By Arnold Jansen op de Haar
When I come across a group of tourists, nine out of ten times I can guess their country of origin. It may be that you simply recognise the language, the number of cameras is suspiciously large or in any case they look very Japanese. But even with European tourists you can spot their roots miles away.
If I were asked to run a course on ‘How to spot a foreigner’ I would start with tourists travelling by coach: they are a country’s most typical inhabitants.
Look, watch this coach full of Germans: they are clearly chubbier than the average European. They are sensibly dressed and extremely friendly towards each other and their surroundings; they want to be liked. Every German coach journey abroad is a Wiedergutmachungs tour. The German ladies have slapped on quite a lot of make-up. Occasionally you spot one less than happy looking Goth, obviously a son or daughter who has been dragged along.
The passengers on an Italian coach have wonderful complexions and harbour a striking number of elegant mothers with their daughters. Italian tourists travel in high heels; Italian fathers are reduced to house sitting. Italian tourists pay more attention to each other than to the country they are visiting. When a dispute erupts I advise you to stay away from an Italian coach party.
A Dutch coach party highlights an ageing Dutch society in the form of blue rinses. All the ladies have visited the hairdresser albeit at a bargain price. They look as if they have just changed out of traditional costume and move as if still wearing clogs, except that they are now in comfortable shoes. Often, just as you pass, Dutch tourists get caught between the doors: Dutch holidaymakers always try to get off the coach at the same time.
I could tell stories about the French coach (grumpy) or the Norwegian one (drunk) but I would like to feature the English equivalent. I live in Arnhem and we see mostly English coaches, full of veterans. That’s because they tried to liberate us in 1944 and every year there is a big commemoration. The number of veterans continues to dwindle and nowadays the coach parties consist mainly of veterans’ widows and children. Whenever I come across one of these busses I wave.
Each country has its own peculiarities, so for some time I have been wondering why in certain parliaments (Italian and Russian) some MPs look as if they have been sent by an escort agency. Similarly, you wonder why American tourists sport white trainers and American backpackers make frequent trips to the laundrette.
I read in The Daily Telegraph that the Russian parliament, the Duma, has issued a dress code. According to the Moskovsky Komsomolets it recommends a businesslike style defined by formality, restraint, tradition and neatness. The Russian paper concludes that this banishes miniskirts and low-cut tops. Don’t do it, is my advice to the Duma, it’s not your style.
I switch on Oprah to watch American coach parties. It seems to me that American everymen form the audience on Oprah. This month O, Oprah’s magazine, features poetry to celebrate National Poetry Month.
Among other things, Oprah has produced a fashion item featuring emerging poetic talent. If anyone can shatter stereotypes, it’s Oprah. Just because Oprah once recommended it, half America has, somewhat perplexed, read some of F. Scott Fitzgerald’s work.
Suddenly I imagine a coach full of poets; they look at each other thinking: we stand out from the crowd. The crowd observes: ah, there goes a coach full of poets, how poorly they look, how shabbily they are dressed!
At times you long for a poet who could have stepped out of one of the pictures in Oprah’s magazine. Alternatively, you are free to purchase a poetry collection.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Als ik een cursus ‘Hoe herken ik een buitenlander’ moest geven, begon ik met de touringcar. In een bus met toeristen zit de meest gemiddelde mens van een land.
Kijk, daar is een bus Duitsers. Duitsers zijn duidelijk dikker dan de gemiddelde Europeaan. Ze zijn degelijk gekleed en uitermate vriendelijk tegen elkaar en de omgeving. Duitsers willen aardig gevonden worden. Elke Duitse busreis is een Wiedergutmachungs-tour. Duitse dames zitten nogal dik in de make-up. Soms zit er één gothic jongen of meisje tussen. Dan is er een zoon of dochter meegesleurd. Die kijkt doorgaans minder vrolijk.
De Italiaanse bus. Alle passagiers hebben een mooie teint. De Italiaanse bus herbergt opvallend veel elegante moeders en dochters. De Italiaanse toerist reist op naaldhakken. Italiaanse vaders passen op het huis. Italiaanse reizigers zijn meer met elkaar bezig dan met het land dat ze bezoeken. Als er ruzie ontstaat kunt u beter uit de buurt blijven van de Italiaanse bus.
De Nederlandse bus toont de vergrijzing van de Nederlandse samenleving in de vorm van een blauwe haarspoeling. Alle dames zijn naar de kapper geweest, dat wil zeggen, naar een hele goedkope kapper. Men ziet eruit alsof men zojuist de klederdracht heeft ingeruild voor gewone kleding maar men beweegt zich nog altijd voort alsof men op klompen loopt. De klompen zijn verwisseld voor gemaksschoenen. Meestal zitten de Nederlanders net als u passeert klem in de deuropening van de bus: de Nederlandse bustoerist stapt het liefst als één man uit.
Ik zou het nog over de Franse bus kunnen hebben (nors) en de Noorse bus (dronken) maar ik wil het hier even over de Engelse bus hebben. Ik woon in Arnhem. Daar zie je vooral Engelse bussen. Engelse bussen met veteranen. Omdat ze ons in 1944 hebben geprobeerd te bevrijden. Dat wordt elk jaar groots herdacht. Elk jaar zijn er minder veteranen. Tegenwoordig worden de bussen vooral bevolkt door vrouwen van veteranen en kinderen van veteranen. Elke keer als ik zo’n bus zie, zwaai ik.
Ieder land heeft zo zijn eigenaardigheden. Zo vroeg ik me lange tijd af waarom in bepaalde parlementen (het Italiaanse en het Russische) sommige parlementsleden eruitzien alsof ze gestuurd zijn door een escortservice. Net zoals je jezelf afvraagt waarom Amerikaanse toeristen op witte gympen lopen en Amerikaanse rugzaktoeristen voortdurend bij de wasserette zitten.
De Doema, het Russische parlement, heeft nu een code uitgevaardigd voor parlementariërs en medewerkers, las ik in The Daily Telegraph. Volgens de Moskovsky Komsomolets beveelt de code een zakelijke stijl aan die gekenmerkt wordt door formaliteit, zelfbeheersing, traditie en netheid. Dit kan het einde betekenen van de minirok en laag uitgesneden blouses in het Russische parlement, aldus de Russische krant. Doe het niet, adviseer ik de Doema. Zo herken ik jullie niet meer.
Om een Amerikaanse bus te zien kijk ik naar Oprah. Ik heb het idee dat de doorsnee Amerikaan bij Oprah zit. Deze maand besteedt O, het Oprah magazine, aandacht aan poëzie, in het kader van National Poetry Month.
Oprah heeft onder andere een modeartikel gemaakt met aanstormend poëtisch talent. Als iemand stereotypen kan doorbreken is het Oprah. Half Amerika heeft eerder al verbijsterd gelezen in het werk van F. Scott Fitzgerald omdat Oprah het had aanbevolen.
Opeens zie ik een bus met dichters voor me. De dichters kijken naar elkaar. En ze denken: wij wijken af van de rest. En de rest denkt: ha, daar gaat een bus met dichters. Wat zien ze er slecht uit! En wat zijn ze sjofel gekleed!
Soms verlang je naar een dichter die eruitziet als op een foto in het magazine van Oprah. Je kunt natuurlijk ook gewoon een dichtbundel kopen.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
