Het gerucht gaat dat Charlene Wittstock kort voor haar huwelijk wilde vluchten. Albert zou gebeld hebben met het vliegveld om haar tegen te houden. ‘Hallo, met Albert, stop mijn verloofde!’ Maar kennen we dat gevoel van Charlene niet allemaal? Je leven grijpt je opeens naar de keel.

Zo’n vijftien jaar lang ging ik iedere dag naar dezelfde sigarenzaak. ’s Ochtends haalde ik er mijn ochtendkrant en de middagkrant legden ze voor me weg, voor als ik later kwam dan stipt om drie uur.

Op een dag had ik genoeg van iedere keer diezelfde gezichten: de vrolijke sigarenman en het roodharige winkelmeisje dat afgestudeerd was op Sartre. Want ja, je begint die levens toch een beetje te kennen. Zou dit zo nog vijftien jaar doorgaan? vroeg ik me af. Kortom: ik was nog net niet op weg naar het vliegveld.

De sigarenman heeft nog een tweede zaak, op loopafstand. Ook daar kwam ik wel eens als mijn merk sigaren in de eerste zaak op was. Die eerste zaak had ik dan ‘leeg gerookt’. En ik vermoed dat er dan werd doorgebeld: ‘Hij komt er aan!’

Het gekke is: nou mijd ik beide winkels als de ziekte. Omdat ik liever wegblijf dan dat ik aan de sigarenman en zijn dochter – die staat in de andere zaak – uit moet leggen dat ik besloten heb om niet meer elke dag te komen.

Maar ik kan het iedereen aanraden: het doorbreken van een vaste gewoonte voelt als het begin van vrijheid.

Elke keer dezelfde supermarkt, daar werd ik ook panisch van. Nu frequenteer ik vier verschillende supermarkten, soms op één dag.

Mijn moeder belde me na het huwelijk van Albert en Charlene. We vonden beiden de jurk van Armani schitterend. ‘En er was tenminste emotie,’ zei ik. ‘Eigenlijk vind ik haar leuker dan Kate,’ voegde ik eraan toe. ‘Ik weet niet precies wat het is. Ze zwaait zo koninklijk.’

‘Je gaat dat toch niet in je column zetten?’ zei mijn moeder, ‘want die wordt in het Engels vertaald.’ Mijn moeder houdt ook graag de Engelse huwelijksmarkt open.

‘Ik wilde eigenlijk nog zeggen dat ze tenminste geen zus heeft die plotseling met haar bips op elk tennistoernooi zit,’ pruttelde ik tegen. ‘Maar goed, ik zet er wel gewoon bij dat onze eigen prinses Máxima zwaait alsof ze ramen staat te zemen.’

Mijn moeder praatte eroverheen. ‘Albert is 53,’ zei ze, ‘dus het kan nog altijd.’ Bovendien was Charlene ‘ook nog katholiek’ geworden. Een belangrijke voorwaarde voor aspirant-schoondochters. ‘Ja, mam, ik lijk wel iets op Albert. Ik ben net zo kaal en kan ook niet knipogen.’

Ik begrijp de twijfels van Charlene heel goed. Ooit schijnt de zus van Diana gezegd te hebben: ‘Too late, Duch (the family name for Diana), your face is already on the tea towels.’ (‘Te laat Duch – de familiekoosnaam voor Diana – je gezicht staat al op de theedoeken.’)

Opeens zag Charlene het voor zich: de jaarlijkse Internationale Grand Prix, het jaarlijkse internationale circusfestival (met van die hele slechte clowns), het tennistoernooi, het springconcours, de marathon, de botenshow, de twee depressieve zussen, de foto van haar knipogende echtgenoot op iedere straathoek, de vergelijkingen met prinses Grace en de verwachting dat ze een modeweek zal initiëren en een troonopvolger levert.

Persoonlijk lijkt me dat allemaal nog erger dan de geruchten over een derde buitenechtelijk kind.

Daarom huilde ze natuurlijk toen die iele meisjesstem in de kapel van de heilige Devote de lucht brak. Stiekem liep er bij mij thuis toen een traan over mijn wang, maar vertel het niet door. Net als prins Albert huil ik niet in het openbaar. Bovendien zou ik ook heel raar gaan knipogen als ik al mijn onderdanen kende.

Als ik Charlene was zou ik af en toe van supermarkt wisselen. Misschien helpt dat. Maar mag ze nog zelf boodschappen doen? En hoeveel supermarkten zou Monaco eigenlijk hebben?

© Arnold Jansen op de Haar

U kunt reageren op ons forum.