A Dog in London

By Arnold Jansen op de Haar

I’m in the middle of moving from Arnhem to London and thinking about getting a dog. You will say, ‘What? You want a dog?!’ Well, here’s the story.

You don’t expect it to happen, but recently a dog walking service managed to lose my girlfriend’s dog. This is not the aim of a dog walking service and her dog has never run away. Besides, the lady running the dog walking service wore sunglasses in her lovely hair, and you would rather expect someone like that to wear climbing boots and dungarees.

The dog is called Marley, as in Bob Marley. That’s why I often refer to her as ‘he’, but it’s a she, called Marley.

She went missing in Sonsbeek Park in Arnhem. Immediately, a search was launched on the internet; in particular, the number of women searching on mopeds took off.

There are people for whom looking for dogs is their major occupation. Dogs solve the problem of loneliness. We received sightings from quite a long way away. We’ve spotted the dog!

The women on mopeds swiftly cordoned off the part of the park in which we expected the dog to be hiding. I could have kissed these ladies, but, of course, Marley remained elusive.

The search party included a man, a type of amateur commando. He joined on the second evening, complete with an enormous dog and a torch resembling a searchlight. If I were a dog I, too, would have felt hunted.

During the evening the park turned out to be a meeting place for gays. For the connoisseurs: it all happens around the Big Pond. Every now and then, one emerged from the shrubbery to find out what was happening. Cool as a cucumber, I approached these men in pitch black with the question: ‘Have you come across a black dog?’ Some of the men looked as if they enjoyed this chat-up line.

I also ran into some like-minded people; they were looking for a rabbit. A white rabbit. We’re looking for a white rabbit. Marley’s and the white rabbit’s posters competed for space on the rubbish bins. I hope Marley hasn’t eaten it, I thought.

People also came with suggestions. Two ladies had travelled all the way from Hilversum to Arnhem, and had found fresh traces. This in a public park! We were also offered search dogs, and someone offered to pick up a ‘catch cage’ from a nearby location.

When, after three days, we received a very clear sighting, we decided to avoid using the internet and go and search by ourselves. Old habits came in handy. ‘You go left, you to the right and I’ll go through the middle,’ I said in almost military fashion.

And, damn it, there among the shrubs I spotted the dog! I dropped my bike and made my way through the thicket. Marley recognised me but only approached me a step at a time. Every now and then something seemed to frighten her and she shrank back. I had to say about ten times: ‘Yes, Marley, you’re a lovely dog.’ I felt quite foolish.

Finally, she came and sat down next to me. She was trembling. I pulled her close, and put her on a lead made out of an extension cord that I had brought from my home. ‘You’re a darling dog,’ I whispered in her ear and she stopped trembling.

I’m in London, near Hyde Park, as I write this. I notice dogs all the time. For example, last Sunday I found myself in the midst of a meeting of bulldog owners. No, that’s not my type of dog. Sometimes I expect Marley suddenly to emerge from the shrubbery. Maybe I should get my own dog.

Well, at the moment life is one big adventure. For example, I’m in search of cigars. At Selfridges in Oxford Street, a lady ahead of me was looking for two cigars of a brand smoked by Churchill. ‘It’s for a wedding in Australia,’ she said. A few moments later she paid £77. My own brand, very ordinary cigars, turned out to be three times as expensive as in the Netherlands. So I’ve made a decision: cigars come first. I can always get a dog later.

arnold jansen op de haar

Visit Arnold’s home page to find out more about his other publications.

Previous columns:
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen

A Raving Mad Mountain

Burn This Letter!

A Very Royal Stage Play

Writing as Salvation

A Nobel Prize for Ricky Gervais

Sesame Street Police

Like A Rolling Stone

The Naked Truth

Ik zit middenin een verhuizing van Arnhem naar Londen en overweeg een hond aan te schaffen. ‘Jij met een hond?!’ zult u zeggen. Welnu, het zit zo.

Je verwacht het niet maar onlangs maakte de hondenuitlaatservice de hond van mijn vriendin kwijt. Dit is niet de bedoeling van een hondenuitlaatservice. En die hond loopt nooit weg, Bovendien had die mevrouw van de hondenuitlaatservice leuk haar met een zonnebril erin. En je verwacht meer een type met bergschoenen en een tuinbroek.

De hond heet Marley, als in Bob Marley. Vandaar dat ik vaak ‘hij’ zeg. Maar het is een zij. Marley dus.

Ze was weggeraakt in het Sonsbeekpark te Arnhem. Op internet ontstond gelijk een zoekactie. Vooral het aantal zoekende vrouwen op scooters nam een hoge vlucht.

Er zijn mensen voor wie het zoeken naar vermiste honden hun hoofdbezigheid is. Honden lossen een hoop eenzaamheid op. Ook kwamen er meldingen van heel ver weg. Wij hebben de hond gezien!

De vrouwen op scooters hadden het deel van het park waar de hond zich leek op te houden snel afgebakend. Ik kon die vrouwen op scooters toen wel zoenen. Maar Marley liet zich natuurlijk niet pakken.

Ook was er een man betrokken bij de zoektocht, type amateurcommando. Hij meldde zich de tweede avond, inclusief enorme hond en een zaklamp als een zoeklicht. Als ik hond was zou ik me ook opgejaagd voelen.

’s Avonds bleek het park een ontmoetingsplaats voor homo’s. Voor de liefhebbers: rond de Grote Vijver. Af en toe kwam er een uit het struikgewas om poolshoogte te nemen. Met mijn meest stalen gezicht benaderde ik die mannen in het pikkedonker met de zin: ‘Heeft u een zwarte hond gezien?’ Sommige mannen keken alsof ze dat een hele goede openingszin vonden.

Je kwam ook gelijkgestemden tegen. Die waren op zoek naar een konijn. Een wit konijn. Wij zijn op zoek naar een wit konijn. Op de prullenbakken streden de posters van Marley en het witte konijn om voorrang. Als hij hem nou maar niet heeft opgegeten, dacht ik.

Mensen gingen ook suggesties doen. Twee dames uit Hilversum waren helemaal naar Arnhem gekomen en hadden verse sporen gevonden. In een openbaar park! Er werden ook speurhonden aangeboden. En iemand kon een ‘vangkooi’ regelen in een nabijgelegen plaats.

Toen er na drie dagen een hele duidelijke melding kwam, besloten we om het internet te mijden en er alleen zelf op af te gaan. Oude reflexen kwamen naar boven. ‘Jij gaat links, jij rechts, en ik ga middendoor,’ zei ik op bijna militaire wijze.

En verdomd, daar, tussen de struiken, zat de hond! Ik liet mijn fiets vallen en baande me een weg door het kreupelhout. Marley herkende me maar kwam slechts stapje voor stapje dichterbij. Soms leek ze ergens van te schrikken en deinsde ze weer terug. Ik zei wel tien keer: ‘Ja, Marley, je bent een lieve hond.’ En voelde me behoorlijk opgelaten.

Eindelijk kwam ze naast me zitten. Ze trilde. Ik lijnde haar aan met een verlengsnoer dat ik van thuis had meegenomen en trok haar dicht tegen me aan. ‘Je bent een lieve hond,’ fluisterde ik in haar oor. Het trillen stopte.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in Londen. Hier dichtbij ligt Hyde Park. Ik let de hele tijd op de honden. Zo verzeilde ik afgelopen zondag tussen een bijeenkomst van bulldogbezitters. Nee, die wordt het niet. Soms heb ik het gevoel dat Marley opeens uit het struikgewas kan opdoemen. Misschien is het verstandig als ik zelf een hond aanschaf.

Maar goed, op dit moment is heel het leven een avontuur. Zo ben ik op een zoektocht naar sigaren. Bij Selfridges op Oxford Street stond een mevrouw voor me die twee sigaren wilde hebben die Churchill rookte. ‘Voor een bruiloft in AustraliÑ‘,’ zei ze. Even later rekende ze voor 77 pond af. Mijn eigen, zeer gewone, sigaartjes bleken drie keer zo duur als in Nederland. Dus nu heb ik besloten: eerst een sigaar. Een hond kan altijd nog.

© Arnold Jansen op de Haar
"arnold

Â window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};Â (function() {Â Â Â var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;Â Â Â po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';Â Â Â var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);Â })();