By Arnold Jansen op de Haar
Part of being a celebrity is keeping things neat and tidy. Before you know it, your old love letters turn up. Soon someone says, picking up a present from under Christmas tree: ‘Good heavens, what’s this?’ The reply is fumbled: ‘Darling, I’ve bought you Mick Jagger’s love letters.’
Those letters are actually on the market. In 1969 Mick Jagger wrote them to Marsha Hunt, with whom he was having a brief relationship at the time. They have a child together: Karis. To quote her, Marsha is ‘broke’, hence the sale.
In spite of the fact that Marsha says she hopes the buyer will protect the letters, I’ve already learned from newspaper reports that Mick read the diaries of Russian dancer Nijinsky and the poetry of Emily Dickinson. In addition, it seems that the letters say something about Mick’s sexual preferences. This suddenly conjures up a picture of a naked, bound Mick dangling upside down from the ceiling.
You can question, of course, whether it is allowable to publish extracts from letters at all. Isn’t this quite a similar situation to the phone-hacking scandal at the News of the World?
But at least in those days they still wrote letters. Nowadays a lot of communication is lost. Your computer crashes and all your emails disappear. That’s why I’ve begun to print out the most important emails and store them in a shoebox.
Some writers are more extreme: the Dutch writer Gerard Reve left behind tufts of his hair, fingernails, stitches from operation wounds and even a wisdom tooth, every item accompanied by a certificate of authenticity signed by the author.
A certificate of authenticity is pretty important. For example, there is some doubt about the penis of Napoleon. You could say that the emperor’s manhood has taken on a life of its own.
It’s been like this throughout the ages. At Prüm Abbey in the German Eifel you can view the holy sandals of Christ. Part of St Eusebius’s skull and his hardened tongue exist in my home town of Arnhem.
In 190 AD St Eusebius was tortured to death, together with Pontianus, Vincentius and Peregrinus, in the reign of the Emperor Commodus (180–192), who thought of himself as Hercules, the son of the ‘most high God’ Zeus.
Even in my own town there is hardly anyone who has heard of Eusebius, let alone knows that the city is home to bits of him.
Somewhere in the world someone is storing Albert Einstein’s brain (against his will, so they say), Frédéric Chopin’s heart, one lock of Beethoven’s hair, Galileo Galilei’s middle finger and Jacoba of Bavaria’s plaid.
So now some of Mick Jagger’s love letters have emerged. It seems Mick Jagger is not too happy about it. Yet one day he will die. What will happen to his archive then? Think about it, Mick!
If Vladimir Nabokov had got his way, his last unfinished novel, The Original of Laura, would never have been published. Only just before he died in 1977, he begged his wife Véra to burn it. More than 32 years later his son Dmitri Nabokov published it after all.
The odd thing is that many ordinary people no longer possess any letters from their own grandparents. I did a quick survey among my friends about what they could remember about their grandparents. Did they still remember granddad’s first name? Or grandma’s maiden name? This knowledge was amazingly thin on the ground.
My bookshelves contain my uncle Henk’s books. He left them to me. Occasionally, when I open one of his books I find a poem. It’s one of the poems from uncle Henk to aunt Wil or vice versa. It’s as if the poems say a quick hello to me. I won’t quote from them but they do touch me.
Stories, myths and dreams are just around the corner, and not in letters from celebrities. I can always read the biography. Even if I had the money, I still wouldn’t bid for Mick Jagger’s letters. Luckily, it recently transpired that they couldn’t sell Elvis’s dirty underpants.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
Die brieven zijn namelijk op de markt. Mick Jagger schreef ze in 1969 aan Marsha Hunt, met wie hij destijds kortstondig een relatie had. Samen hebben ze een kind: Karis. Marsha is ‘blut’, zoals ze zelf zegt. Vandaar die verkoop.
Hoewel Marsha zegt dat ze hoopt dat de koper discreet met de brieven omgaat weet ik nu al uit de kranten dat er in de brieven staat dat Mick de dagboeken van de Russische danser Nijinsky en de poëzie van Emily Dickinson las. Daarnaast schijnt er iets in te staan over de seksuele voorkeuren van Mick. Opeens zie ik Mick poedelnaakt en vastgebonden omgekeerd aan het plafond hangen.
Je kunt je natuurlijk afvragen of iemand zomaar uit je brieven mag publiceren. Is het niet hetzelfde als het afluisterschandaal bij News of the World?
Maar er werden tenminste nog brieven geschreven. Tegenwoordig gaat er veel verloren. Je computer crasht en al je e-mails zijn weg. Zelf print ik tegenwoordig de belangrijkste e-mails uit. Die sla ik op in een schoenendoos.
Sommige schrijvers gaan nog veel verder. Van Gerard Reve zijn plukjes haar, vingernagels, hechtingen uit operatiewonden en zelfs een verstandskies bewaard gebleven, alles door de schrijver voorzien van certificaten van echtheid.
Erg belangrijk, zo’n certificaat van echtheid. Zo bestaat er enige twijfel over de penis van Napoleon. Het geslachtsdeel van de keizer is, om het zo te zeggen, zijn eigen leven gaan leiden.
Het is van alle tijden. In de abdij van Prüm in de Duitse Eifel kan men de Heilige Sandalen van Christus bezichtigen. In mijn eigen woonplaats Arnhem bevinden zich een stuk van de schedel en de versteende tong van de heilige Eusebius.
Sint Eusebius stierf in het jaar 190, samen met Pontianus, Vincentius en Peregrinus, de marteldood onder keizer Commodus (180-192), die zichzelf beschouwde als Hercules, de zoon van de ‘allerhoogst verheven god’ Zeus.
Zelfs in mijn woonplaats weten weinig mensen nog dat er zich stukjes van Eusebius in de stad bevinden. Laat staan wie Eusebius was.
Ook de hersens van Albert Einstein (tegen zijn wens, zegt men), het hart van Frédéric Chopin, de haarlok van Beethoven, de middelvinger van Galileo Galilei en de vlecht van Jacoba van Beieren bevinden zich nog ergens op de wereld.
Nu zijn er dus liefdesbrieven van Mick Jagger opgedoken. Mick schijnt daar niet blij mee te zijn. Toch gaat ook Mick Jagger een keer dood. Wat gebeurt er dan met zijn archief? Denk er nu over na, Mick!
Als het aan Vladimir Nabokov had gelegen, was zijn laatste, onvoltooide, roman Het origineel van Laura nooit verschenen. ‘Verbrand het,’ smeekte hij zijn vrouw Véra vlak voor zijn dood in 1977. Ruim 32 jaar later gaf zijn zoon Dmitri Nabokov het alsnog uit.
Het gekke is dat veel gewone mensen zelfs geen brieven meer hebben van hun eigen grootouders. Ik heb laatst eens een proef genomen bij vrienden over wat ze nog wisten van hun grootouders. Kenden ze de voornaam van opa nog? Of de meisjesnaam van oma? Die kennis bleek in mijn onderzoek verrassend gering.
In mijn boekenkasten staan de boeken van oom Henk. Die heeft hij mij nagelaten. Soms valt er bij het openen van een boek een gedicht uit. Dat zijn gedichten van oom Henk aan tante Wil of andersom. Het is alsof ze mij even goedendag zeggen. Ik ga daar niet uit citeren. Maar ze ontroeren wel.
De verhalen, mythes en dromen zitten vlakbij. Niet in brieven van beroemdheden. Dan lees ik de biografie wel. Zelfs al had ik er het geld voor dan ging ik nog niet op de brieven van Mick Jagger bieden. Gelukkig bleek de vuile onderbroek van Elvis onlangs onverkoopbaar.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
Eerdere columns: