Geen ander volk slaapt langer dan de Fransen, namelijk negen uur. En dan eten ze ook nog twee uur per dag. Eveneens een wereldrecord. Dus ik dacht aan Nicolas Sarkozy die knabbelend op een toastje met foie gras in bed ligt met Carla Bruni en Frankrijks kernmacht, La Force de Frappe. En dat Carla dan met zwoele stem ‘Force de Frappe’ zegt. Hoe zou die man in godsnaam nog tijd hebben om vreemd te gaan.

Onlangs zette een stagiair bij het weekblad L’Express met één twitterbericht de geruchtenmachine in werking. De president zou een relatie begonnen zijn met de minister van milieu en oud-karatekampioene Chantal Jouanno en de Franse first lady zou een verhouding hebben met een musicus.

Ten tijde van het Monica Lewinsky-schandaal hoorde ik een Fransman opmerken dat de Fransen zich pas echt zorgen beginnen te maken als hun leiders géén buitenechtelijke relaties hebben.

In mijn jeugd had je een Franse filmkomiek die Louis de Funès heette. Hij was hyperactief, klein en had een gezicht met een opvallende mimiek. Sarkozy vertoont sterke gelijkenis met de jonge Louis de Funès. Vooral toen de president, om groter te lijken, op zijn tenen naast Barack Obama liep. Daar zijn foto’s van.

Sarkozy is zo iemand van wie je vermoedt dat hij plateauzolen draagt. Daar gaat Nicolas met zijn Force de Frappe. Alle Franse mannen hebben iets van een mislukte Napoleon. Behalve Eric Cantona.

Eén film van Louis de Funès herinner ik me nog goed: Le gendarme en balade (De gendarme op drift). Het speelde zich af in St. Tropez en Louis de Funès rende in zijn rol als politiechef Ludovic Cruchot druk gebarend met een leger gendarmes over het naaktstrand. Met als gevolg dat iedereen de volgende vakantie afreisde naar Zuid-Frankrijk.

Want Frankrijk was o la la, en net voorbij Parijs begon het zuiden al. De leden van de belangrijkste Nederlandse literaire beweging van de jaren vijftig, De Vijftigers, hadden weinig met elkaar gemeen, behalve één ding: ze bivakkeerden in Parijs, waar hun voorman Simon Vinkenoog clandestien literaire blaadjes stencilde op het bureau van de Unesco. Iedereen zat in Parijs, van Hemingway tot Picasso.

Ach dat waren tijden. Een druipkaars in een lege wijnfles, meisjes met zwart gemaakte ogen en aan het einde van elk schoolfeest een schuifelplaat: Je t’aime, moi non plus van Jane Birkin en Serge Gainsbourg. God, wat waren we verliefd op Frankrijk. Heerlijk op het strand met het nieuwste boek van Marguerite Duras.

Maar Frankrijk zakte de laatste decennia steeds verder weg in de vergetelheid. Zelfs de Franse wijn kreeg hevige concurrentie. De tijd van de grote Franse filosofen, de studentenleiders, de romanschrijvers, de couturiers, de schilders, de films en het chanson leek voorgoed voorbij. Alleen de rellen in de Parijse banlieues haalden nog de buitenlandse kranten. Arm Frankrijk.

Tot Carla Bruni op het toneel verscheen. Na eerdere relaties met onder meer Mick Jagger, Eric Clapton, Donald Trump (Donald Trump!) en de vader van een Franse filosoof (dit ontkent ze) en de Franse filosoof zelf (geen half werk), koos ze voor Nicolas Sarkozy.

Onlangs begroette ze de Russische president Medvedev zonder bh. Gelukkig had ze wel een jurk aan. Zelf zei ze ooit dat ze met alles en iedereen flirtte, tot de piano en de schemerlamp aan toe. Daar sta je dan als Franse president en schemerlamp.

Frankrijk is helemaal terug. Dankzij een first lady als een Zuid-Franse zon. Ik heb van de week al tien keer Bruni’s Franse nr. 1 hit Quelqu’un m’a dit gedraaid. ‘Quelqu’un m’a dit, que tu m’aimais encore.’ (‘Iemand zei me dat je nog steeds van me houdt.’)

Natuurlijk, Madame Carla Sarkozy-Bruni. Trek u niks aan van één twitterbericht. U bent La Force de Frappe van Frankrijk.

© Arnold Jansen op de Haar