By Arnold Jansen op de Haar
I already knew two Margaret Thatchers, but recently another one has been added. Now it’s a case of three Margaret Thatchers. It’s not that they continually hit me over the head with a handbag, but they are powerful women.
Two are family and the third is a girl of my own age, and although I love all three, they can also be quite bossy. Normally I hate being disturbed by anyone, but I don’t mind being phoned by any of these three, even if it’s the middle of the night.
For example, when doing the dishes I follow her instructions on how to put away the crockery. However, one should not take this too far.
Margaret Thatcher triggers a wide range of emotions. For example, with people who review the film The Iron Lady: ‘It should have concentrated more on her policies, but Meryl Streep was marvellous.’
Others write: ‘At the time I was very much against Margaret Thatcher,’ to make sure everyone knows the writer was on the right side, ‘but after all she was the first female British prime minister.’ Or even worse: ‘I get the impression that Margaret Thatcher may have been a decent person.’
The English language has a beautiful expression for this phenomenon: faint praise.
In The Downing Street Years Thatcher wrote: ‘I was always asked how it felt to be a woman prime minister. I would reply: “I don’t know: I’ve never experienced the alternative.‒
I don’t think Angela Merkel has ever been asked the same question. Margaret Thatcher was a strong personality yet very feminine, which makes some people even angrier.
Actually, she isn’t special because she was the UK’s first female prime minister, not even because she was an outsider, the daughter of a grocer in Grantham, a paragon of social mobility.
No, she’s really special because she was a politician with a vision, who looked for people to support her. Not the reverse: a bit populist in form but not in content. When watching the film, I was most moved by the scenes which showed her as PM.
I became acquainted with England at the moment Thatcher became prime minister. England was still a land of grubby sheets on washing lines, coal heaters, strikes, skinheads, graffiti and peeling paint, a Butlin’s holiday camp in the pouring rain on a deserted coast.
If you want to know what England looked like, read The Kingdom by the Sea by Paul Theroux. It was published in 1983, the year Thatcher was re-elected for the first time.
‘It was so awful, I wanted to stay,’ Paul Theroux wrote about one of the towns he visited. Thatcher’s task had barely begun.
England slowly changed during her time as prime minister. Lots of people bought their first house, at last there was decent wine in the shops, England became merrier and London was swinging.
Some people look upon Thatcher’s policies as the start of unabashed capitalism. I think her actions led to an enormous increase in prosperity. It turned sour much later on, because people had forgotten about balancing Maggie’s housekeeping book.
‘I’m enjoying this!’ Margaret Thatcher announced the last time she spoke in parliament, acknowledging supporters left and right.
When I was growing up I wanted to be prime minister. I, too, had hardworking parents who wanted their children to get on in life. Margaret Thatcher is the prime minister I never became, and also every woman who domesticates me. In other words, they release the Denis Thatcher in me; I want to protect them.
By the way, the girl of my own age doesn’t resemble Meryl Streep; she looks more like a younger Helen Mirren.
If you’re a bit annoyed with me now because I admire Margaret Thatcher, this is my reply: ‘I’m enjoying this!’ I’m even considering buying walking shoes, because she insists.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
columns:
Twee zijn familie, de derde is een-meisje-van-mijn-eigen-leeftijd, en naast het feit dat ik die drie erg lief vind, kunnen ze ook nogal directief zijn. Doorgaans wil ik door niemand gestoord worden maar zij kunnen me desnoods middenin de nacht bellen.
Of dat ik bijvoorbeeld de afwas doe en zij zegt waar het allemaal moet staan en dat ik dat dan nog doe ook. Al moet men het natuurlijk niet overdrijven.
Margaret Thatcher roept allerlei gevoelens op. Bij mensen die schrijven over de film The Iron Lady bijvoorbeeld: ‘Het had meer over haar beleid moeten gaan, maar Meryl Streep was geweldig.’
Of men schrijft: ‘Destijds was ik heel erg tegen Thatcher (opdat iedereen weet dat de auteur aan de goede kant stond), maar ze was wel de eerste vrouwelijke Britse minister-president.’ Of erger nog: ‘Ik vermoed dat Margaret Thatcher toch best een leuk mens was.’
In het Engels bestaat daar een mooie uitdrukking voor: faint praise (dubbelslachtig prijzen).
Margaret Thatcher schreef zelf in The Downing Street Years: ‘Er werd altijd aan mij gevraagd hoe het was om de eerste vrouwelijke premier te zijn. Ik antwoordde dan: “Ik weet het niet, ik ken het alternatief niet.†’
Ik denk niet dat iemand die vraag aan Angela Merkel zou stellen. Margaret Thatcher was krachtig maar ook heel vrouwelijk. Dat maakte sommige mensen nog bozer.
Toch is ze niet bijzonder omdat ze de eerste vrouwelijke minister-president van het Verenigd Koninkrijk was. En zelfs niet omdat ze een outsider was, dochter van een kruidenier uit Grantham, toonbeeld van kansen voor iedereen.
Nee, ze is vooral bijzonder omdat ze een politica was die een visie had en daar aanhangers bij zocht. Niet andersom. Een tikkeltje populistisch in vorm maar niet in inhoud. En tijdens de film was ik daarom juist bij de scènes als premier het meest ontroerd.
Ik leerde Engeland kennen op het moment dat Thatcher premier werd. Engeland was toen nog een land van grauwe lakens aan een waslijn, kolenkachels, stakingen, skinheads, graffiti en afgebladderde verf, een Butlin’s Holiday Camp aan een verlaten kust, druipend van regen.
Wie wil weten hoe dat Engeland eruitzag moet The Kingdom By The Sea van Paul Theroux lezen. Het werd gepubliceerd in 1983. Thatcher was vier jaar aan de macht.
‘It was so awful, I wanted to stay (het was zo verschrikkelijk dat ik wilde blijven),’ schreef Theroux over een stad die hij bezocht. Thatchers taak was nog niet af.
Langzaam veranderde Engeland onder haar bewind. Mensen begonnen massaal huizen te kopen. Eindelijk was er fatsoenlijke wijn te koop. Engeland werd vrolijker en Londen swingde.
Sommige mensen zien Thatchers beleid als het begin van ongebreideld kapitalisme. Ik zie haar als aanjager van een enorme welvaartsstijging. Pas veel later ging het mis. Omdat men het huishoudboekje van Maggie was vergeten.
‘Ik geniet hiervan!’ riep Margaret Thatcher toen ze de laatste keer in het parlement sprak en ze maakte een paar kleine buigingen.
Als kind wilde ik minister-president worden. Ook ik had hardwerkende ouders die wilden dat hun kinderen vooruit kwamen in de wereld. Margaret Thatcher is de premier die ik nooit geworden ben en elke vrouw die mij temt. Andersom maken ze de Denis Thatcher in me los. Ik bedoel: dat ik hen wil beschermen.
Het meisje van mijn eigen leeftijd lijkt trouwens niet op Meryl Streep. Ze is meer een jongere versie van Helen Mirren.
Als u nu een beetje boos bent omdat ik Margaret Thatcher bewonder, dan zeg ik: ‘Ik geniet hiervan!’ Ik overweeg zelfs wandelschoenen te kopen. Omdat dat moet, van haar.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
