By Arnold Jansen op de Haar
‘You can’t live on nostalgia,’ someone told my publisher last Saturday on Portobello Market. They were talking about The Travel Bookshop, which is for sale. Yes indeed, Hugh Grant’s shop in the film Notting Hill.
Such a remark makes you think. For example, royal families make a good living out of nostalgia. Actually, royal families are set in nostalgia.
Modern young women throw themselves at young princes, and such a young girl is prepared to give up everything for a traditional wedding. Suddenly her whole life revolves around her husband. We, of course, would never do this – we’re terribly modern – but it is delightful to watch. It reminds us of our parents or grandparents.
And then there is a prince who lives and breathes nostalgia. I am, of course, talking about Prince Charles, someone who already has a nostalgic trade but promotes nostalgic architecture as well.
In the mid nineties he founded Poundbury, a model village in Dorset, consisting of new houses built in various historical styles. These types of neighbourhood pop up everywhere in Europe.
The only problem is that living in a house built according to traditional methods is quite expensive. Not everyone can afford to live in nostalgia.
It’s the same with organic meat: it tastes like meat used to taste. It is also nicer for the animals. However, if we all began eating organic meat on the same scale as we currently eat meat, we would quickly run out of space. It doesn’t bear thinking about: 11 million Dutch free-range pigs! Besides, it is simply too expensive; not everyone can eat nostalgia.
We shall welcome the seven billionth human being in October. (We reach eight billion in 2025.) It is likely that number seven billion will be born in a place with no time for nostalgia.
Western politics shows signs of returning to the past, to a time when ‘everything was still OK’. But number seven billion is on its way. Ultimately, closing the borders is not an option; quite the reverse, we actually need immigrants. You can’t govern with nostalgia.
There is also replacement nostalgia; I am thinking of the preservation of the rainforest. We have lost our original forests but we would like to maintain those far away. Because preserving large parts of virgin forest is also in our interest. However, we need to find a solution for poor farmers who cut the trees in search of new farmland. Nostalgia costs money.
Another example: a dwindling number of people attend church. On the other hand, many people still want to get married or have a funeral service in a church. It could be because of nostalgic feelings.
I recently heard that, in the Netherlands, another convent closes each month and each week a church ceases to function. You cannot marry or be buried in nostalgia, only in a living church.
President Obama can keep shouting that America is the greatest country on earth, but he has to put this into practice. Maybe he should have a chat with the man who said, ‘You can’t live on nostalgia.’
Nostalgia is a luxury. They’d better sell The Travel Bookshop to a rich American, or even better to a Russian oligarch, if only because I adore the word oligarch. In any case, to someone who is looking to keep his beautiful daughter busy. If so, I am prepared to marry her at a lavish wedding feast. It would be great to be able to say, ‘My father-in-law is an oligarch.’
As you will understand, luckily nostalgia reigns only within my dreams. However, on Saturday 13 August I will sign my books on Portobello Market. That’s wonderful too.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Zo’n uitspraak zet je aan het denken. Koningshuizen kunnen bijvoorbeeld heel goed van nostalgie leven. Koningshuizen zijn zelf gestolde nostalgie.
Moderne jonge vrouwen werpen zich aan de voeten van jonge prinsen. Zo’n meisje geeft alles op om op traditionele wijze te trouwen. Haar hele leven staat opeens in dienst van haar man. Wij zouden dat natuurlijk nooit doen – wij zijn hartstikke modern – maar het is heerlijk om naar te kijken. Het doet ons denken aan onze ouders of grootouders.
En dan is er een prins die zijn handelsmerk heeft gemaakt van nostalgie. Ik bedoel natuurlijk prins Charles. Zit je al in een nostalgisch beroep, ga je ook nog eens nostalgische architectuur bevorderen.
Hij heeft namelijk in de jaren negentig in Dorset een modeldorp gesticht, Poundbury, met nieuwbouwhuizen in verschillende historische bouwstijlen. Overal in Europa zie je zulke dorpen en wijken verschijnen.
Het enige probleem is dat het wonen in moderne huizen in een historische bouwstijl vrij duur is. Niet iedereen kan in nostalgie wonen.
Het is zoals met biologisch vlees. Biologisch vlees smaakt zoals vlees vroeger smaakte. Het is ook leuker voor de dieren. Maar als iedereen biologisch vlees ging eten op de schaal waarop we nu vlees eten, dan kwamen we al snel ruimte tekort. Je moet er niet aan denken: 11 miljoen Nederlandse scharrelvarkens! Het is bovendien duur. Niet iedereen kan nostalgie eten.
In oktober verwelkomen we de zeven miljardste mens. (In 2025 wordt de acht miljard bereikt.) Nummertje zeven miljard wordt waarschijnlijk op een plek geboren waar men geen tijd heeft voor nostalgie.
In de westerse politiek zie je een terugkeer naar vroegere tijden. Naar tijden dat ‘alles nog goed was’. Maar nummer zeven miljard is op komst. De grenzen sluiten is uiteindelijk geen optie. Sterker nog: we hebben immigranten nodig. Met nostalgie kun je niet regeren.
Je hebt ook plaatsvervangende nostalgie. Ik denk hier aan het behoud van het tropisch regenwoud. Wij hebben geen oerbossen meer maar ver weg willen we die graag behouden. Omdat het natuurlijk ook belangrijk voor ons is, grote stukken ongerepte natuur. Dan moet je alleen iets verzinnen voor de arme boeren die de bomen kappen om landbouwgrond te winnen. Nostalgie kost geld.
Nog een voorbeeld. Steeds minder mensen bezoeken een kerk. Wel willen nog altijd veel mensen trouwen in een kerk, of begraven worden vanuit een kerk. Mogelijk uit nostalgische overwegingen.
Laatst hoorde ik dat in Nederland elke maand een klooster komt leeg te staan en elke week een kerk. In nostalgie kun je niet trouwen of begraven worden, wel in een levende kerk.
En president Obama kan roepen dat Amerika nog steeds het meest geweldige land op aarde is, dan moet hij het ook maar eens laten zien. Misschien moet hij eens praten met de man die zei: ‘Van nostalgie kun je niet leven.’
Nostalgie is een luxeartikel. The Travel Bookshop moeten ze maar aan een rijke Amerikaan verkopen. Of, liever nog, aan een Russische oligarch. Alleen al omdat ik oligarch zo’n lekker woord vind. In elk geval aan iemand die iets te doen zoekt voor zijn schitterende dochter. Dan ben ik wel bereid met haar te trouwen. Zo’n bruiloft met alles erop en eraan. Het lijkt mij heerlijk om te kunnen zeggen: ‘Mijn schoonvader is een oligarch.’
Zoals u begrijpt, beperk ik mijn eigen nostalgie gelukkig tot dromen. Wel signeer ik op zaterdag 13 augustus boeken op Portobello Market. Ook mooi.
© Arnold Jansen op de Haar
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
