By Arnold Jansen op de Haar
I easily break out in a sweat. Just last week I wanted to climb into a hot-air hand dryer.
My mother would have liked me to use ‘perspire’, because that’s less common. Well, OK, I perspire easily. I don’t mind the heat all that much, except that I perspire to such an extent that it wouldn’t take long to fill a small swimming pool.
Last week I was at the launch of Norbert Hirschhorn’s book To Sing Away the Darkest Days, in Golders Green, London. To be more precise, at the London Jewish Cultural Centre, located in the former home of prima ballerina Anna Pavlova.
Before we set off, it didn’t seem such a long way from Golders Green tube station to the cultural centre. So I joined the publisher on the walk. I pulled the bag of eighty-four books. It was one of those large travel bags with a hand grip and two small wheels. And one of its wheels disintegrated on our way there. To put it more bluntly: after one hundred metres, one of the wheels had completely disappeared. This was no longer wheeling, it had turned into dragging. My thought was: at the launch later this evening my arms will have stretched enough to reach my ankles.
It was humid and it drizzled, but they were mainly drops of sweat that made their way into my collar and down my back towards my buttocks. What is more, it transpired that the house was on a hilltop. I had to pause several times, and by the time I arrived I was soaked.
There was a security guard at the gate, and I had an inkling I must look suspicious. We’re in trouble now, I thought, but he let us pass.
Luckily we had arrived early, so nobody saw how my dripping shirt clung to my torso. ‘I’m going to the gents first,’ I squeaked to the publisher and left my jacket with her.
At the end of the corridor leading to the toilets, I could hear the youngsters who had just finished their ballet lesson. Through an open door I got a glimpse of their changing room.
In the gents there was one of those hot-air dryers that you have to put your hands into. I waved my hands around for a good ten minutes while trying to bring my torso as close as possible to the dryer. The sound of the dryer resembled a plane taking off. I thought of the woman at the reception desk: she must be wondering what on earth I’m up to. She may well alert security at any moment, and this thought made me sweat even more profusely.
You know what? I simply removed my shirt. So there I was with a naked torso and two hands in the dryer. If I took one hand out, the thing stopped. I stood there fumbling, the shirt in my hands, right inside the dryer. I wondered: how many germs would there be inside such a machine? They’ve all gone into my shirt!
On top of everything, because one of the ballet class children could enter at any moment, I was balancing on one leg. With the other leg I kept the door of one of the cubicles open (in ballet speak a wonderful arabesque), so that I could quickly disappear if one of the children came in.
You don’t want to be found in the midst of a ballet class when you’re a slightly overweight middle-aged writer with a naked torso. I could see myself being arrested by security and removed from the scene. Well, try to get dry with that thought in your head.
With hindsight, sitting on a chair and resting worked much better. By the time the event started I looked almost normal. It turned out to be a wonderful evening and, completely dried out, I began selling the books. At dinner afterwards, the lady next to me said: ‘My name is Liz Taylor’ – I’m not making this up – and I started to feel sweaty again.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen
Mijn moeder zou gewild hebben dat ik ‘transpireren’ schrijf. Dat staat netter. Nou goed, ik transpireer dus makkelijk. Ik kan redelijk goed tegen de hitte. Alleen transpireer ik dan zodanig dat je er al snel een klein zwembad mee kunt vullen.
Afgelopen week was ik bij de boekpresentatie van Norbert Hirschhorns To Sing Away the Darkest Days in Golders Green, Londen. Om precies te zijn, in het Jewish Cultural Centre, het voormalige huis van prima ballerina Anna Pavlova.
Het leek vooraf geen lange tocht van het ondergrondsestation van Golders Green naar het cultureel centrum. Dus begon ik samen met de uitgever aan de wandeling. Ik had een tas bij me met 84 boeken. Zo’n grote weekendtas met een handvat en twee wieltjes. En een van die wieltjes begaf het onderweg. Sterker nog: na zo’n honderd meter was het wieltje geheel verdwenen. Het was geen rollen meer, het werd slepen. Ik dacht: straks bij de boekpresentatie hangen mijn handen tot mijn enkels.
Het was warm en het motregende. Maar het waren vooral zweetdruppels die mijn boord in drupten, over mijn rug richting mijn bilspleet. Het huis bleek bovendien op een heuvel te liggen. Ik moest regelmatig stoppen. Tegen de tijd dat we aankwamen was ik drijfnat.
Er zat beveiliging bij de poort. Ik vermoedde dat ik er nogal verdacht uitzag. Nou zijn we goed de sigaar, dacht ik. Maar hij liet ons door.
Gelukkig waren we vroeg zodat verder niemand kon zien dat mijn overhemd kletsnat aan mijn bovenlijf plakte. ‘Ik zoek de wc’s even op,’ piepte ik tegen de uitgever en liet het jasje van mijn pak bij haar achter.
Aan het einde van de gang naar de wc’s hoorde ik jonge kinderen die net klaar waren met een balletles. Uit mijn ooghoeken zag ik door een open deur dat ze zich aan het omkleden waren.
Op de wc’s was zo’n heteluchtdroger waar je je handen in steekt. Ik wapperde een minuut of tien met mijn handen in die machine en probeerde mijn bovenlijf zo dicht mogelijk bij de droger te brengen. Het geluid van de droger leek op het opstijgen van een vliegtuig. Ik dacht aan de receptioniste in de hal. Die vraagt zich vast af wat ik aan het doen ben, dacht ik. Zo meteen belt ze de beveiliging. En ik begon zo mogelijk nog harder te zweten.
Weet je wat? Ik trek mijn overhemd gewoon uit. Dus daar stond ik met ontbloot bovenlijf en twee handen in de heteluchtmachine. Als je een hand wegtrok deed hij het niet meer. Dus ik stond een beetje te klungelen met twee handen in de machine en mijn overhemd tussen mijn vingers. Zouden er eigenlijk veel bacteriën in zo’n apparaat zitten? vroeg ik me af. Die zitten nu allemaal in mijn overhemd!
Omdat er ieder moment een van de balletkinderen kon binnentreden stond ik bovendien te balanceren op één been. Met het andere been had ik de deur van de wc vast opengeduwd (een schitterende ‘arabesque’ in ballettermen) zodat ik in een fractie van een seconde de wc in kon springen als er een kind binnenkwam.
Je wilt niet als net iets te dikke schrijver van middelbare leeftijd met ontbloot bovenlijf in een arabesque tussen een balletklas worden aangetroffen. Ik zag al voor me hoe de beveiliger me zou arresteren en afvoeren. Ja, en probeer met die gedachte maar eens op te drogen.
Achteraf bleek rustig op een stoel zitten een veel betere oplossing. Toen de avond begon zag ik er best weer normaal uit. Het werd een prachtige bijeenkomst. En geheel opgedroogd begon ik aan de verkoop van de boeken. Bij het diner erna zei de dame naast me: ‘Ik heet Liz Taylor.’ Ik verzin niks. En ik begon al weer een beetje te zweten.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
Eerdere columns:
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier
Eten als de paus
Een dichter met jicht
Een plastic buitenlands paard
Een beetje benauwd
Een katholieke koningin
