Skip to main content

A Postcard Home

Een briefkaart naar huis

October 10, 2013

By Arnold Jansen op de Haar

‘I was easily lured by the prospect of dancing in a dirndl and sampling every wurst imaginable.’ For a moment I imagined I was reading Helen Fielding’s new book. By now, Bridget Jones is 51, exactly my age. But no, it’s Pippa Middleton writing in her column for the Daily Telegraph.

In this column, Pippa describes her adventures. This time Kate’s sister reports from the Austrian town of Kitzbühel, where she visited the Jahrmarkt festival. Not that much happens there. Pippa drinks a schnapps and takes part in a traditional dance: the Schuhplattler. It all resembles a meeting of the FPÖ (Freedom Party of Austria). And by now she has spent a weekend in Scotland, where she has shot a few pheasants and partridges.

We hear that Pippa travelled across Austria clad in a dirndl; for example she can be spotted in a picture from Salzburg.

Maybe she wrote a postcard home. ‘It’s rather jolly here. I’ve discovered the Austrian soul. Look, this is me wearing a dirndl. Love, Pippa.’

It also reminds me of a popular Dutch TV programme: Geer and Goor: being skint. In this programme the singers Gerard Joling and Gordon spend a month living in a terraced house on a state pension. During this time they support the elderly. The similarity with Pippa’s adventures is that, here too, nothing happens.

Except that Geer and Goor slap their thighs at every joke. For example, when their minibus hits a speed bump and they shout at the OAPs in the back: ‘Mind your ovaries!’, Geer and Goor laugh out loud, as if they want to show off their brilliant white teeth.

And then there is Sex Box on Channel 4, in which couples make love in a closed booth (the box) in the studio and report on it immediately afterwards. ‘To be able to talk openly about sex.’ Here too, nothing happens. Actually it’s just Big Brother, but with a panel of experts.

Or take discussions about football on TV, with long arguments about building your defence from the midfield. It’s the slowest form of sport. Hardly anything happens, but it looks OK when you show the highlights.

Even a programme such as The Voice, in which the coaches rotate their chairs if they like someone’s singing, is more about form than content. It claims to be a singing competition, but of course it’s all about the coaches. Only a few of the contestants end up with a singing career, but the coaches get more and more famous.

In many countries there are programmes about slimming. Here too, nothing happens, except that people try to lose weight under the supervision of strict instructors, preferably from the army.

This made me think of a poem by Craig Raine: A Martian Sends a Postcard Home. It ends like this:

At night, when all the colours die,
they hide in pairs

and read about themselves –
in colour, with their eyelids shut.

I hope no extra-terrestrials follow the news on earth, otherwise there is a good chance that, at this very moment, someone far away from the Milky Way is writing a poem about us.

After eating sausage
they hurt their soles and thighs.

The wrinkled types are
old specimens, travelling by bus

driven by roaring animals
with brilliantly white teeth.

With 11 against 11 they kick
slowly a round object to death.

For someone who sings in tune,
chairs rotate.

You lose weight
with strict instructors

and in the evening, under blue-violet lights,
they procreate – in a box.

© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press

arnold jansen op de haar

Visit Arnold’s home page to find out more about his other publications.
 
Previous columns:
‘Ik werd zeer aangetrokken door het vooruitzicht om in een dirndl te dansen en elke worst te proeven die je kunt bedenken’. Even waant men zich in het nieuwe boek van Helen Fielding. Bridget Jones is inmiddels 51, mijn eigen leeftijd. Maar nee, het is Pippa Middleton in haar column in The Daily Telegraph.

In die column beschrijft Pippa haar avonturen. Deze keer komen de berichten uit het Oostenrijkse plaatsje Kitzbühel. Daar bezocht de zus van Kate het Jahrmarkt festival. Niet dat er veel gebeurt. Pippa drinkt een schnapps en neemt deel aan een traditionele dans: het schuhplattler. Het lijkt op een partijdag van de FPÖ. En inmiddels heeft ze al weer een weekend in Schotland doorgebracht, waar ze enige fazanten en patrijzen heeft geschoten.

Naar verluidt is Pippa in die dirndl half Oostenrijk doorgereisd. Zo is ze onder meer te zien op een foto uit Salzburg.

Misschien schreef ze een briefkaart naar huis. ‘Het is hier heel gezellig. Ik heb de Oostenrijkse ziel leren kennen. Kijk, hier sta ik op de foto met een dirndl aan. Liefs, Pippa’.

Het doet ook denken aan een populair tv-programma op de Nederlandse tv: Geer en Goor, effe geen cent te makken. Hierin gaan de zangers Gerard Joling en Gordon een maand lang wonen in een rijtjeshuis waar ze leven van een AOW. Ondertussen zetten ze zich in voor ouderen. De overeenkomst met Pippa’s avonturen is dat ook hier niets gebeurt.

Behalve dat Geer en Goor zich bij elke grap op hun dijen slaan. Bijvoorbeeld als ze met hun busje een drempel passeren en naar de bejaarden achterin roepen: ‘Denk om je eierstokken!’ Geer en Goor lachen onbedaarlijk, alsof ze iedereen hun hagelwitte tanden willen laten zien.

En dan heb je nog Sex Box op het Britse Channel 4, waar koppels de liefde bedrijven in een afgesloten kamer in de studio (the box) en er direct daarna over vertellen. ‘Om openlijker te kunnen praten over seks.’ Ook hier gebeurt niets. Het is gewoon Big Brother, maar dan met een panel van experts.

Of denk aan het praten over voetbal op tv, met hele verhandelingen of je vanuit de verdediging moet opbouwen of vanuit het middenveld. Het is de langzaamste vorm van sport. Er gebeurt vrijwel niets, maar in de samenvatting lijkt het nog wat.

Ook het programma The Voice, waarin de coaches hun stoel draaien als iemand mooi zingt, is meer vorm dan inhoud. De suggestie wordt gewekt dat het een zangcompetitie is, maar het gaat natuurlijk om de coaches. Slechts een enkele kandidaat gaat een zangcarrière tegemoet. Alleen de coaches worden steeds beroemder.

En in veel landen zijn er programma’s over afvallen. Hier gebeurt ook niets. Behalve dan dat mensen proberen af te vallen onder leiding van strenge instructeurs, liefst uit het leger.

Ik moet opeens denken aan een gedicht van Craig Raine: A Martian Sends a Postcard Home (Een marsbewoner stuurt een briefkaart naar huis). Dat eindigt zo:
At night, when all the colours die,
they hide in pairs

and read about themselves –
in colour, with their eyelids shut.


(’s Nachts, als alle kleuren sterven,
schuilen ze in paren

en lezen over zichzelf –
in kleur, met hun oogleden dicht.)
Je hoopt maar dat buitenaardse wezens de berichtgeving op aarde niet volgen. Anders heb je grote kans dat er op dit moment iemand ver buiten de Melkweg een gedicht over ons zit te schrijven.
Na het eten van worst
pijnigt men voetzolen en dijen.

De gerimpelde exemplaren zijn
oude soortgenoten, per bus vervoerd

door brullende dieren
met hagelwitte tanden.

Met 11 tegen 11 schoppen
ze langzaam een rond voorwerp dood.

En voor iemand die zuiver zingt,
draaien de stoelen.

Gewicht verlies je
door strenge instructeurs

en in de avond, bij blauwviolet licht,
plant men zich voort – in een doos.
© Arnold Jansen op de Haar

  window.___gcfg = {lang: 'en-GB'};  (function() {    var po = document.createElement('script'); po.type = 'text/javascript'; po.async = true;    po.src = 'https://apis.google.com/js/plusone.js';    var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(po, s);  })();