By Arnold Jansen op de Haar
Every Saturday we’re on Portobello market with the Holland Park Press market stall. We’re in the square, in front of the hairdressing salon on the corner of Tavistock Road. Many of the male hairdressers from the salon wear a beard, or to be precise a trendy beard and a moustache, aka a ‘beardstache’. The longer hipster beard (one up from ZZ Top) is dead, long live the beardstache! Well, that’s what they’re saying – I’m not really an expert.
I only recently encountered the beardstache. I had never come across the word before.
If Jesus had worn skinny jeans with super narrow legs, he would have been a hipster. And Conchita Wurst, who bears a striking resemblance to the Redeemer, is a man with a beardstache in a dress.
The guys from the hairdresser’s often wear skinny jeans with narrow legs, frequently combined with quite an open shirt, with a few tattoos peeping through several gaps. I think they all look rather gay. ‘Not so,’ said a photographer friend (without a beard), who always wears very cool shoes and who knows about such things, ‘only one of them is homosexual.’
I’ve never sported a beard. My hair, however, did use to cover my ears (until I turned fourteen, when ZZ Top was conquering the world), but here we’re talking about the 1970s.
The guys from the salon simply look cool. Because I smoke cigars they often ask me for a light. It seems as if no one in London possesses a lighter. Maybe it’s considered to be uncool. There is something in it, this hip environment, especially when you’re so uncool yourself.
Actually, I’ve never been a hipster. Raving mad, maybe, but never cool. But Notting Hill makes me aware of it. For example, passing hipster boys rarely drink normal coffee, they drink cappuccino with froth patterns instead, and for lunch they have something organic and gluten free.
Apparently Notting Hill is no longer exclusively hipster territory, because, according to several locals, the atmosphere is being spoiled by an increasing number of retired bankers.
Even so, I recently attended a rather cool event in ‘our square’. I’m referring to the wedding celebration of some friends of ours. They actually married on Valentine’s Day with just a few close friends present, and now they were holding a wedding lunch for a large party in the tapas bar on the square. The bridegroom is 76.
It was rather odd to be able to watch your own stall on a market day from a terrace decked out in white for the occasion. (We had someone looking after our stall.)
We were immediately served a glass of chilled sangria. I looked around at the party, which was, so to speak, rather diverse. And I looked at the bridal couple, both well into their seventies. When they were 17 and 15, they had been childhood sweethearts. But she had managed to locate him on Facebook, and so now they had married.
There they were, dressed in casual clothes. On Valentine’s Day they hadn’t exchanged rings, but instead had used his regimental key rings as rings to put on each other’s fingers.
It turned out to be a marvellous lunch, lasting for six hours, with tapas for starters, followed by shellfish, paella, lots of wine and a genuine wedding cake. With several bands who performed in the square, and, of course, ‘limbo man’. He’s there every Saturday. It turned out to be one of those afternoons which prompts you to phone your mother to tell her how much you’re enjoying yourself. Unfortunately, she’s dead.
And, yes, the members of the band Hey Zeus had beards. People started dancing and passers-by joined in. There was even an appearance by an Indian swami, or was it a guru? Don’t pin me down on that. He exuded love, and what’s more he had kitted out himself with coloured plastic balls and pieces of Lego.
A few mature babes in the party, dressed in daring outfits, hugged him. One of them beckoned to me. That was the second moment I wanted to phone my mum. It all turned out to be very Notting Hilly – marvellous.
I looked at the dancing 76-year-old bridegroom and I thought: you don’t need a beardstache to remain a hipster when you’re 76. For the time being, I’ll keep shaving.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
A Celebration Every Day
Diana is Back
Loved by All
Cooking in Peacetime
A Bit of a Genetic Mess
Email a Fairy
A Peeing Neanderthal
Fictional Brits
Bare Burka
Is Van Gaal a Turkey?
An Estate Agent in High Heels
A Boy from Westminster
Adventure in Amsterdam
Amalia & George
Cheering Quietly
Human Waste
D-Day for Poetry
A Dog in London
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Ik vernam namelijk pas onlangs van de beardstache. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Als Jezus een skinny jeans droeg met smalle pijpen was hij een hipster. En Conchita Wurst, die een opvallende gelijkenis met de Verlosser vertoont, is een man met beardstache in een jurk.
De jongens van de kapsalon dragen vaak skinny jeans met smalle pijpen, daarop meestal een nogal open shirt, waaronder via diverse gaten een paar tattoos te zien zijn. Ik vind het geheel er nogal gay uitzien. ‘Nee,’ zei een bevriende fotograaf (zonder baard) die altijd hele coole schoenen draagt en daar kijk op heeft, ‘er is er maar een homoseksueel.’
Zelf heb ik nooit een baard gehad. Wel haar tot over mijn oren (tot mijn veertiende, toen ZZ Top de wereld veroverde), maar dan spreken we over de jaren zeventig.
Die jongens van de kapsalon zien er gewoon hip uit. Omdat ik sigaartjes rook komen ze vaak een vuurtje bij me halen. Het lijkt alsof niemand in Londen een aansteker heeft. Misschien is dat niet hip. Het heeft wel iets: zo’n hippe omgeving. Zeker als je zelf zo on-hip bent.
Hip ben ik namelijk nooit geweest. Knettergek misschien, maar niet hip. Maar in Notting Hill begin ik er op te letten. Zo drinken de hippe jongens die langslopen zelden gewone koffie (maar cappuccino met schuimpatroontjes) en als lunch eten ze glutenvrij biologisch voedsel.
Helemaal hip schijnt Notting Hill niet meer te zijn want volgens diverse locals wordt de sfeer verstoord door de aanwezigheid van een toenemend aantal gepensioneerde bankiers.
En toch was ik onlangs aanwezig bij een heel hip evenement op ‘ons pleintje’. Het betrof een huwelijksfeest van vrienden. Ze zijn op Valentijnsdag in kleine kring getrouwd en nu vierden ze dat bij de Tapas Bar op het pleintje met een lunch voor een groot gezelschap. De bruidegom is 76.
Het was best vreemd op een marktdag naar je eigen kraam te kijken vanaf een voor de gelegenheid geheel wit versierd terras. (Op onze kraam werd gepast.)
Er stond gelijk een koel glas sangria voor onze neus. En ik keek naar het gezelschap. Dat was, laten we zeggen, zeer divers. En ik keek naar het bruidspaar, een eind in de zeventig. Zij waren elkaars jeugdliefde. Ze waren toen 17 en 15. Maar ze had hem teruggevonden op Facebook. En nu waren ze dus getrouwd.
Daar zaten ze. In vrijetijdskleding. Ringen hadden ze niet. Ze hadden elkaar op Valentijnsdag als ringen sleutelhangers van zijn regiment om de vingers gedaan.
Het werd een geweldige lunch, van zes uur, met tapas vooraf, daarna schaaldieren, paella, veel wijn en een echte bruidstaart. Met bands die kwamen optreden op het pleintje. En ‘limboman’ natuurlijk. Die is er elke zaterdag. Het werd zo’n middag dat je zin had je moeder te bellen om te vertellen dat je in opperbeste stemming was. Maar die is helaas dood.
En ja, de leden van de band Hey Zeus droegen baarden. Men begon te dansen. Er voegden zich voorbijgangers bij. Er verscheen ook nog een Indiase ‘swami’, of ‘goeroe’, daar wil ik van af zijn. Hij straalde van alle kanten love uit. Bovendien had hij zichzelf getooid met gekleurde plastic ballen en legoblokjes.
Enkele oudere babes uit het gezelschap in uitdagende outfits hingen om zijn hals. Een wenkte er naar mij. Dat was het tweede moment dat ik mijn moeder wilde bellen. Het werd allemaal heel Notting Hilly. Heerlijk.
Ik keek naar de dansende 76-jarige bruidegom. En ik dacht: je hoeft geen beardstache te dragen om op je 76-ste nog hip te zijn. Voorlopig blijf ik me nog maar even scheren.
© Arnold Jansen op de Haar
Eerdere columns:
Elke dag feest
Diana is terug
Geliefd door allen
Koken in vredestijd
Een genetisch zootje
E-mail een elfje
De plassende Neanderthaler
Fictieve Britten
Blote boerka
Is Van Gaal een kalkoen?
Een makelaar op hoge hakken
Een jongen uit Westminster
Avontuur in Amsterdam
Amalia & George
Zachtjes juichen
Menselijk afval
D-Day voor poёzie
Een hond in Londen
Van Gaal en Wurst
Baby King George
De Virgin trein uit Birmingham
Nucleaire gastvrijheid
Vladimir de Viking
Ski-meisje met snor
Feniks
Bericht vanuit de badkuip
Een consequent voornemen
De wet van Nigella
Selfie
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is
What will survive of us is love
Een Gibraltarese bibliothecaris
Homosympathisant
Hot Pants Harry
Fietsen op tante Corry’s pannenkoeken!
Een klein ongemak
Telefoneren met een buitenaards wezen
Naakt in de balletklas
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier