By Arnold Jansen op de Haar
Last week the Dutch Prime Minister made a surprise appearance on the BBC when they showed a picture of one of the non-official contenders for the new position of EU President with the caption: ‘The Danish Prime Minster’. That is just typical but, nonetheless, the Dutch wait with bated breath.
The UK has a an official candidate: Tony Blair. Everyone knows who he is but it appears that this is in fact a disadvantage. A strong candidate could eventually result in creating a Federal Europe. To make matters worse Tony’s presidency is now only supported by Gordon Brown, enough to kill off any remaining chance.
So we may be stuck with a grey middle way candidate, Jan Peter Balkenende (the Dutch Prime Minister). He is so colourless that he blends perfectly into the background. Interestingly, there are signs from Brussels that, suddenly, a number of Prime Ministers are showing a keen interest in this background figure.
His hopes are rising as he is renowned for his modesty and he was once so overawed upon entering the Oval Office that he nearly knelt down in front of George Bush. So Balkenende not only has the required international experience but also he comes from a small country, albeit not quite as small as Denmark.
The Dutch Prime Minister has a secret weapon to bind us Europeans together: the bicycle.
Even that most euro-sceptic of men, Boris Johnson, cycles. Not only does he cycle, he does it in the proper EU way: like the Dutch.
Most Londoners follow the US custom and are kitted out with a helmet, all possible types of knee, elbow and wrist protection and of course fluorescent cycling gear, flashing lights and other ‘must haves’, Boris, on the other hand, often bravely faces the capital’s traffic without any of these gadgets.
Jan Peter, here is your chance to claim Boris Johnson as a true European cyclist.
It is clear that cycling is becoming more popular everywhere in the UK and not just for professional cyclists. Even in London bicycles are beginning to stand out on the streets.
Everyone cycles in the Netherlands, irrespective of how important you may happen to be. The Secretary for Work and Pensions; for example cycles, he is a down to earth man who has also been seen on TV peeling potatoes and announcing himself as ‘Here’s Father’ when phoning his wife.
So when he had a meeting with the Queen, he went on his bicycle and simply handed it to the royal footman who was standing at the entrance. He deftly detached his briefcase and proceeded calmly into the palace as though he had just stepped out of his chauffeur driven limousine.
Now, the bicycle hasn’t always been one of our stronger points. Many Dutch people had to part with their beloved bikes during the Second World War because they were confiscated by the Germans. Until quite recently, Dutch people, upon meeting a German would immediately ask: ‘Give me back my bike.’
That’s a Dutch weak point really, cycling in the context of the Second World War.
Now there was a time that even the army travelled by bicycle. No one was impressed, not even the Dutch.
On the other hand they were impressed in the 1980’s when the entire Dutch royal family, with their strong German connection, were spotted cycling. ‘Ah!’ the Dutch exclaimed, ‘They are really just like us!’
Things have moved on since then, because of the EU, we have lived in peace for the past 65 years and the bicycle has been touched by romance.
The most famous scene in the admittedly small Dutch film history happens in a film called Turkish Delight, based on a book written by Jan Wolkers (a very famous Dutch writer & artist). In it a very young Rutger Hauer carries an even younger Monique van der Ven (both big stars on their home turf) through Amsterdam on, you guessed it, a bicycle.
To carry your beloved on a bicycle, preferably on the cross-bar, although on the rear seat is just about permissible, is the enduring romantic image. I am not sure if Jan Peter is up for it, but you never know, and it would certainly make a good picture.
Even the Dutch language pays tribute to the central role of the bicycle. It contains no less than three words for a bicycle with a low frame and high handlebars: ‘Granny-cycle’, ‘Vicar-cycle’ and ‘Hallelujah-cycle’.
Also there are countless proverbs and phrases using bicycle. For example: ‘It is better to learn cycling on an old bike’, which has a sexual meaning. Or if someone says: ‘Oh, on that bicycle.’ He really means: ‘Ah, that is how it stands.’
So when we end up with Balkenende as EU president, don’t immediately think: ‘What is hanging off my bicycle?’ which means: ‘Oh dear, what has happened?’
He was just the right man in the right place. As a small consolation, it could have been the candidate put forward by Luxembourg: Juncker. His name reminds you of a German dive bomber.
I’d rather see a cycling EU President who blends into the background.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Previous columns:
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Previous columns:
Afgelopen week was de Nederlandse minister-president op de BBC te zien. Er werd een foto van de belangrijkste officieuze kandidaat-president van Europa getoond. Onderschrift: ‘De Deense premier’. Dat hadden wij weer. Maar Nederland trilt van opwinding.
Groot-Brittannië heeft een echte kandidaat: Tony Blair. Die kent iedereen. Maar dat schijnt weer een nadeel te zijn. Een sterke kandidaat zou wel eens tot een federaal Europa kunnen leiden. Bovendien wordt de arme Tony alleen nog gesteund door Gordon Brown. Daar gaan je kansen.
Dan maar een kleurloze kandidaat als Jan Peter Balkenende. Hij is zo kleurloos dat hij bij menige vergadering samensmelt met het behang. Er zijn al diverse regeringsleiders in Brussel gesignaleerd die overdreven hartelijk de handen van het behang stonden te schudden.
Zijn kansen stijgen. Zijn bescheidenheid wordt geroemd, hij is ooit op handen en voeten het kantoor van George Bush binnengekropen, hij heeft derhalve veel internationale ervaring en komt uit een klein land.
En al wordt het land nog iets kleiner gemaakt, tot de grootte van Denemarken, onze premier heeft één sterk punt: de fiets als bindmiddel.
Zelfs de eurosceptische burgemeester van Londen, Boris Johnson, fietst. En ja, hij doet dat op Nederlandse wijze.
Terwijl de rest van Londen zich voorzichtig op Amerikaanse wijze met fluorescerende vestjes, knipperende verlichting, helmen, pols-, elleboog- en kniebeschermers op straat begeeft, stort Boris zich meestal onbeschermd in het verkeer.
Hier ligt een kans voor Jan Peter: roem Boris Johnson als een Europese fietser.
Laatst constateerde ik zelf dat de fiets het straatbeeld van Londen begint te beheersen. De fiets is in Engeland sterk in opkomst, en niet alleen bij het professionele wielrennen.
In Nederland is fietsen een gewoonte tot in de hoogste regionen. Minister van Sociale Zaken Piet Hein Donner – de man die ooit op tv te zien was terwijl hij aardappelen schilde en ook hoe hij zijn vrouw belde met de gevleugelde woorden ‘met vader’ – ging na zijn benoeming op de fiets naar de koningin.
Hij overhandigde aan de voet van de trappen van Paleis Huis ten Bosch zijn fiets aan een lakei en liep statig met zijn aktetas naar binnen.
De fiets is niet altijd ons sterke punt geweest. Zo moesten Duitse toeristen tot het einde van de vorige eeuw nog horen: ‘Ik wil mijn fiets terug.’ Waarbij men natuurlijk refereerde aan de Tweede Wereldoorlog.
Dat is ons zwakke punt: fietsen en de Tweede Wereldoorlog.
Er zijn tijden geweest dat ons halve leger zich op de fiets verplaatste. Dat maakte weinig indruk.
Wat wel weer indruk maakte, was dat onze voltallige, en toch behoorlijk Duitse, koninklijke familie in de jaren tachtig op de fiets werd gesignaleerd. ‘Kijk,’ zeiden de mensen, ‘dat doen wij thuis ook.’
Door de Europese Unie hebben we al 65 jaar geen oorlog meer. De fiets is het vervoermiddel van de liefde geworden.
De beroemdste scène uit de Nederlandse filmgeschiedenis komt uit Turks Fruit, naar een boek van Jan Wolkers, waarin een nog jonge Rutger Hauer, met een nog jongere Monique van de Ven op de stang, door Amsterdam fietst.
Je geliefde vervoeren op de stang, of desnoods op de bagagedrager; ik zie het Jan Peter nog niet direct doen. Maar toch, je weet het niet, en het is een mooi beeld.
De Nederlandse taal kent schitterende samenstellingen met fiets. Bijvoorbeeld drie woorden voor een fiets met een laag frame en een hoog stuur: omafiets, pastoorsfiets en hallelujafiets.
Ook uitdrukkingen en gezegden met fiets erin zijn schering en inslag. Zoals ‘op een oude fiets moet je het leren’, dat een seksuele connotatie heeft. Of iemand zegt: ‘Oh, op die fiets.’ (‘Ah, zit dat zo.’)
Dus denk nu niet als Balkenende het wordt: Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? (Wat overkomt me nou?) Hij is gewoon voor het gat gevallen. En het klinkt beter dan die kandidaat van Luxemburg: Juncker. Dat klinkt meer als een Duitse duikbommenwerper.
Dan liever een president op de fiets die net zo kleurloos is als het behang.
© Arnold Jansen op de Haar
U kent reageren op ons forum.
Eerdere columns:
