Skip to main content

An Estate Agent in High Heels

Een makelaar op hoge hakken

December 18, 2014

By Arnold Jansen op de Haar

I’ve been in hiding for a bit. This came about because I was up to my neck in a swamp of estate agents and solicitors here in London. My sister was selling a lovely, small, sunny apartment with a balcony. A sought-after item in a raving mad housing market.

We landed twelve viewings within just a few days, including cash buyers, such as a man in sports attire driving a brand new Porsche, complete with six Polish builders in a white van on their way to a job.

The charming lady estate agent C. climbed the stairs up to the attic and remarked cheekily: ‘I do everything in high heels.’ ‘No doubt,’ said the Porsche driver, giving her a hungry look.

But that wasn’t until we were on our second estate agent. Let’s start at the beginning. In contrast to the system in the Netherlands, in England there isn’t a preliminary contract and the buyer as well as the seller can walk away at any moment.

The first buyer, who I will call Ms Gold-Dust to preserve her anonymity (if I reveal her real name you won’t believe me), made a very good offer.

After a month and a half Ms Gold-String went on holiday. With hindsight, this was a bad sign, yet she had made such an excellent offer, we kept hoping it would all come together. The estate agent actually said, ‘That’s typical of young people today, they suddenly dash off on a holiday.’

Even the fact that early on Gold-Bar had taken along an architect as well as an interior designer to see the property didn’t mean a thing, because after yet another month it transpired that Ms Goldfinger had a crucial lack of funds.

The next thirty prospective buyers were whisked swiftly around the apartment. This time by a new estate agent, the one in the high heels. I honestly have to admit that I was on the look-out on the balcony each time the high heels were on their way. I actually wanted to tell her: ‘I do everything wearing leather soles.’

I’ve never come across such a happy estate agent, nor a more beautiful or tenacious one. Because another estate agent can snatch away your buyer at any moment. The estate agents do all the running around, because they get paid at the end of the process, after it has all come together.

This is in contrast to Dutch estate agents, who get paid a substantial amount in advance and subsequently don’t do a thing. Well, after six months they advise you to lower the asking price, a figure they had recommended in the first place!

I don’t believe I have yet mentioned anything about English solicitors. The Dutch equivalent is often a grey, dignified gentleman, or well on his way to becoming one. In short: a-walking-rest-home-wearing-a-hat. A man of standing.

Friends assure me that in England most solicitors are like some kind of second-hand car dealer. Of course, ours was an exception, because we wanted to stay in his good books. We may need him in the future. Besides, the first thing he did on the day we completed was to buy a car, and he excelled in setting out doomsday scenarios. ‘It can still fall through.’

Whether the deal goes through or not doesn’t make much difference. The solicitor gets paid anyway, in some cases by the hour. This process goes by the name of conveyancing, another term for: how to make up as many delaying questions as possible. ‘How much do you think it will cost to paint the house in 2023?’

Throughout, everyone is a nervous wreck: buyer, seller and estate agent. Except the solicitor. ‘Afterwards you can laugh about it,’ is what they often say about this type of experience. But my sister and I often felt close to having a nervous breakdown. That’s probably exactly how the buyer felt. On top of this, cigars are four times as expensive here; I regularly felt like eating the soles of my shoes.

Yes, I know: it’s all much worse on the housing market in the Netherlands. But in England you would like just a bit more legislation after someone has put in an offer, whereas in the Netherlands you would like the estate agents to be a bit more active.

Maybe next time I will write about my new view over a small park, because after eight months we have finally moved. For the moment I’ve had enough of solicitors and estate agents, even if they are wearing high heels.

© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
arnold jansen op de haar

Visit Arnold’s home page to find out more about his other publications.
 
Previous columns:
A Boy from Westminster
Adventure in Amsterdam
Amalia & George
Cheering Quietly
Human Waste
D-Day for Poetry
A Dog in London
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
What will survive of us is love
A Gibraltarian Librarian
A Gay Sympathiser
Hot Pants Harry
Cycling Sustained by Aunt Corry’s Pancakes!
A Slight Inconvenience
Phoning an Extraterrestrial
Naked in a Ballet Class
The Ouch, Ouch, Ouch Threshold
Eurovision
A Sincere Person
King of the People
Thatcher’s Secret Weapon
A Cycling Jeweller
Eating Like the Pope
A Poet with Gout
A Plastic Foreign Horse
A Bit Sfifling
A Roman Catholic Queen

Ik was een tijdje ondergedoken. Dat kwam omdat ik hier in Londen tot aan mijn nek verzonken was in een moeras van makelaars en notarissen. Mijn zus verkocht een leuk, klein, zonnig appartement met balkon. Een gewild object in een knotsgekke huizenmarkt.

Binnen een paar dagen heb je twaalf kijkers op je dak, inclusief cash investeerders, zoals een man in een sportbroek met een gloednieuwe Porsche en in zijn kielzog zes Poolse bouwvakkers in een wit bestelbusje op weg naar een klus.

De bevallige meisjesmakelaar C. beklom de trap naar het zoldertje en zei schalks: ‘Ik doe alles op hoge hakken.’ ‘Ongetwijfeld,’ zei de man van de Porsche met een hongerige blik.

Maar dat was pas bij de tweede makelaar. Laten we bij het begin beginnen. In tegenstelling tot Nederland is er in Engeland geen voorlopig koopcontract en koper en verkoper kunnen op elk moment weglopen.

De eerste koper, die ik om redenen van anonimiteit mevrouw Gold-Dust zal noemen (als ik haar echte naam noem geloof je het echt niet), deed een hoog bod.

Na anderhalve maand ging mevrouw Gold-String op vakantie. Bovendien was ze onbereikbaar. Dat had al een veeg teken moeten zijn, maar het bod was zo goed dat je bleef hopen dat alles goedkwam. ‘Dat doen jonge mensen, zomaar op vakantie gaan,’ zei de makelaar nog.

Ook het feit dat Gold-Bar eerder met zowel een architect als een binnenhuisarchitect langs was gekomen, zei niets want weer een maand later bleek dat mevrouw Goldfinger niet over de benodigde middelen beschikte.

De volgende dertig kopers werden door het appartement gejaagd. Inmiddels wel met een nieuwe makelaar. Die van de hoge hakken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik elke keer al een beetje op de uitkijk op het balkon stond als de hoge hakken in aantocht waren. Ik wilde nog tegen haar zeggen: ‘Ik doe alles op leren zolen.’

Ik heb nog nooit zo’n blije makelaar gezien. En zo’n mooie. En vasthoudende. Want een andere makelaar kan de verkopende partij zo wegkapen. Die makelaars rennen wel, want je betaalt achteraf, als het gelukt is.

Dit in tegenstelling tot Nederlandse makelaars, aan wie je vooraf al een aanzienlijk bedrag betaalt en die vervolgens niks doen. Ja, je na zes maanden adviseren de prijs te verlagen. Die ze zelf geadviseerd hebben!

Ik heb geloof ik nog niets gezegd over de notarissen in Engeland. In Nederland meestal een grijze, statige heer, of op weg daarnaartoe. Zeg maar: een-wandelend-rusthuis-met-een-hoed-op. Een notabele.

In Engeland is het vaak, zo verzekeren vrienden mij, een soort tweedehands autohandelaar. Die van ons natuurlijk uitgezonderd, want je wilt zo’n man te vriend houden. Misschien heb je hem nog eens nodig. Hij ging bovendien op de dag van de overdracht nog even een auto kopen en was erg goed in het schetsen van het zwartste scenario. ‘Het kan altijd nog afketsen.’

Of het nou lukt met koop of verkoop maakt eigenlijk niks uit. De notaris krijgt toch wel betaald. Soms per uur. Dit levert een proces op dat men conveyancing noemt, een ander woord voor: hoe verzin ik zo veel mogelijk vertragende vragen. ‘Hoeveel denkt u dat het in 2023 gaat kosten om het huis te verven?’

Iedereen zit voortdurend in de piepzak: koper, verkoper en makelaar. Behalve de notaris. Bij dit soort ervaringen zegt men vaak: ‘Achteraf lach je erom!’ Maar mijn zus en ik waren soms een zenuwinzinking nabij. De koper waarschijnlijk ook. En dan zijn de sigaren hier ook nog vier keer zo duur. Ik heb regelmatig overwogen mijn schoenzolen op te eten.

Ja, ik weet het: in Nederland is het allemaal veel erger qua huizenmarkt. Maar je zou willen dat er in Engeland iets meer regelgeving zou zijn als iemand een bod deed. En in Nederland zou je willen dat de makelaars iets harder liepen.

Volgende keer schrijf ik misschien over mijn nieuwe uitzicht op een parkje. Want we zijn uiteindelijk na acht maanden verhuisd. Ik kan even geen notaris of makelaar meer zien. Zelfs niet op hoge hakken.

© Arnold Jansen op de Haar

"arnold

  window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};  (function() {    var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;    po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';    var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);  })();

Eerdere columns:
Een jongen uit Westminster
Avontuur in Amsterdam
Amalia & George
Zachtjes juichen
Menselijk afval
D-Day voor poёzie
Een hond in Londen
Van Gaal en Wurst
Baby King George
De Virgin trein uit Birmingham
Nucleaire gastvrijheid
Vladimir de Viking
Ski-meisje met snor
Feniks
Bericht vanuit de badkuip
Een consequent voornemen
De wet van Nigella
Selfie
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is
What will survive of us is love
Een Gibraltarese bibliothecaris
Homosympathisant
Hot Pants Harry
Fietsen op tante Corry’s pannenkoeken!
Een klein ongemak
Telefoneren met een buitenaards wezen
Naakt in de balletklas
Het Oeioeioei-drempeltje
Eurovisie
Een oprecht mens
Koning van het volk
Thatchers geheime wapen
Een fietsende jewelier
Eten als de paus
Een dichter met jicht
Een plastic buitenlands paard
Een beetje benauwd
Een katholieke koningin