By Arnold Jansen op de Haar
I found myself at Brussels South station on Christmas Eve. For several days now Eurostar had been battling with severe delays. The pictures shown on TV made trying to board a Eurostar look like the Dunkirk evacuation – ‘Try to catch a boat!’ – but when I arrived at the check-in desk, I was surprised to learn that I could travel on an earlier train to London but it had to be in first class.
It was just as if someone had sent out this instruction: ‘Re-direct all trains to Brussels to rescue this chap from distressing events such as visiting relatives and partaking of the Christmas turkey with all the trimmings.’
I was seated opposite an elderly lady who was busy writing her Christmas cards. In between bursts of scribbling she shared her excitement and told me all about Christmas stockings. Actually she showed a strong resemblance to June Whitfield, the grandmother in Absolutely Fabulous.
When the time came for a bite to eat she even wanted to share her sandwiches with me. I don’t know why this happens but elderly ladies are always very keen to take me under their wings. I have always expected that they harbour a secret desire to knit me a jumper with a reindeer on the front.
My publisher had arrived to meet me at Arrivals at St Pancras. Via Paddington station we travelled to the office near Notting Hill, but not before we managed to purchase a modest Christmas tree of about 60 cm, or 2 ft. It was the very last tree that could be purchased from the flower stall and it looked as if it had had a tough youth on a wind-swept hill in Scotland.
To spend twenty pounds on rescuing a scraggy Christmas tree must count towards a good start to the Christmas season but I have to warn you at this point that things are going to get far more romantic if you read on.
I had travelled prepared; my cigars where disguised as a Christmas present to avert the preying eyes of Customs so that I could smoke them on the balcony of my publisher’s office. From this vantage point I had a clear view of the facing Victorian terrace.
Actually I am getting quite well acquainted with the opposite neighbours because every time I visit London I spend hours looking at whatever happens to be happening in their living rooms.
On Christmas Day I spotted many a turkey in different sizes and culinary disguises. It was almost my game of: ‘Spot the Christmas turkey’. I also saw babies being admired and cuddled and of course games were being played.
At Christmas the English turn their homes into their invincible castles.
Between Christmas and New Years Eve I spent some time with my publisher in a wine bar in Covent Garden. The weather had turned and it was pouring with rain. Not far from us I spotted a young couple. The girl had just ordered champagne. It seemed reasonable to assume that they had spent Christmas with their respective parents and that he had called her in order to meet up that day.
The bottle of champagne was accidentally knocked over but luckily swiftly rescued. They had not taken more than a few sips before the girl’s eyes filled up with tears. She was a lovely girl, think of a very young Joanna Lumley at the time she appeared in The New Avengers. The man looked like a typical wide boy with a wispy beard.
I couldn’t quite follow the conversation but it became increasingly clear that his intent was to end their relationship, whereas she expected a marriage proposal. Why would she otherwise have ordered champagne? ‘Seven months ago you were quite sure about us,’ she said softly.
She was one of these girls who do not cry in public but keep all their pent up emotions inside.
Suddenly I got the picture. He wasn’t quite sure she was the best he could get. This man was one of those types who always think the grass is greener on the other side, and who are on their third trophy wife by the time they hit sixty. Whereas she strongly felt she had met the love of her life.
She was too young to comprehend that she couldn’t have been happy with this cad. I almost felt obliged to get up and to inform all and sundry: ‘Please don’t go ahead!’
Well that is just me. I think in film scenes. Another example; in the cafe of the National Gallery I spotted a mother with her children. She very much resembled Duckface, the unlucky girl left at the altar in Four Weddings and a Funeral. This one had managed to secure a husband but unfortunately one who had to work during the Christmas break, probably in the City.
I entered the New Year as a happy single but you never know what may happen, after all ‘Spike’, who appeared in Notting Hill, has turned out to be a great hit with the ladies.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our
forum.
Previous columns:
Op de middag voor kerstavond bevond ik mij op station Brussel-Zuid. De Eurostar kampte al dagen met vertragingen. Op tv waren taferelen te zien geweest van de Eurostar die leken op de evacuatie uit Duinkerken – ‘ren naar de boten!’ – maar toen ik mij aan de balie meldde, kon ik zelfs met een trein eerder mee naar Londen, eerste klasse bovendien.
Alsof iemand de opdracht had gegeven: ‘Stuur alle treinen naar Brussel om die jongen te evacueren uit benarde omstandigheden als familiebezoek en het verorberen van kerstkalkoenen.’
Ik zat tegenover een oudere dame die druk in de weer was met kerstkaarten. Tussendoor voerde ze een gesprek met me over kerstsokken. Ze vertoonde een sterke gelijkenis met June Whitfield, de grootmoeder uit Absolutely Fabulous.
Op een gegeven moment wilde ze zelfs haar boterhammen met me delen. Hoe het komt, weet ik niet maar oudere dames hebben iets met mij. Het liefst zouden ze een trui met een rendier voor me breien.
Mijn uitgeefster stond me op St. Pancras op te wachten. Via Paddington reisden we naar de uitgeverij, vlakbij Notting Hill, maar niet voordat we op dat station een kerstboom hadden aangeschaft van zo’n 60 cm (two feet) hoog. Het was het laatste exemplaar en de boom zag eruit alsof hij was opgegroeid op de top van een winderige heuvel in Schotland.
Altijd een goed begin van de kerst: voor twintig pond een scharminkel van een boom redden. Ik moet u vast waarschuwen want het wordt nog veel romantischer.
Mijn sigaren, die ik in kerstverpakking door de douane had gesmokkeld, rookte ik op het balkon van de uitgeefster. En zo had ik zicht op de Victoriaanse huizen aan de overkant. Ik begin al die overburen een beetje te kennen want elke keer als ik in Londen ben, kijk ik urenlang bij ze naar binnen.
Op eerste kerstdag heb ik hele kalkoenen voorbij zien trekken: ‘Spot the Christmas turkey.’ Ook werden er baby’s getoond en spelletjes gespeeld. De Engelsen sluiten zich met Kerstmis op.
Tussen kerst en oudjaar zat ik met de uitgeefster in een wine bar in Covent Garden. Buiten viel de regen met bakken uit de hemel. Een tafel verderop zat een jong stel. Het meisje had net champagne besteld. De kerst hadden ze wellicht elk bij hun eigen ouders doorgebracht maar hij had haar gebeld om op deze dag af te spreken.
De fles champagne was al met een klap omgevallen, doch gered. Ze hadden slechts een paar slokken genomen toen bij het meisje al de tranen in de ogen stonden. Het was een leuk meisje, een soort van piepjonge Joanna Lumley uit De Wrekers. De jongen was een glad type met een ringbaardje.
Flarden van het gesprek drongen door. Hij was het aan het uitmaken, terwijl zij dacht dat hij een aanzoek zou doen. Ze had tenslotte niet voor niks champagne besteld. ‘Zeven maanden geleden wilde je nog wel,’ zei ze zachtjes. Het was zo’n meisje dat niet in het openbaar huilt maar aan de binnenkant van haar ogen.
En opeens had ik het beeld. Hij dacht nog een beter exemplaar te kunnen scoren. De jongen was zo’n type dat op zijn zestigste zal eindigen met zijn derde trophy wife. En zij dacht dat hij de grote liefde was. Te jong om te beseffen dat hij een eikel was met wie ze nooit gelukkig zou worden. Bijna was ik opgestaan om door de zaak te roepen: ‘Doe het niet!’
Ik denk sowieso teveel in films. Bij het café van The National Gallery zat een moeder met haar kinderen. Die leek weer op Duckface, het lelijke eendje uit Four Weddings and a Funeral. Ze had dan misschien ooit wel een man gescoord maar die was zelfs tussen kerst en oudjaar aan het werk in The City.
Happy single ging ik het nieuwe jaar in. Toch weet je het nooit. ‘Spike’, uit Notting Hill, is ook heel geliefd bij de dames.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons
forum.
Eerdere columns:
