By Arnold Jansen op de Haar
This week I’m off to London again. As you read this, I’m probably already there. I’m regularly asked for tips on great places in London. ‘The Polish barmaid at The Mitre,’ is, of course, not the right answer.
Although it is correct: the lovely Polish barmaid attracts quite a bit of flirting. What’s so nice about her is that she acts as if she hasn’t noticed. Not that I have ever chatted up the Polish barmaid; I’m far too shy. I’m not even sure if she is Polish. It’s just a guess.
But every time yet another person flirts with her and gets dealt with in the same friendly, though reserved, manner with which she treats everyone, it still feels a bit like a victory.
I’m likely to disappoint people who fish for special places in London: most of the time I stay in just one neighbourhood, next to Hyde Park. My favourite spot to read the paper is on one of the back benches near the fountains in the Italian Gardens. You may know that these fountains feature in a scene from Bridget Jones 2, when Mark Darcy and Daniel Cleaver get into a fight.
This will prompt some of my acquaintances to remark, ‘You’re joking, don’t tell me you’ve been to see that film. We always thought you were an intellectual.’
Yes, I did go, and I’ve also seen the film on TV. I adore romantic comedies. Actually, my own life is quite like a romantic comedy, though the lives of some of my acquaintances are closer to a tragedy.
In fact, around ten in the morning is the best time to spot jogging American heiresses or Russian heiresses with tiny dogs in the park.
Some of my acquaintances expect tales about fabulous restaurants. One of those restaurants that is a ‘real hidden gem’.
I simply have breakfast at Raffles. This isn’t a branch of the famous hotel in Singapore but a greasy spoon near Paddington station. Without any misgivings I order a Big Ben, the full English breakfast.
Its punters are an eclectic mix of builders, businessmen and tourists. Your food appears within five minutes of ordering and the tables are covered in somewhat greasy plastic tablecloths. It’s impossible to miss; there is a man standing outside, busy cajoling people to go in.
By now my acquaintances are perplexed – ‘Among tourists!’ ‘A Big Ben!’ ‘A man cajoling people to come in!’
‘Well, and in the evenings I dine at The Mitre, a pub in Lancaster Gate. I recommend their West County 8oz Beef Burger, a classic, and the Polish waitress may take your order.’
‘But you must go to a museum from time to time?’ I get asked.
‘Yes, that too,’ I answer, but don’t add that I often just go and visit one particular painting I long to see. Some of my acquaintances insist on checking every painting. You know them, families with exhausted children and a father who keeps explaining. No, I do one painting and then quickly make my way to the bar.
‘And we regularly sell our books on the market.’
‘On the market?!’ By now, my acquaintances almost require artificial respiration.
‘Portobello Market,’ I reply. ‘Highly recommended, the best pitch is among the antiques traders. Besides, you get a good feel for who reads a book from time to time. They think: ah, books, whereas people who don’t read won’t even notice any books.’
After this announcement, a few acquaintances rush home to read a book. They’d rather not be among the people who never read a book, and quite right too.
What I love most is smoking a cigar on my publisher’s balcony. It provides an excellent opportunity to study the lives of the neighbours opposite. You can simply look into the rooms, and this beats any film.
I hope for just one mercy: that you don’t visit the greatest places in London en masse. Up to now I’ve been coming home feeling rested. I haven’t run into a single acquaintance – well, apart from the Polish lady at the bar.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Dat klopt overigens wel. Met de schitterende Poolse bardame in The Mitre wordt heel wat af geflirt. Maar het leuke aan de bardame is dat ze dan net doet of ze het niet merkt. Niet dat ik zelf flirt met de Poolse bardame. Daar ben ik veel te verlegen voor. Ik weet eigenlijk niet eens of ze Pools is. Dat gok ik.
Maar elke keer dat iemand flirt met de Poolse bardame en ze gewoon dezelfde afstandelijke vriendelijkheid aan de dag legt als bij iedereen, dan voelt dat toch als een overwinning.
De mensen die vragen naar de leukste plekjes in Londen moet ik misschien teleurstellen. Ik verblijf meestal in één wijk, tegen Hyde Park aan. Het liefst lees ik de krant in de Italian Gardens, op een van de achterste bankjes bij de fonteinen. U weet wel, die fonteinen van de scène uit Bridget Jones 2 waar Mark Darcy and Daniel Cleaver elkaar voor het gezicht slaan.
Nu zullen enkele kennissen van me zeggen: ‘Je bent toch niet naar die film geweest? We vonden je altijd zo intellectueel.’
Ja dus en ik heb die film ook nog een keer op tv gezien. Ik houd enorm van romantische komedies. Mijn eigen leven is namelijk ook een behoorlijk romantische komedie. Bij sommige van mijn kennissen is het meer een drama.
Rond tien uur ’s ochtends is in het park trouwens het beste tijdstip voor joggende Amerikaanse erfgenames. Of Russische erfgenames met hele kleine hondjes.
Ik heb kennissen die verhalen verwachten over fantastische restaurants. Zo’n restaurant ‘dat niemand kent’.
Ik ontbijt gewoon bij Raffles. Geen filiaal van het beroemde hotel in Singapore, maar de Londense eetgelegenheid nabij Paddington Station. Ongegeneerd bestel ik er een Big Ben, een volledig Engels ontbijt.
De clientèle bestaat uit een combinatie van bouwvakkers, zakenlieden en toeristen. Je krijgt binnen vijf minuten wat je besteld hebt en ze hebben van die heerlijke plastic tafelkleden die een beetje vettig aanvoelen. Je kunt het eigenlijk niet missen. Er staat een man buiten die de mensen naar binnen praat.
Mijn kennissen zijn inmiddels verbijsterd. ‘Tussen de toeristen! Een Big Ben! En een man die je naar binnen praat!’
‘Ja en ik eet ’s avonds bij de pub, The Mitre, in Lancaster Gate. Ik kan de West Country 8oz Beef Burger aanraden, een klassieker, te bestellen bij de Poolse serveerster.’
‘Maar je gaat toch ook wel eens naar een museum?’ vragen mijn kennissen.
‘Dat wel,’ zeg ik dan. Maar ik zeg er niet bij dat ik vaak maar naar één bepaald schilderij ga kijken dat ik graag wil zien. Ik heb kennissen die elk schilderij willen zien. Van die gezinnen met doodvermoeide kinderen en een vader die uitleg geeft. Nee, één schilderij en dan zo snel mogelijk door naar de bar.
‘En onze boeken verkopen we regelmatig op de markt.’
‘Op de markt?’ Mijn kennissen liggen nu bijna aan de kunstmatige beademing.
‘Portobello Market,’ zeg ik dan. ‘Kan ik je aanraden. De leukste plek is tussen de antiekhandelaren. Bovendien kun je precies zien wie wel eens een boek leest. Die zie je denken: ha, boeken. Mensen die nooit een boek lezen, zien de boeken niet eens.’
Sommige kennissen gaan na deze mededeling nu heel snel thuis een boek lezen. Want ze willen natuurlijk niet bij de mensen horen die nooit een boek lezen. En dat is wel weer terecht.
Het allerliefste rook ik bij mijn uitgever een sigaartje op het balkon. En dan bestudeer ik de levens van de mensen aan de overkant. Je kunt gewoon bij iedereen binnenkijken. Daar kan geen film tegenop.
Ik hoop één ding: dat u niet massaal naar die leukste plekjes in Londen gaat. Tot nu kwam ik altijd heel uitgerust thuis. Ik kwam geen kennis tegen. Nou ja, alleen een Poolse bardame.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
