Skip to main content

Cheering Quietly

Zachtjes juichen

July 11, 2014

By Arnold Jansen op de Haar

I’ve been to watch the Tour de France with my sister, in London, because I’ve been living there for the past six weeks. The Tour’s finish line was within walking distance.

Cycling in general is growing rapidly in London. Most of the time people ride racing bikes, not the granny bikes complete with saddle bags you see everywhere in the Netherlands. If you see a bicycle like that, it’s usually a Dutch one.

Londoners ride their bikes kitted out with knee, elbow and head protection, plus a flashing light. And they cycle at high speed, as if they’re out to win the Tour de France. There is a general lack of cycling lanes, which makes it dangerous, but the cyclists themselves don’t improve matters. I’ve made up my mind, once my bicycle has arrived, to cycle around at an old man’s pace. Well, just locally.

But back to the Tour. It wasn’t even that difficult to get close to the last bend on the route, near Buckingham Palace. But there was a crowd, and I spotted a group of people on the palace roof. ‘Some of the young royals?’ ‘Maybe baby George is there as well,’ my sister said. ‘What will they call him when he’s older? Boy George?’

A smashing lady from the BBC walked past. The blonde stopped and brushed her hair, while balancing on her high heels. I got a bit excited; I’ve been away from home for the past six weeks.

Suddenly the helicopters appeared and the cheering moved towards us. I shouted: ‘I can see six helmets!’ Then I lifted my sister up. She managed to see some of the bicycles on the support cars. ‘Wonderful,’ we agreed. The main thing wasn’t seeing the cyclists, but the fact that we were there. ‘Kittel must have won,’ I said. When we watched the highlights, this turned out to be the case.

Suddenly the Netherlands seemed quite far away. You don’t hear much about the Netherlands here in London, except when football is concerned. And they think English spoken with a Dutch accent sounds funny. Seedorf and Gullit are football pundits, and Louis van Gaal is Manchester United’s new manager. My bad luck, just when I’ve moved to England.

Yesterday, I spotted a man in a Dutch football shirt with the number 3. He was walking his dog. And last Saturday on Portobello Market – I’m on the Holland Park Press stall on Saturdays – there was a Polish stallholder wearing an orange shirt. He nearly hit someone who said that the Dutch team would lose to Costa Rica.

Lemonade is also quite different. The brand is Robinsons. For the first two weeks, I thought: that’s nice, the English love strong tastes, until I looked at the bottle: dilute 4-fold with water!

And shortly, when I go and collect my stuff from the Netherlands, you’ll ask, ‘Didn’t you use to be bald?’ That’s due to my shampoo with hair loss targeting system X3. I only spotted this on the label after I bought it.

Apart from this, I’ve got loads of time to observe workmen from the balcony while smoking a cigar. These workmen are all over the place. Men in white vans who come to repair the electricity and the water supply. There are other men who dig the necessary holes, and yet others to fill them in.

House prices are going through the roof. Everyone seems to be installing a new kitchen or power shower. But even in this expensive part of London there are still council houses for poorer people. All the school children in the neighbourhood wear school uniforms. The ones in straw hats and blazers attend an expensive school, and the ones in green jumpers are from the state school.

In banks, you can see quite a few heavily made-up girls in tight dresses who pay in bundles of bank notes and speak with a distinct East European accent. The small shop around the corner sells crisps at inflated prices to hotel guests.

After the Dutch game against Costa Rica I cheered very quietly, to avoid waking anyone up. ‘You’re not really at home until you support the English football team,’ according to my sister.

© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
arnold jansen op de haar

Visit Arnold’s home page to find out more about his other publications.
 
Previous columns:
Human Waste
D-Day for Poetry
A Dog in London
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen
Ik ben met mijn zus naar de Tour de France geweest. In Londen. Want daar zit ik sinds zes weken. De Tour finishte op loopafstand.

Het fietsen neemt hier in Londen sowieso erg toe. Meestal zijn het racefietsen, niet de zware omafietsen met zijtassen die je in Nederland ziet. Als je er wel een ziet, is het meestal een Nederlander.

Londenaren verplaatsen zich met knie- elleboog- en hoofdbescherming. En knipperlicht. En ze fietsen erg hard, alsof ze de Tour de France willen winnen. Doorgaans zijn er geen fietspaden en dat maakt het gevaarlijk maar de fietsers werken zelf dus ook niet erg mee. Ik heb me al voorgenomen zodra mijn fiets er is rond te gaan fietsen in een ouwemannentempo. Nou ja, alleen in de buurt.

Maar goed, de Tour. Het was niet eens moeilijk om bij de laatste bocht van het parcours bij Buckingham Palace te komen. Maar daar stond wel een menigte. Bovenop het paleis zag ik een groepje mensen. Waren het jonge ‘royals’? ‘Misschien is baby George erbij,’ zei mijn zus. ‘Hoe zouden ze hem later gaan noemen? Boy George?’  

Er kwam een oogverblindende mevrouw van de BBC langsgelopen. De blondine stopte en kamde het haar, balancerend op haar naaldhakken. Daar raakte ik een beetje opgewonden van. Ik ben al zes weken van huis.

Opeens verschenen de helikopters. Het gejuich rolde onze richting op. ‘Ik zie zes helmpjes!’ schreeuwde ik. En ik tilde vervolgens mijn zus op. Die heeft nog wat fietsen op volgwagens gezien. ‘Schitterend,’ zeiden we tegen elkaar. Want het was niet zozeer de Tour zelf maar het feit dat je er bij was. ‘Kittel heeft vast gewonnen,’ zei ik. Dat bleek ’s avonds bij het terugkijken het geval.

Opeens leek Nederland heel ver weg. Je hoort hier weinig over Nederland. Behalve als het voetbal betreft. En dat men Engels met een Nederlands accent heel grappig vindt. Seedorf en Gullit treden op als analist bij het voetbal. En Louis van Gaal wordt trainer van Manchester United. Heb ik weer. Net als ik naar Engeland verhuis.

Gisteren zag ik hier in de buurt een man in een Nederlands shirt met een 3 erop. Hij liet zijn hond uit. En op Portobello Market, waar ik iedere zaterdag met Holland Park Press sta, was afgelopen zaterdag een Poolse marktkoopman met een oranje shirt aan. Hij ging nog bijna op de vuist met iemand die zei dat Nederland zou verliezen van Costa Rica.

De limonade is hier ook heel anders. Robinsons, heet het merk. De eerste twee weken dacht ik: lekker, die Engelsen houden van een sterke smaak. Tot ik op de fles keek: aanlengen met vier delen water!

En als ik binnenkort in Nederland mijn spullen ophaal en je vraagt: ‘Je was toch kaal?’, dan ligt het aan mijn shampoo, met ‘hair loss targeting system X3’. Zag ik ook pas later op de fles.

Verder heb ik hier ruim de tijd om sigaren rokend vanaf het balkon ‘mannetjes’ gade te slaan. Het stikt hier van de mannetjes. Mannetjes met witte busjes die elektriciteit aanleggen en de watertoevoer repareren. En dan zijn er weer aparte mannetjes die daar gaten voor graven. En weer andere mannetjes die ze dichtgooien.

De huizenprijzen knallen hier door het plafond. Iedereen lijkt bezig met een nieuwe keuken of een power shower. Maar zelfs in dit dure deel van Londen zijn er ook nog council houses, waar armere mensen wonen. Alle schoolkinderen hier in de buurt dragen een schooluniform. Die met de strooien hoedjes en de blazers zitten op de rijke school, die met de groene trui op de arme.

Bij de bank zie je nogal veel zwaar opgemaakte meisjes in kleine jurkjes die met een zwaar Oost-Europees accent stapels bankbiljetten komen inleveren. En het winkeltje om de hoek verkoopt chips tegen woekerprijzen, voor de gasten in de hotels.

Na de wedstrijd van Nederland tegen Costa Rica heb ik heel zachtjes gejuicht. Om niemand wakker te maken. ‘Pas als je voor het Engelse team bent,’ zegt mijn zus, ‘ben je helemaal ingeburgerd.’

© Arnold Jansen op de Haar
"arnold

  window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};  (function() {    var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;    po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';    var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);  })();

Eerdere columns:
Menselijk afval
D-Day voor poёzie
Een hond in Londen
Van Gaal en Wurst
Baby King George
De Virgin trein uit Birmingham
Nucleaire gastvrijheid
Vladimir de Viking
Ski-meisje met snor
Feniks
Bericht vanuit de badkuip
Een consequent voornemen
De wet van Nigella
Selfie
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is
What will survive of us is love
Een Gibraltarese bibliothecaris
Homosympathisant
Hot Pants Harry
Fietsen op tante Corry’s pannenkoeken!
Een klein ongemak
Telefoneren met een buitenaards wezen
Naakt in de balletklas
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier
Eten als de paus
Een dichter met jicht
Een plastic buitenlands paard
Een beetje benauwd
Een katholieke koningin