Afgelopen donderdag reisde ik met de trein van Londen terug naar Nederland. Het voordeel van alleen reizen is dat je gesprekken kunt afluisteren. In de Eurostar zat een man te bellen. Hij was opgetogen. ‘We zijn vanavond op Channel 4,’ zei hij, ‘maar helaas kan ik zelf niet.’ Daarna belde hij nog iemand. ‘Ik geloof niet dat we vanavond het woord nucleair moeten gebruiken…’ Hij stopte, keek me aan en verliet de coupé.

Reizend door België bleef die zin hangen. Bovendien was iedereen stil. En ik had de tijd om te lezen in Philip Larkins Letters to Monica. De dichter schreef: ‘What frightens me most about marriage is the passing-a-law-never-to-be-alone-again side of it’ (‘Wat me het bangst maakt voor trouwen is de kant dat-je-stemt-voor-een-wet-dat-je-nooit-meer-alleen-zult-zijn’).

Inmiddels was ik in Nederland. ‘Station Breda,’ werd er omgeroepen. Het werd drukker.
Iets verderop namen drie jongens plaats. Het waren corpsstudenten.
‘Ik ben zo blij dat ik ABN spreek,’ zei een van de jongens met een zwaar Brabants accent.
Daarna ging het over ‘meisjes regelen’.
‘Toen jij een vriendin had regelde je veel meer meisjes in bed,’ zei er een. ‘En nu krijg je niemand meer.’
‘Nu is de druk hoger,’ zei de aangesprokene.
De jongens lachten.
‘Weet je wie pas lekker is?’ zei een ander. ‘Lydia.’
‘Lydia!’ riepen de twee anderen. ‘Echt niet.’
En toen ging het een hele tijd over wie wel lekker was en wie niet. En over ‘mooie tieten’.
De stoelen begonnen heen en weer te schudden van het gelach en het testosteron.
Plotseling werd een van de jongens serieus. ‘Weet je,’ zei hij tegen de jongen die tegenover hem zat, ‘Simone is nu met jou omdat ze verdriet heeft over Frank. Ze kan gewoon niet alleen zijn. Als ze het heeft verwerkt, laat ze je vallen, let maar op.’

‘Station Den Bosch,’ klonk het over de intercom en de jongens verlieten de trein. 

Even later kwamen aan de andere zijde van het gangpad een jongen en een meisje zitten. Zij bleek samen te wonen met ene Benny. Dat samenwonen was een beetje eerder dan gepland en tja, een studentenkamer was moeilijk te krijgen.
‘Ik kan mijn hele leven nog samenwonen,’ zei het meisje, ‘maar ik heb het toch gedaan. En het is best ruim: achttien vierkante meter.’
De jongen wierp tegen dat als je goed met elkaar kon opschieten dat natuurlijk best ging, maar o wee als de relatie verslechterde. ‘En als het niks wordt kun je ook bij Rob intrekken,’ zei hij.
Ja, Rob was ook een optie, beaamde het meisje lachend. En laatst was ze bij Roos en Dirk. Die hadden het pas goed voor elkaar. ‘Het is daar echt groot,’ zuchtte ze.
‘En het is er tenminste schoon en opgeruimd,’ zei de jongen. Hij leek even moed te verzamelen en zei toen: ‘Ik heb anders ook nog een logeerbed voor je.’
Het meisje keek hem nu bijna verliefd aan.
Ik kreeg acuut medelijden met Benny, de jongen met wie ze samenwoonde.

De corpsjongens zouden haar ‘een makkelijk te regelen meisje’ noemen. ‘Over tien jaar zitten jullie allemaal gevangen in een huwelijk,’ prevelde ik.

In Nijmegen stapten de twee studenten uit. Een ouder echtpaar en een bejaarde dame namen hun plaatsen in. De twee vrouwen begonnen tegen elkaar op te bieden over hun kleinkinderen.

Ik moest aan het gedicht The Whitsun Weddings van Philip Larkin denken. Larkin zat in een trein en er stapten elke keer bruiloftsgasten in. A dozen marriages got under way (een dozijn huwelijken waren onderweg).

Thuisgekomen las ik het bericht dat Countryfile presentatrice Miriam O’Reilly (53) negen maanden voor ze door de BBC ontslagen werd te horen kreeg dat ze ‘moest oppassen met die rimpels’.

We worden allemaal ouder, maar het adagium is: Jong en Lekker. Je mocht eens alleen blijven. Ik kreeg enorme zin om iets nucleairs te laten ontploffen.

De namen in deze column zijn gefingeerd.

© Arnold Jansen op de Haar