By Arnold Jansen op de Haar
Dutch people are hospitable, friendly and tolerant, at least that is how the Dutch view themselves. Of course, the best country to live in is The Netherlands. All surveys report the same result: The Netherlands is one of the happiest countries in the world. Well, that is the Dutch opinion. However The Netherlands is not a paradise, actually sometimes it resembles hell.
Consider yourself sitting out on the pavement in front of a cafe. It is very busy, and after about half an hour you manage to attract the attention of a waitress: ‘I would like to order a coffee.’ In any other country you would be presented with an apology.
In The Netherlands, it is far more likely for the waitress to tell you: ‘Please order from my colleague’, or, even worse: ‘If that is the case I would recommend you to go somewhere else.’
Another situation: you are invited to a party but you don’t know any of the people present. Dutch people prefer to cling to a group of acquaintances. You can identify these cliques by the fact that everyone kisses on meeting, three kisses to be precise.
Suppose that although you do not know anyone, you were to introduce yourself and to start a conversation. This creates a hostile atmosphere not even matched by the Israeli-Palestinian conflict.
The Dutch are quite blunt. On Sunday mornings a great music programme is broadcast on Dutch TV. It is called Free Sounds. It features classical music, jazz and new developments in music.
Last week, the Dutch Royal Marines Band was a guest and when the conductor was interviewed, the interviewer immediately made it clear that he had never served in the armed forces because he was disqualified on grounds of ‘S5’. When the Dutch still operated a conscription service, ‘S5’ stood for ‘Stability level 5’, or in other words, the prospective conscript is mentally ill.
Now the interviewer didn’t at all mention this to highlight any of his mental problems, instead he wanted to assure the viewers that he had nothing to do with the armed forces, he felt much too good for that.
Everything that is a bit out of the ordinary arouses suspicion. In The Netherlands one is obsessed by fitting in, or not, as the case may be. The number of eccentric Dutchman is heavily curtailed.
Last year, for example, Joris Linssen, the host of Joris’ Showroom, a TV series about eccentric people, complained bitterly that he had problems finding extraordinary people; the supply seemed to have run dry.
On the other hand ladies wearing hats are considered to be positively exotic. An exception is made for the Queen, yet apart from her hardly anyone else wears a hat.
There is one occasion on which hats are worn and that is the State Opening of Parliament (Prinsjesdag), but even so, the reports on TV that evening speak of odd headgear on display. Well, this doesn’t help the establishment of Dutch Haute Couture.
‘You shouldn’t have to mince your words’ has become an oft-quoted phrase by the Dutch, especially when discussing third generation immigrants from Morocco. They maintain that you have to be able to express your opinion because if not freedom of speech is endangered!
You have to admit Moroccan youths do cause a few problems, but no one addresses the question of why they behave like that. It could well be that we are all a bit to blame. I mean, do we really make it that attractive to belong to our society?
One of the most popular Dutch websites is called Without Style. It describes itself as tendentious, without grounds and gratuitously hurtful. Shortly they will be launched, with state subsidy, on TV. ‘You shouldn’t have to mince your words’ is now highly popular; bruising is a core business.
Now it is a persistent misunderstanding that The Netherlands stands for equality. For example, it is commonly known that ‘the Royal Family behaves just like us’, except that the power of this Royal family is unequalled anywhere else in Europe. The Dutch queen is part of the government and during the formation of new coalition cabinets she plays a crucial role.
Apart from this fact, the Dutch are all the same; we eat punctually at 6 pm and, wherever you are, it is quite a task to find a restaurant that takes orders after 9 pm. On Easter Bank holiday the Dutch go en masse to furniture shopping malls and garden centres.
Now I have definitely been inviting this comment: ‘Why don’t you go and live abroad?’ Yet, this is also my country and the country of my mum and dad. I write in Dutch for heaven’s sake; I do love this country. I just don’t want to belong to any cliques; I do not want to be pigeonholed. More than likely I am just a bit of an eccentric.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our
forum.
Previous columns:
Nederlanders zijn gastvrij, vriendelijk en tolerant. Althans, dat denken we. Nergens is het beter wonen dan in Nederland. En bij elk onderzoek blijkt dat Nederland een van de gelukkigste landen ter wereld is. Dat zeggen we zelf. Toch is Nederland geen paradijs. Soms is het zelfs een hel.
Je zit bijvoorbeeld op een terras. De bediening is druk. Na een halfuur schiet je een serveerster aan. ‘Zou ik misschien een kopje koffie kunnen bestellen?’ In elk ander land zou men zich onmiddellijk verontschuldigen. In Nederland loop je grote kans dat de serveerster zegt: ‘Vraagt u het aan mijn collega.’ Of nog erger: ‘Dan gaat u maar ergens anders heen.’
Of stel: je bent uitgenodigd voor een feestje. Je kent niemand. Nederlanders staan het liefst in een groepje dat ze al kennen. Het kenmerk van een groepje dat elkaar kent is dat iedereen elkaar goedendag kust, met drie kussen om precies te zijn. Zelf ken je niemand, je gaat bij zo’n groepje staan, stelt je voor en je begint mee te praten. De ijzige sfeer die dan ontstaat doet het Israëlisch-Palestijnse conflict verbleken.
Nederlanders zijn nogal direct. Op zondagochtend heb je op de Nederlandse tv een geweldig muziekprogramma: Vrije geluiden. Dat gaat vooral over klassieke muziek, jazz en nieuwe muziekvormen.
Vorige week was de marinierskapel te gast. De dirigent werd geïnterviewd en de interviewer zei onmiddellijk dat hijzelf voor de dienstplicht was afgekeurd op S5. Dat betekende destijds ‘stabiliteit 5’ of zo u wilt knettergek. Die interviewer zei dat niet om te zeggen dat hij gek was. Nee, hij bedoelde te zeggen dat hijzelf natuurlijk nooit iets met de krijgsmacht te maken had gehad. Daar stond hij ver boven.
Alles wat anders is wordt met enige argwaan bekeken. In Nederland gaat het om erbij horen of er niet bijhoren. Het aantal excentrieke Nederlanders is tot een minimum beperkt. Vorig jaar klaagde Joris Linssen, de presentator van Joris’ Showroom, een tv-programma over excentrieke Nederlanders, dat het programma grote moeite had om bijzondere mensen te vinden. Ze waren gewoonweg op.
Daarentegen worden vrouwen die hoeden dragen als enigszins exotisch beschouwd. Behalve de koningin draagt vrijwel niemand een hoed. Alleen op Prinsjesdag, maar dan heb je ’s avonds op tv reportages over ‘die rare hoedjes’. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met de Nederlandse haute couture.
‘Alles moet gezegd kunnen worden’ is inmiddels een gevleugelde uitspraak geworden in Nederland. Vooral als het over immigranten uit Marokko gaat, tot in de derde generatie. Het moet niet alleen gezegd kunnen worden, nee, de vrijheid van meningsuiting staat op het spel!
Nou veroorzaken veel Marokkaanse jongens overlast. Maar niemand vraagt waarom ze dat doen. Zou het ook een beetje aan ons liggen? Ik bedoel: dat het niet zo aantrekkelijk meer is om bij ons te horen?
Een van de populairste websites in Nederland is die van Geen Stijl. Ze omschrijven hun website zelf als ‘tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend’. Binnenkort gaan ze met staatssteun televisie maken. ‘Alles moet gezegd kunnen worden’ viert hoogtij: kwetsen als core business.
Nog een misverstand is dat Nederland egalitair zou zijn. Ons koningshuis is ‘heel gewoon’. Maar nergens in Europa heeft het koningshuis meer macht dan in Nederland. De koningin maakt onderdeel uit van de regering en bij kabinetsformaties heeft ze een belangrijke rol.
Maar verder zijn we allemaal hetzelfde. We zitten precies om zes uur ’s avonds aan tafel. Na negen uur wordt het moeilijk om in een restaurant nog iets te bestellen. En op tweede paasdag gaat Nederland massaal naar de meubelboulevard en het tuincentrum.
Nu loop ik de kans dat ik de opmerking krijg: ‘Ga dan in het buitenland wonen.’ Maar het is ook mijn land. Het land van mijn vader en mijn moeder. Nederlands is de taal waarin ik schrijf. God, wat houd ik van dit land. Ik wil alleen nergens meer bijhoren. Ik pas in geen enkel hokje. Mogelijk ben ik een tikkeltje excentriek.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons
forum.
Eerdere columns:
