap zou verzetten, al ontploft er een atoombom. De herdenking gaat altijd door, misschien dat ze alleen een beetje boos kijkt in de richting van de bom.
Ondertussen berichtte CNN de hele week over een autobom die niet was afgegaan op Times Square in New York. Het was een amateuristische bom maar de zaak werd van alle zijden belicht. Een kleine week later legde een koelbox New York opnieuw plat. Loos alarm.
In Nederland werd de bekerfinale tussen Ajax en Feyenoord in twee wedstrijden afgewerkt, met alleen thuispubliek. Dit om rellen te voorkomen, want de supporters van die clubs staan elkaar naar het leven. Maar de sfeer was weg. En de veiligheidsmaatregelen net zo groot.
De angst regeert. Een paar jaar geleden stond ik op Heathrow in de rij. Bij het poortje moesten we onze schoenen uitdoen. Voor me stond Edison Arantes do Nascimento, alias Pelé, de wereldberoemde Braziliaanse ex-voetballer. Ook hij moest zijn schoenen uitdoen. Toen hij ze terugkreeg, vroeg de functionaris een handtekening.
Een samenleving waarin een voetballegende zijn schoenen moet uitdoen, en mijn moeder van 85, die heel slecht loopt, is niet mÃjn samenleving.
Ondertussen neem ik liever de trein. Ik vind het gewoon een prettig gevoel dat ik samen met mijn tandpasta reis.
In Israël schijnt men het op luchthaven Ben Gurion anders te doen. Men stelt alleen een paar controlevragen. De mensen die dat doen zijn zo getraind dat ze het onmiddellijk zien als er iets aan de hand is. Mijn moeder en Pelé kunnen daar gewoon de schoenen aanhouden.
Misschien moeten we elkaar meer controlevragen stellen. Aan mensen die op radicale partijen stemmen bijvoorbeeld. In het Verenigd Koninkrijk op de UKIP of de BNP, in Nederland op Geert Wilders. Het is allemaal angst.
Heel lang dacht de westerse wereld dat het de volgende generatie beter zou gaan. Dat is veranderd. Nu kan het alleen maar slechter gaan, financieel en met het milieu. Griekenland blaast bijna de beurzen op, de Chinezen worden steeds rijker en misschien pleegt er iemand een aanslag.
Niet bang zijn, dat is altijd het beste. Zo heb ik mijzelf voorgenomen als iemand zegt: ‘Ik heb een bom’, ik er onmiddellijk bovenop duik. Als iedereen dat zou doen, zouden er een stuk minder bomaanslagen zijn.
Er zullen altijd aanslagen zijn. Het gaat erom hoe je met die aanslagen omgaat. In de maatschappij zit een tijdbom. En die tijdbom heet angst. Misschien moet ik met een spandoek de straat op. Er staat in grote letters op geschreven: ‘HOOP!’.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons
forum.
Eerdere columns:
