Het eerste wat we van haar zagen was haar hoed. Een zwarte hoed met uitsteeksels. Een heksenhoed. De hoed bewoog heen en weer achter het hek van een uitlaatveldje voor huisdieren. Die huisdieren moesten worden ingecheckt door automobilisten die met de trein door de Kanaaltunnel wilden.

Ik was samen met D. en zijn witte bus om spullen naar Engeland te brengen. We hadden wat tijd over dus stonden we daar te wachten.

Na een halfuurtje had de vrouw met de hoed moed gevat en stapte ze op ons af. Het verhaal was dat ze als econome uit TsjetsjeniÑ‘ was gevlucht naar Duitsland. ‘Daar word ik gediscrimineerd,’ zei ze. En nu wilde ze als verstekeling met ons naar Engeland.

D. en ik zijn ooit special forces geweest. Nou ja, D. iets meer dan ik. Hij is een groene en rode baret. Ik was slechts een rode. Maar we zijn nog steeds oplettende types. Al na drie woorden keken we om ons heen of de Tsjetsjeense maffia niet aan de andere kant van het busje mijn persoonlijke eigendommen stond te ontvreemden.

Dit bleek niet het geval. Maar helpen konden we haar niet. We vroegen of ze misschien een flesje water wilde. Nee, dat wilde ze niet en ze keek ons aan alsof we Duitsers waren die haar discrimineerden. Ik vind het altijd lastig om zo oog in oog met wanhoop te staan.

’s Avonds hebben we mijn spullen bij mijn zus vier trappen op gesjouwd. D. zei met een fauteuil op zijn rug: ‘Je gaat te snel, dan ga je verzuren.’

Toen alles boven was moesten er nog twee oude banken naar beneden. Die zouden we de volgende dag naar de afvalverwerking brengen.

Op zondagmiddag togen we met de witte bus naar het afval- en recyclingstation. De witte bus kon niet naar binnen. Dus maar even informeren bij een functionaris. Dat was een stug type met één tand.

‘’s Middags laten we geen busjes toe,’ zei hij streng.
‘We kunnen de banken ook zelf naar binnen dragen, dan laten we de bus op straat staan,’ zei ik vriendelijk.
Zijn jullie helemaal gek geworden, zeiden zijn ogen.
‘Is er een andere mogelijkheid?’ piepte ik.
‘Ja,’ zuchtte de functionaris, ‘het Battersea Power Station.’ En hij vroeg of we dat kenden.
‘Ja, maar ik heb geen adres en dat heb ik nodig voor het navigatiesysteem.’
‘Iedereen kent het Battersea Power Station,’ blafte hij. We stonden zijn tijd te verdoen.
Na drie keer vragen kon hij nog geen adres leveren. Bovendien was hij niet in charge. Hij schreeuwde nu bijna.
‘Who is in charge?’ brulde ik terug.
Rustig, rustig, gebaarde mijn zus naar mij.
De functionaris dacht dat ik een obsceen gebaar maakte. Ik legde hem uit dat ik overwoog de banken gewoon voor de ingang te zetten en dat ik naar de stoep wees en dus niet mijn denkbeeldige geslachtsorgaan in mijn hand had.

Op goed geluk vonden we uiteindelijk het andere afvalstation. We reden langs een weegbrug een verlaten loods in. Ik stapte uit. Plots schalde er door een luidspreker: ‘Get in the car!’ We dienden ons te melden bij de weegbrug.

Daar konden we via een intercom praten met een man in een gebouwtje. Voor 75 pond konden we de banken achterlaten. Dan moesten we wel eerst hesjes aan. En we werden vervolgens verwezen naar een andere loods.

Daar lag een rokende puinhoop van stinkend afval. Een man in een shovel grijnsde naar ons. D. had zijn hesje omgedaan als een Supermancape. We stapten in een bewegende zwarte laag die aan je zolen plakte. De poorten van de hel, schoot het door mijn hoofd, het afvalputje van Londen. Het leek alsof de witte bus ieder moment verzwolgen kon worden.

Later bij het afrekenen werd ons vanachter een gepantserde deur verteld dat ze ons bij het andere afvalstation gewoon het adres hadden kunnen geven. ‘Geen menselijke organen,’ stond er op een bordje.

Ik dacht aan de Tsjetsjeense. En ik hoopte heel erg dat ze goed terecht zou komen.

© Arnold Jansen op de Haar


  window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};  (function() {    var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;    po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';    var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);  })();