By Arnold Jansen op de Haar
In the early morning of 30 April, I am walking with my publisher along the deserted Notting Hill streets. It is the start of a new endeavour: taking publishing to Portobello Market. Holland Park Press’s premises are within walking distance.
The market office is holding a lottery to assign pitches. A few lovely ladies are among the traders. One has taken her mother along, and with their two suitcases it looks as if they are going on holiday. Later it transpires that they are selling luxury knitwear.
More and more men leave with their allocation. The lovely ladies remain. I am getting the feeling that this is going to be a wonderful day.
We end up in the Arts & Crafts section. A woman appears at the window above one of the Spanish restaurants and shouts at us. We are lucky that she doesn’t come out of the house armed with a ladle. We are in the wrong place: it is supposed to be a terrace.
There is no sign of ‘Danny’, who provides the stalls. After waiting for an hour I am tempted to start singing Oh Danny Boy.
Danny apologises; he was stuck behind Portobello Market’s suppliers.
Opposite us, two American girls arrive on Boris Bikes. One is sporting an enormous paper flower on her head. Their dresses are straight from the Lucille Ball era. Further along a middle-aged couple arranges china, a well oiled routine probably dating back to the start of their marriage.
A charming black entrepreneur puts up marvellous dresses in African prints. My publisher can only just restrain herself from buying one there and then.
We put out books and brochures plus a bowl of orange sweets which I have brought from the Netherlands to celebrate the Dutch Queen’s Birthday. ‘These orange tips look a bit suspect,’ says my publisher. Blimey, it’s now obvious that they look like orange nipples! It hadn’t occurred to me. A little while later, the mother of our neighbour will comment, ‘Men!’
A man notices the name of the publisher and it prompts him to announce that he is lobbying for an indoor swimming pool in Holland Park. ‘A swimming pool is what people need.’ Unfortunately he doesn’t have permanent residency.
To the left a blond girl is selling jackets with a skull printed on the back. She could have come straight out of EastEnders; she has the right accent.
In the mean time the number of prospective fiancées in this part of the market has risen to four. ‘I am a male Bridget Jones,’ I mumble.
‘Hi!’ The American girls hope their toothpaste smiles will sell their Royal Wedding gifts. They claim their first sale after two hours.
It gets really busy between twelve and three. We attract mainly intellectuals. Out of the blue an elderly man informs my publisher that ‘my wife is a university lecturer’.
When I explain that I have written three of the books on display a teenage girl asks, ‘Are you a writer?’ followed by, with growing amazement, ‘Really?!’ She nudges her mother and points me out but they stop short of taking a picture.
Today, my poetry collection Yugoslav Requiem is the top-selling title. The first person who buys it is a Turkish gentleman; at least, that’s what he says he is. A little later he returns with the entire leadership of the Kurdish Liberation Front. ‘We are all Kurdish freedom fighters.’
The gentlemen haven’t failed to notice that we are next to a beautiful blond lady, the one who is selling luxury knitwear. Her mother watches over her treasure, ‘We left Eastbourne at three a.m. this morning. She is doing very well and has just graduated from university.’
This part of Portobello Market turns out to be like a village. I am beginning to recognise the locals; besides, by now they are saying hello.
At the end of the afternoon an extremely beautiful Asian girl moves in very close. I guess she is in her twenties. She stares at the nipples. ‘Have you made them yourself?’ she asks, smiling most alluringly. I just answer, ‘Please take three.’
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Bij het kantoor van de markt moet geloot worden voor een plaatsje. Tussen de handelaren staan een paar hele leuke dames. Een heeft haar moeder meegenomen. Met hun twee koffers zien ze eruit alsof ze op reis gaan. Later blijken ze luxury knitwear (luxe breiwerk) te verkopen.
Steeds meer mannen verdwijnen met hun toewijzing. De leuke dames blijven over. Dit gaat een schitterende dag worden. Ik voel het nu al.
We belanden op het Arts & Crafts gedeelte. Boven een van de Spaanse restaurants hangt een schreeuwende vrouw uit het raam. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze met een pollepel naar buiten snelt. We staan verkeerd. Hier komt straks een terras.
Van ‘Danny’, de man die de stalletjes opbouwt, is nog geen spoor. Na een uur krijg ik zin om Oh Danny Boy aan te heffen.
Danny verontschuldigt zich. Hij zat vast tussen de leveranciers van Portobello Market.
Tegenover arriveren twee Amerikaanse meisjes op Boris Bikes. Een heeft er een enorme papieren bloem in het haar. Ze dragen jurkjes uit het tijdperk van Lucille Ball. Verderop stalt een ouder echtpaar serviesgoed uit, met een routine die doet vermoeden dat ze dit al even lang doen als hun huwelijk oud is.
Een leuke zwarte onderneemster hangt geweldige jurkjes met Afrikaanse designs op. De uitgeefster kan zich nog net inhouden om onmiddellijk iets aan te schaffen.
We pakken de boeken en brochures uit. Ook zetten we een schaal neer met oranje snoepjes die ik vanwege Koninginnedag heb meegebracht uit Nederland. ‘Die oranje puntjes zien er een beetje vreemd uit,’ zegt mijn uitgeefster. Verdomd, nu zie ik het ook: een soort van oranje tepels! Ik had het echt niet gezien. Later zal de moeder van onze buurvrouw daarover zeggen: ‘Mannen!’
Een man leest de naam van de uitgeverij. Hij vermeldt dat hij bij Holland Park een overdekt zwembad wil beginnen. ‘Dat is wat de mensen nodig hebben, een zwembad!’ Hij heeft alleen geen verblijfsvergunning.
Links staat een blond meisje dat jasjes verkoopt met een doodskop op de rug. Ze lijkt rechtstreeks weggelopen uit Eastenders. En zo praat ze ook.
Het aantal kandidaat-verloofdes op dit deel van de markt is inmiddels gestegen tot vier. ‘Ik ben de mannelijke Bridget Jones,’ mompel ik.
‘Hi!’ De Amerikaanse meisjes proberen met een tandpastaglimlach hun Royal Wedding Gifts aan de man te brengen. Na twee uur bezegelen zij de eerste verkoop.
Tussen twaalf en drie wordt het echt druk. Wij trekken vooral het intellectuele type. ‘Mijn vrouw is docent aan een universiteit,’ zegt een oude man plompverloren tegen de uitgeefster.
‘Bent u een schrijver?’ vraagt een tienermeisje als ik uitleg dat drie boeken van mij zijn. En dan, met nog grotere verbazing: ‘Echt?’ Ze stoot haar moeder aan en wijst naar mij. Ze maken nog net geen foto.
Mijn dichtbundel Yugoslav Requiem is vandaag de toptitel. De eerste die hem aanschaft is een Turkse heer. Althans, hij zegt dat hij Turks is. Later keert hij terug met de voltallige top van het Koerdische Bevrijdingsfront. ‘Wij zijn allemaal Koerdische vrijheidsstrijders.’
Het is de heren tevens niet ontgaan dat er naast ons een schitterende blonde dame staat. Die van de luxury knitwear. Haar moeder bewaakt haar als een schat. ‘We zijn vanmorgen om drie uur vertrokken uit Eastbourne. Ze doet het erg goed. Ze is net van de universiteit.’
Dit deel van Portobello Market blijkt een dorp. Ik begin bewoners te herkennen. Bovendien beginnen ze ons te groeten.
Op het eind van de middag komt er iemand heel dicht bij me staan, een bloedmooi Aziatisch meisje. Ik schat haar in de twintig. Ze staart naar de nipples. ‘Heb je die zelf gemaakt?’ vraagt ze met haar liefste glimlach. ‘Neem er maar drie,’ zeg ik.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
