By Arnold Jansen op de Haar
I live in a strange country. From a Dutch point of view it’s across the sea. Nearby and yet quite distant. Over here, news reporting is often an odd affair.
Not long ago, someone made the headlines because for eight hours he had sat on the roof of the Houses of Parliament. Recently, a dog was poisoned during a dog show. And then there’s the wood with the fairy doors.
The wood is called Wayford Woods and it is located in Somerset, in the west of England. The first fairy door appeared here around the millennium. Last week, the paper reported an unbridled expansion of fairy doors: 200 have appeared already, and some of the fairy houses even have curtains, and small tables and chairs.
But Wayford Woods’ trustee, Mr Acreman, is getting worried. Wonderful name, Mr Acreman. I imagine him, one morning, saying to his wife: ‘It musn’t get any dafter with these fairies. I’m going to put an end to it now.’ To the fairies, that’s what Mr Acreman meant. Afterwards, he declared he wasn’t anti-fairies, but well, it’s this rampant expansion. He sounded like Nigel Farage discussing immigrants.
Fairies speak to the imagination. I myself know a number of women who have a touch of the fairy about them. All the same, I can’t quite imagine any of them flying off on a broomstick.
The tradition in Wayford Woods is marvellous. I hoped it was a unique one. But no, there are also 30 fairy houses in the New Forest. Except that these were built under the supervision of the authorities, and this, of course, is acceptable.
Before you know it, a custom like this spreads, and as soon as this happens it’s not quite so ludic.
Think of You’ll never walk alone. This song belongs to Liverpool football club. Everyone always maintains it’s a Gerry and the Pacemakers song (1963), but it’s actually from the musical Carousel by Rodgers and Hammerstein (1945). The Liverpool supporters sang it for the first time on Saturday 30 November 1963, and it’s been their song ever since.
But then there are several other football clubs, at home as well as abroad, who copy it. The Feyenoord hooligans may well have been singing it when they tried to wreck the centre of Rome recently. Oh, yes, and the word ‘hooligan’ can be traced back, so they think, to Patrick Hoolihan (or Hooligan), an Irish bouncer and thief, who lived in London at the end of the nineteenth century.
Many customs are not very original. So now I’m getting worried that the fairies will spread like hooligans. It’s hard to tell.
I’m in favour of original football songs, which are at least unique to a country and can’t be exported.
The song about Piet Hein (his name is small, his deeds are great) springs to mind – the Dutch hero of the seas (pirate and hooligan of the seven seas) who in 1628 conquered the Spanish silver fleet during the battle of the Bay of Matanzas (Cuba). If only for these lines:
He has won, won, the Silver Fleet.
He has won the Silver Fleet. (2x)
Another item in the papers over here is from Melbourne, Australia. Over here, they like to report on the Commonwealth. In other words: the entire Commonwealth is much nearer than the Netherlands (and their whole silver fleet).
They have put 70,000 trees on a map in Melbourne. People can email these trees, in order to make people aware of their green environment. The great thing is: the trees email you back.
I suspect that shortly you’ll be able to email a tree near you. Because when something becomes popular … (I repeat myself.)
Maybe this is an idea for Wayford Woods: allowing trees to be emailed, or the fairies. I predict it will be a great success.
So I no longer have to talk to the trees on the green opposite, where I smoke my cigars. I can simply email them: ‘England is a completely mad country. Can I be your fairy? Or, if it suits you, a goblin.’
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
A Peeing Neanderthal
Fictional Brits
Bare Burka
Is Van Gaal a Turkey?
An Estate Agent in High Heels
A Boy from Westminster
Adventure in Amsterdam
Amalia & George
Cheering Quietly
Human Waste
D-Day for Poetry
A Dog in London
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen
Laatst haalde iemand nog het nieuws omdat hij acht uur lang op het dak van het parlement had gezeten. En onlangs werd er nog een hond vergiftigd tijdens een hondenshow. Of neem het bos met de elfendeurtjes.
Dat bos heet Wayford Woods. Het ligt in Somerset, in het westen van Engeland. Zo rond de millenniumwisseling verscheen daar het eerste elfendeurtje. Afgelopen week stond er een bericht in de krant dat er een wildgroei aan elfendeurtjes was ontstaan. Het zijn er al 200. Sommige elfenhuisjes hebben zelfs gordijntjes en tafeltjes en stoeltjes.
Maar de ‘trustee’ van Wayford Woods, meneer Acreman, maakt zich zorgen. Geweldige naam, meneer Acreman. Ik stel me zo voor dat hij op een ochtend tegen zijn vrouw zei: ‘Het moet niet gekker worden met die elfen. Ik ga er nu een eind aan maken.’ Aan die elfen, bedoelde de heer Akkerman. Hoewel hij later verklaarde dat hij niet anti-elf was. Alleen die wildgroei, hè. Alsof je Nigel Farage over immigranten hoort.
Elfen spreken tot de verbeelding. Ikzelf ken een aantal vrouwen die wel wat van een elf hebben. Nou ja, je ziet ze in elk geval niet direct op een bezemsteel wegvliegen.
Die traditie in Wayford Woods is geweldig. Je hoopt dan dat het uniek is. Maar nee, hoor, in the New Forest zijn ook al 30 elfenhuisjes. Alleen zijn ze daar onder supervisie van de autoriteiten gebouwd. En dan mag het natuurlijk wel.
Voor je het weet verspreidt zo’n traditie zich. En als de traditie zich verspreidt, wordt het gelijk minder leuk.
Denk aan You’ll never walk alone. Dat lied hoort bij voetbalclub Liverpool. Iedereen zegt altijd dat het van Gerry and the Pacemakers is (1963). Maar het is uit de musical Carousel van Rodgers en Hammerstein (1945). De supporters van Liverpool zongen het voor de eerste keer op zaterdag 30 november 1963 en sindsdien is het hun lied.
Maar dan zijn er weer allerlei andere clubs in binnen- en buitenland die het overnemen. Vermoedelijk zongen de Feyenoordhooligans het onlangs ook toen ze het centrum van Rome probeerden te slopen. O ja, en het woord hooligan komt, denkt men, van Patrick Hoolihan (of Hooligan), een Ierse uitsmijter en dief die eind negentiende eeuw in Londen woonde.
Heel veel tradities zijn niet erg origineel. Dus nu maak ik me zorgen dat die elfen zich gaan verspreiden als hooligans. Je weet het niet.
Ik ben voor originele voetballiederen. Die in elk geval uniek zijn voor een land. En niet geëxporteerd kunnen worden.
Men denke aan het lied over Piet Hein (zijn naam is klein, zijn daden benne groot), de Nederlandse zeeheld (piraat en hooligan van de zeven zeeën) die in 1628 de Spaanse zilvervloot veroverde tijdens de slag in de Baai van Matanzas (Cuba). Al zijn het alleen al de regels:
Hij heeft heeft gewonnen, gewonnen, de Zilvervloot.Nog een bericht uit de kranten hier, over Melbourne, Australië. Men bericht hier graag over het Gemenebest. Met andere woorden: het volledige Gemenebest ligt dichterbij dan Nederland (en die hele zilvervloot).
Hij heeft gewonnen, de Zilvervloot. (bis)
In Melbourne heeft men 70.000 bomen op een kaart gezet. Men kan die bomen e-mailen. Dit om mensen bewust te maken van hun groene omgeving. En het mooie is: die bomen e-mailen terug.
Ik vermoed dat u binnenkort ook kunt e-mailen naar een boom bij u in de buurt. Want als iets populair is… (Ik herhaal mijzelf.)
Misschien een idee voor Wayford Woods. Dat je de bomen kunt e-mailen. Of de elfjes. Ik voorzie een groot succes.
Hoef ik zelf ook niet meer te praten tegen de bomen hier tegenover in het parkje waar ik mijn sigaren rook. Ik kan ze gewoon e-mailen: ‘Engeland is een knotsgek land, mag ik jullie elfje zijn? Of, zo je wilt, een kobold.’
© Arnold Jansen op de Haar
Eerdere columns:
De plassende Neanderthaler
Fictieve Britten
Blote boerka
Is Van Gaal een kalkoen?
Een makelaar op hoge hakken
Een jongen uit Westminster
Avontuur in Amsterdam
Amalia & George
Zachtjes juichen
Menselijk afval
D-Day voor poёzie
Een hond in Londen
Van Gaal en Wurst
Baby King George
De Virgin trein uit Birmingham
Nucleaire gastvrijheid
Vladimir de Viking
Ski-meisje met snor
Feniks
Bericht vanuit de badkuip
Een consequent voornemen
De wet van Nigella
Selfie
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is
What will survive of us is love
Een Gibraltarese bibliothecaris
Homosympathisant
Hot Pants Harry
Fietsen op tante Corry’s pannenkoeken!
Een klein ongemak
Telefoneren met een buitenaards wezen
Naakt in de balletklas
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier
Eten als de paus
Een dichter met jicht
Een plastic buitenlands paard
Een beetje benauwd
Een katholieke koningin