By Arnold Jansen op de Haar
At the time of writing Andy Murray is through to the semi-finals at Wimbledon, and yet I don’t think he will win Wimbledon. Maybe I’m wrong, but I always get a bit depressed when watching Murray. Even on a blissfully sunny day he looks as if he’s expecting rain, and his mother sits like a small angry cloud in the players’ stand.
Well, let me make a prediction: Andy will become more engaging after he stops playing tennis. Everyone who quits tennis improves: Tim Henman became more charming, Boris Becker managed to become a very lovable German and Andre Agassi turned into a philanthropist.
However, I had also predicted that Maria Sharapova would shriek herself straight into the final. This was more a case of believing in what I wanted to happen. As always, she was wearing a wonderful dress, and that is an absolutely safe bet: Sharapova will be wearing a beautiful dress.
Actually, I’m suspicious of people who make predictions in public. The odd thing is that these people often get things wrong, but by that time everyone has forgotten all about it, and besides they’ve moved on to forecasting all sorts of other things. How, rather than what, you say is what counts when making predictions, and thus experts whose predictions are controversial are more frequent guests on TV than experts with more reliable forecasts.
Even a genius can get it wrong. For example, Stephen Hawking predicted that they would never find the Higgs boson. This week he lost a hundred dollars in a bet. In 2004 Bill Gates predicted that spam would no longer exist in two years’ time. But, on the other hand, these two were right about other important future events.
You can adopt the attitude of the Irish, who at every football tournament think: ‘It’s not going to happen’ and then proceed to sing together very loudly when things go wrong. So when you’re losing to Spain you simply sing The Fields of Athenry, a song about the great Irish famine, at the top of your voice during the last seven minutes of the game and until well after the final whistle, which makes the Spaniards think: ‘Hold on, didn’t we win four–nil?’
Maybe this is an idea for Angela Merkel. Whenever the Greeks cause more trouble or someone predicts what’s going to happen to the euro, just start singing loudly – maybe a tune by someone like Wagner, preferably on top of the Lorelei wearing a tiny plastic Teutonic helmet.
Since Queen Elizabeth’s Diamond Jubilee I can’t help but start singing Land of Hope and Glory whenever it rains heavily. Nowadays I break into Land of Hope and Glory the moment Carol Kirkwood, the weather presenter, appears on the BBC. No, just the announcement of the weather forecast is enough to bring on Land of Hope and Glory.
Have you thought about what has been predicted about you? Or what you’ve predicted about yourself? For example, let’s consider my case: as a baby I made odd movements with my tongue, prompting an aunt to ask: ‘Do you think he’s quite right?’ This prediction has come entirely true, especially when, as a ten-year-old, I began to remark that I would become the prime minister.
When I was in the army I predicted I would become a general, but rather early in my career the Velcro fixing on the waistcoat of my gala uniform would snap open whenever I sat down. And the red stripe down the side of my trousers should have been a straight vertical line, but it made an odd detour over my buttocks.
Recently, after seventeen years, I was back at an important military ceremony. It was quite enjoyable: I met several old acquaintances, but at the most important point, maybe because we had to stand up, my braces came undone. Nobody saw it, because my braces were hidden under my jacket, but even so I said to myself: ‘It’s a sign that you got out in time seventeen years ago.’ I almost started singing Land of Hope and Glory aloud.
So be somewhat wary of predictions. Actually, we should make it mandatory for politicians to bet on their own predictions. Just send them down to the betting office – with their own money, of course.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
You can leave your comment on our forum.
Nou ja, laat ik voorspellen dat Andy veel sympathieker wordt als hij stopt met tennis. Iedereen die met tennis stopt wordt sympathieker. Tim Henman werd leuker, Boris Becker werd een hartstikke leuke Duitser en Andre Aggasi een filantroop.
Maar goed, ik had ook voorspeld dat Maria Sharapova zich rechtstreeks de finale in zou kreunen. Hier was de wens de vader van de gedachte. Wat had ze weer een schitterend jurkje aan! Een voorspelling die altijd uitkomt: Sharapova heeft een schitterend jurkje aan.
Eigenlijk wantrouw ik mensen die in het openbaar dingen voorspellen. Het gekke is dat die mensen later vaak ongelijk krijgen, maar dan is het al zo lang geleden dat niemand het nog weet en zitten ze al weer nieuwe dingen te voorspellen. Bij voorspellen gaat het meer om vorm dan om inhoud. Niet de deskundige van wie de voorspellingen het vaakst uitkomen wordt uitgenodigd op tv maar de deskundige die het meest controversieel is.
Zelfs genieën zitten er wel eens naast. Stephen Hawking voorspelde dat het Higgs-deeltje nooit gevonden zou worden. Deze week verloor hij honderd dollar omdat hij dat gewed had. Bill Gates voorspelde in 2004 dat er twee jaar later geen spam meer zou bestaan. Maar goed, die twee hebben andere belangrijke dingen wel weer goed voorspeld.
Je kunt ook net als de Ieren bij elk voetbalkampioenschap denken: het wordt nooit wat. En dan samen heel hard gaan zingen als het misgaat. Dus als je door Spanje wordt uitgeschakeld, zing je de laatste zeven minuten van de wedstrijd tot ver na het laatste fluitsignaal gewoon keihard The Fields of Athenry, een lied over de Grote Ierse Hongersnood, zodat die Spanjaarden denken: wat zullen we nou krijgen, we hebben toch met 4-0 gewonnen?
Misschien iets voor Angela Merkel. Als de Grieken weer iets geks doen, of iemand voorspelt wat er met de euro gaat gebeuren, heel hard gaan zingen. Iets van Wagner of zo. Bovenop de Lorelei met een plastic Teutoons helmpje op de kop.
Zelf zing ik sinds het diamanten jubileum van koningin Elizabeth elke keer als het hard begint te regenen Land of Hope and Glory. Tegenwoordig zing ik al Land of Hope and Glory zodra Carol Kirkwood, de weervrouw, op de BBC in beeld verschijnt. Nee, alleen al als het weerbericht wordt aangekondigd zing ik Land of Hope and Glory.
Hebt u wel eens nagedacht over wat over u voorspeld is? Of wat u over uzelf heeft voorspeld. Laat ik mijzelf als voorbeeld nemen. Als baby deed ik soms heel raar met mijn tong. Een tante: ‘Is hij wel helemaal normaal?’ Een voorspelling die helemaal is uitgekomen. Vooral ook omdat ik op mijn tiende begon te zeggen dat ik later minister-president ging worden.
In het leger voorspelde ik dat ik generaal ging worden. Maar al vroeg in mijn carrière schoot het klittenband van het vest van mijn avondtenue los als ik ging zitten. En die rode band aan de zijkant van de pantalon, die eigenlijk rechtdoor moest lopen, maakte een rare bocht op de bilpartij.
Laatst was ik na zeventien jaar weer eens bij een belangrijke militaire ceremonie. Het was best aangenaam, ik zag allerlei oude bekenden. Maar op het moment suprême, misschien omdat we moesten gaan staan, schoten mijn bretels los. Niemand zag het, want die bretels zaten onder mijn jasje. En ik prevelde tegen mijzelf: ‘Het is een teken. Zeventien jaar geleden ben ik hieruit ontsnapt.’ Bijna had ik luidkeels Land of Hope and Glory ingezet.
Wees dus een beetje voorzichtig met voorspellingen. Eigenlijk zou je iedere politicus verplicht geld moeten laten zetten op zijn eigen voorspellingen. Gewoon naar het wedkantoor sturen. Wel met zijn eigen geld natuurlijk.
© Arnold Jansen op de Haar
 window.___gcfg = {lang: 'en-GB'}; (function() {   var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;   po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';   var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s); })();
U kunt reageren op ons forum.
Eerdere columns:
