By Arnold Jansen op de Haar
The Occupy Wall Street Protest is a flash-mob that camps out. It’s as if the neighbours come round for a cup of coffee and end up sleeping over.
The flash-mob phenomenon was born a few years ago; people who didn’t know each other used their mobiles or social media to arrange a meeting at a certain place to do something eye-catching. Usually it would only last for a short period.
One of the first flash-mobs assembled to celebrate a big fake dinosaur in a department store. Another flash-mob gathered to put up umbrellas in fine weather. Often they had practised a short dance routine and the resulting clip would be watched around the world.
Some of the flash-mobs actually had a purpose; for example, the death of Michael Jackson was an excellent excuse to moonwalk together.
The Occupy Protest is a flash-mob with a purpose. Well, a purpose of a sort.
I heard Michael Moore lead the choruses in New York. It reminded me of Monty Python’s Life of Brian, when Brian addresses his followers:
‘You’re all individuals!’
‘Yes, we’re all individuals!’
‘You’re all different!’
‘Yes, we’re all different!’
The Occupy Protest isn’t organised; they’re ‘against the monetary system’, ‘against capitalism’ and ‘against bonuses’. The Occupy demonstrations are flash-mobs inspired by fear, and fear is not short-lived, fear is stubborn.
It’s actually rather odd that, in order to protest ‘against banks’, people pitch their tents in front of a stock exchange. For several decades these banks provided people with mortgages, and during this time house prices increased substantially. This enabled people to secure a nice nest egg and it beat saving hands down.
In those days, very few people camped outside banks to thank them. Just about the only one to erect a big tent inside a capital city was Muammar Gaddafi, but he is now shrivelled up in a minute tent somewhere.
At some point the system malfunctioned. Was this because of the greediness of politicians, banks or consumers? Or are they all responsible? Enjoying demonstrating against yourself; that’s something different.
This week I read that the Netherlands is the most polluted country in Europe, but at the same time the membership of Dutch environmental and wildlife organisations is at an all-time high. The polluters are demonstrating against themselves – it’s a trend.
Camping against capitalism because you’re afraid of losing your savings or pension can be compared to organising an eating competition to help the starving in Africa.
It also looks a bit sad, demonstrating in Amsterdam after being prompted by New York. It’s rather like the pale imitation of a successful Broadway musical which is being staged in Amsterdam.
How can you organise protests in countries where daily life resembles camping? Poor Bedouin, Aboriginals and Eskimos: ‘Come on, guys, let’s occupy a hotel in protest!’
This makes me itch to go camping, but not outside the entrance to a stock exchange. How do you explain to your grandchildren that you once appeared on the international media clutching a toilet roll?
‘No, of course, grandpa always stayed in expensive hotels, it’s just that in this picture he happens to appear with a roll of toilet paper in front of the Amsterdam stock exchange.’
I’m going to phone a friend who is a camping expert. He owns a tipi, a camping heater and two sledge dogs. Once he travelled into the mountains with his wife and two small children. He hired a donkey, so that the children didn’t have to walk. It only meant setting aside a morning to brush up on handling donkeys – now isn’t that lovely?
So if, deep in the countryside, you come across me riding a donkey, you know what I’m doing. Please don’t follow me, I’m not the Messiah. I’m not even Michael Moore. I’m just on an entirely pointless camping trip. Wonderful!
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Enige jaren geleden ontstond het fenomeen van de flashmobs (flitsmenigten). Onbekenden spraken via de mobiele telefoon of sociale media af om ergens samen te komen en dan iets opvallends te doen. Meestal voor een zeer korte tijd.
Een van de eerste flashmobs betrof de verering van een grote namaakdinosaurus in een warenhuis. Een andere flashmob verzamelde zich om bij zeer mooi weer paraplu’s op te steken. Vaak had men een dansje ingestudeerd. En zo’n filmpje ging dan de hele wereld over.
Enige flashmobs hadden zelfs een aanleiding. De dood van Michael Jackson bijvoorbeeld. Lekker moonwalken met z’n allen.
De Occupy-beweging is een flashmob met een doel. Nou ja, een vaag doel.
Ik hoorde Michael Moore de spreekkoren in New York aanvoeren. Het deed me denken aan Monty Pythons Life of Brian, als Brian zijn volgers toespreekt.
‘Jullie zijn allemaal individuen!’
‘Ja, wij zijn allemaal individuen!’
‘Jullie zijn allemaal verschillend!’
‘Ja, wij zijn allemaal verschillend!’
De Occupy-beweging is niet georganiseerd. Men is ‘tegen het monetaire systeem’, ‘tegen het kapitalisme’ of ‘tegen de bonussen’. De Occupy-demonstraties zijn de flashmobs van de angst. En angst is niet kortstondig. Angst is hardnekkiger.
Dat mensen in een tentje voor een beursgebouw gaan zitten om ‘tegen de banken’ te protesteren, is best vreemd. Tientallen jaren lang hebben die banken ervoor gezorgd dat mensen een hypotheek konden afsluiten. En tientallen jaren stegen de prijzen van huizen flink. Zo kon je een aardig kapitaal vergaren. Daar was ‘niet tegenop te sparen’.
In die tijd werd er heel weinig voor de deur van de banken gekampeerd om ze te bedanken. De enige die nog wel eens midden in een hoofdstad een grote tent opzette was Muammar Gaddafi. Maar die zit nu ergens in een heel klein tentje te verpieteren.
Op een gegeven moment ging het mis met het systeem. Ligt dat aan de hebzucht van de politiek, de banken of de consument? Of zijn ze allemaal verantwoordelijk? Lekker tegen jezelf demonstreren, het is eens wat anders.
Deze week las ik dat Nederland het meest vervuilde land van Europa is. En tegelijk zijn nergens zo veel mensen lid van een natuur- of milieuorganisatie. De vervuiler protesteert tegen zichzelf. Het is een trend.
Kamperen tegen het kapitalisme omdat je bang bent je spaargeld of je pensioen te verliezen, dat is zoiets als een eetwedstrijd tegen de honger in Afrika.
Ook zo lullig, demonstreren in Amsterdam als navolging van New York. Het is toch een beetje de musical die op Broadway successen viert en als zwak aftreksel in de Nederlandse versie in Amsterdam wordt opgevoerd.
En hoe organiseer je het protest in landen waar het leven zelf al op kamperen lijkt? Arme bedoeïenen, aboriginals en eskimo’s. ‘Kom jongens, we gaan als protest in een hotel zitten!’
Ik krijg zelf opeens enorm zin om te kamperen. Maar niet voor de deur van een beursgebouw. Voor het oog van de internationale media met een rol toiletpapier onder je arm, leg dat maar eens uit aan je kleinkinderen.
‘Nee, opa zat altijd in dure hotels, maar op deze foto zie je hem met een rol toiletpapier onder zijn arm voor het beursgebouw in Amsterdam.’
Ik ga een vriend bellen die alles weet van kamperen. Hij heeft een tipi, een tentkachel en twee sledehonden. Ooit trok hij met vrouw en kinderen de bergen in. Hij huurde een ezel. Dan hoefden de kinderen niet te lopen. Het kostte alleen een ochtendje ezelinstructie. Kijk, dat vind ik nou sympathiek.
Dus mocht u mij binnenkort diep in de natuur op een ezeltje zien passeren, dan weet u wat ik aan het doen ben. U hoeft mij niet te volgen. Ik ben geen Messias. Ik ben zelfs Michael Moore niet. Ik ben gewoon volstrekt zinloos aan het kamperen. Heerlijk.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
