By Arnold Jansen op de Haar
Following the talks in Brussels, the front page of The Times showed David Cameron as Manneken Pis aiming at the head of Nicolas Sarkozy, and the next day someone remarked to me that Nicolas Sarkozy and Angela Merkel reminded her of Punch and Judy.
Seeing EU President Herman van Rompuy always conjures up a picture of Professor Calculus from Tintin. Would the true leader please stand up? Because that’s the problem: we’re missing a leader with a vision.
Every time I travel to England by train, I have to change in Brussels and go outside to smoke a cigar near the statue of Paul-Henri Spaak, one of the founders of the European Union. It makes me sigh, because where the disparity between England and Europe is concerned I’m stuck in the Eurotunnel.
Mark Rutte, the Dutch Prime Minister, tried to convince David Cameron. They looked like two public schoolboys. Mark didn’t want to just let the boy who was being cold-shouldered by everyone walk away.
Besides, naughty Nicolas had refused to shake David’s hand. Actually, Mark wanted to stand up to bossy Angela, but she was the girl with the most pocket money. This girl financed his marbles, so it wasn’t possible.
Everyone likes Mark, despite his very large head. The problem is, Mark wants to be liked by all, but at a certain point you have to make a choice.
That’s why Mark finally admitted that David ‘had asked for too much’. OK, David had his own money, but why couldn’t he help the others out when they asked for it?
Mark wasn’t happy about it; after all, he’s an anglophile. Ask him to choose between ‘Udo Jürgens and Cliff Richard’ and he will opt for Cliff Richard. ‘Bratwurst or Christmas Pudding?’ ‘Christmas Pudding, of course.’
David couldn’t be all that bad. Only recently he had donated his pocket money to the pitiful Irish girls at the back of the class. They had lost all their money buying far too expensive dolls’ houses.
Unfortunately, Silvio had already been expelled. Silvio had a lot of pocket money, in spite of having poor parents. He also had a lot of girlfriends. No one understood how he managed this, because he wasn’t good looking and he had stayed down three times. But you could have a laugh with him about Angela, ‘Eastern Germany’s Brünnhilde’. Yet now neurotic Nicolas was leading the campaign for Angela’s election as head girl.
‘Little Napoleon Nicolas’ had been working towards David leaving. By now, that much was clear. He called David a spoilsport. French friends of Nicolas said about David, ‘He behaved like someone at a wife-swapping party who refuses to bring his own wife.’ David drily responded, ‘I don’t go to wife-swapping parties.’ Although he attended an international school, he was still very British. Wife-swapping parties, David thought; only French boys would make a comment like that.
Later, the school bulletin reported that David was allowed to stay at school but would be in a class on his own. Some disciplinary measures would be taken, but the twenty-six boys and girls hadn’t quite made up their mind about those.
David’s brother Nick phoned to say that David should keep negotiating with the others, so that there was a chance of it getting sorted after all.
The next day the classmates were sitting together during their lunch break. They were all getting a bit worried about what they would say at home; maybe the people at home agreed with David.
Head girl Angela entered the room. Her skirt was just a bit too tight around her buttocks; luckily Silvio was no longer around. ‘We’re going to have lots more debates,’ she shouted. ‘This is just the beginning!’
She handed out sandwiches. What was the filling? German unity sausage!
Deep down they were all a bit jealous of David. He was sitting somewhere in a corner, eating a huge Christmas Pudding with a big smile on his face, while dreaming of being on a small boat in the middle of the Atlantic Ocean.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Bij EU-president Herman van Rompuy denk ik altijd aan professor Zonnebloem uit Kuifje. Wil de echte leider opstaan. Want dat is het probleem: er zijn momenteel geen leiders met visie.
Elke keer als ik met de trein naar Engeland reis en overstap in Brussel ga ik buiten een sigaartje roken bij het beeld van Paul-Henri Spaak, een van de grondleggers van de Europese Unie. En dan zucht ik even. Want qua tegenstelling tussen Engeland en Europa zit ik ergens vast in de Eurotunnel.
De Nederlandse minister-president Mark Rutte probeerde David Cameron nog te overtuigen. Ze zagen eruit als twee kostschooljongens. Mark wilde de jongen die door iedereen met de nek werd aangekeken niet zomaar laten gaan.
Bovendien had die stoute Nicolas David geen hand willen geven. En Mark wilde zelf ook wel tegen die bemoeizuchtige Angela optreden, maar dat was het meisje met het meeste zakgeld. En dat meisje financierde zijn knikkers. Dus dat ging ook niet.
Ondanks dat Mark een heel groot hoofd heeft, vindt iedereen hem aardig. Het probleem van Mark zelf is dat hij door iedereen aardig gevonden wil worden. Maar op een gegeven moment moet je kiezen.
En daarom zei Mark uiteindelijk dat David ‘teveel wilde’. Goed, David had zijn eigen geld maar kon hij de anderen niet een beetje helpen als ze erom vroegen?
Het zat Mark toch niet helemaal lekker. Hij is namelijk anglofiel. Vraag je hem te kiezen tussen ‘Udo Jürgens of Cliff Richard?’, dan noemt hij Cliff Richard. ‘Bratwurst of Christmas Pudding?’ ‘Christmas Pudding.’
En zo slecht kon die David niet zijn. Hij had eerder al zijn zakgeld afgestaan aan die zielige Ierse meisjes achterin de klas. Die waren al hun geld kwijtgeraakt aan veel te dure poppenhuizen.
Helaas was Silvio reeds van school gestuurd. Silvio had arme ouders en toch heel veel zakgeld. En heel veel vriendinnetjes. Niemand wist hoe hij dat voor elkaar kreeg want echt knap was hij niet en al drie keer blijven zitten. Maar je kon wel samen met hem lachen om Angela, ‘de Brünnhilde uit Oost-Duitsland’. En nu was die zenuwelijer Nicolas campagneleider voor Angela’s verkiezing tot klassenoudste.
‘Kleine Napoleon Nicolas’ had op het vertrek van David aangestuurd. Dat was inmiddels wel duidelijk. Hij noemde David een spelbreker. ‘Iemand die naar een parenavond gaat en vergeet zijn vrouw mee te brengen,’ zeiden de Franse vriendjes van Nicolas over David.
‘Ik ga niet naar parenavonden,’ reageerde David droog, want hij mocht dan op een internationale school zitten, hij was ook heel Engels. Parenavonden, dat kunnen alleen die Franse jongens bedenken, dacht David.
In de schoolkrant stond later dat David wel op school mocht blijven, maar dan in een klas alleen. En er zouden maatregelen tegen hem getroffen worden maar daar waren de 26 jongens en meisjes het nog niet helemaal over eens.
Davids broertje Nick belde met de mededeling dat David in gesprek moest blijven met de anderen. Dan kwam het misschien toch nog goed.
De volgende dag zaten de klasgenoten tijdens de middagpauze in de aula. Ze maakten zich allemaal een beetje zorgen over wat ze thuis zouden zeggen. Misschien waren ze het thuis wel met David eens.
Klassenoudste Angela kwam de aula binnen. Haar rok zat iets te strak om de billen. Goed dat Silvio er niet meer bij was. ‘We gaan nog veel meer overleggen,’ riep ze. ‘Dit is pas het begin!’
Ze deelde boterhammen uit. Wat erop zat? Duitse eenheidsworst.
Stiekem waren ze allemaal een beetje jaloers op David. Die zat ergens in een hoek met een brede glimlach aan een hele grote Christmas Pudding. En hij droomde van een bootje midden op de Atlantische Oceaan.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
