Het weekend voor de aanslag was ik met E. in Londen. Zij was er voor de eerste keer. Ik had me voorgenomen om haar in drie dagen zoveel mogelijk te laten zien. Van mijn stad. Ik mocht dan verhuisd zijn van Londen naar het platteland, maar het blijft toch mijn stad.

En dus liepen we dat weekend ook langs het parlement, de hoek om, Westminster Bridge op. Ik wees haar nog op de barrière op de stoep om auto’s tegen te houden. Ik was oplettend, zoals ik altijd oplettend ben in Londen. Zoals Londenaren oplettend zijn. Net zoals Londenaren zwijgen in het openbaar vervoer. En net zoals Londenaren rechts op de roltrap staan en links lopen en dan mopperen op de toeristen, die alles blokkeren. 

Zij vond de Big Ben kleiner dan ze had gedacht. Later zou ze ook nog zeggen: ‘Waar zijn de hippe mensen waar jij het altijd over hebt?’

Helaas kon ik Big Ben niet groter maken, en geen hippe mensen toveren Ë— ‘want bij bezienswaardigheden lopen nou eenmaal meer toeristen dan hippe mensen’ Ë— anders had ik het gedaan. 

Op de Golden Jubilee Bridge liet ik haar mijn favoriete plek zien, met het wijde uitzicht over de Theems. Ik wees haar op de St Paul’s in de verte, de Shard, de Gherkin, het gebouw van MI 6 (de geheime dienst), het Shell-gebouw, het National Theatre, alles wat je op die plek kunt zien.

Ik keek haar verwachtingsvol aan. Zij was er. Ik was er. Met je vriendin in Londen, beter kon het niet worden. Dit leek me een goede plek om haar te zoenen.

‘Het zegt me niet zoveel,’ zei ze. ‘En Engeland ook niet.’

Krijg nou wat! Dit was mijn plek. Dit was mijn Londen, the greatest city on earth. 

Ik beende vloekend weg richting Charing Cross station. Dwars door de hal. Nog steeds vloekend. Zij achter me aan.

Buiten het station wees ik zwaar gesticulerend naar de overkant. ‘Daar staat een schitterend beeld van Oscar Wilde, held van de homogemeenschap, het is een soort bedevaart plek. Maar dat zegt je natuurlijk niet zoveel.’ Mensen begonnen om te kijken. 

En ik vervolgde, nog luider: ‘Daar is Trafalgar Square met Nelson op zijn zuil, de National Portrait Gallery, de National Gallery, en daar,’ – ik had geen zin meer om dingen uit te leggen en ging steeds sneller praten – ‘is St Martin’s in the Field, zoek het op!’

Ik wou nog veel meer zeggen. Dat de mensen hier echter lijken. De politie lijkt echter, de verpleegsters en de taxichauffeurs. Ik kan het ook niet uitleggen. Het is een gevoel.

En dat ze bij elke crisis rustig blijven, twee wereldoorlogen hebben gewonnen, en dat Brexit helemaal niet betekent dat ze allemaal tegen buitenlanders zijn. En ik wilde zeggen dat ze van excentriekelingen houden, van heel zoet en heel pittig, dat ze ouderwets zijn en tegelijk heel modern. Ik kon zo heel lang doorgaan. 

Gelukkig zijn we de volgende dag teruggegaan naar de Golden Jubilee Bridge. En toen hebben we alsnog gezoend. 

Drie dagen later vond dus die aanslag plaats. Ik zette net op dat moment in Malmesbury de tv aan. De aanvaller had de ingang van het parlement niet kunnen bereiken. Er was een politieman die hem tegenhield en daarbij om het leven kwam. Zo’n echte politieman: PC Keith Palmer. 

Hij kreeg nog mond-op-mondbeademing van de onderminister van Buitenlandse Zaken. Die natuurlijk in het leger had gezeten. De aanvaller werd neergeschoten door de beveiligers van de minister van Defensie. Een vrouwelijk Kamerlid van Labour rende naar het ondergrondse station om te waarschuwen dat iedereen binnen moest blijven. 

Ik zie dat in Nederland nog niet zo snel gebeuren. Dat een van de ministers of een Kamerlid die dingen doet. Maar je hoopt het natuurlijk wel. Dat zelfs de Nederlandse premier, die wij thuis ‘Het Paard’ noemen, hinnikend uit zijn torentje komt gerend om iemand te redden.

Ik zag Londen op tv. Dit is mijn stad, dacht ik. En die krijg je er niet onder.

© Arnold Jansen op de Haar