In mijn jeugd was ik sneller dan de snelste vrouw van Europa. Als ik deze week met mijn tijden van toen had deelgenomen aan de Europese Kampioenschappen Atletiek te Barcelona zou ik op de 100, de 200, en mogelijk ook op de 400 meter, in de finale zijn geraakt, met kans op goud. Bij de vrouwen dan. Helaas ben ik een man.

Toen ik zeventien was, trainde ik minimaal zes keer per week, mijn buik was een wasbord en je zou kunnen zeggen dat ik goed geproportioneerd was. Ik beschikte, al zeg ik het zelf, over een bijzonder aantrekkelijk lichaam. Ik dronk en rookte niet en leefde voor de sport. Dat is later wel veranderd.

Helaas beschikte ik destijds ook al over een bril, in mijn geval een groot zilverkleurig model. Ik neem aan dat die bril minder aantrekkelijk was want van vrouwelijke aandacht was nauwelijks sprake. Het kan ook gekomen zijn door mijn haarband. Ik droeg er een zoals hink-stap-sprongkampioen Phillips Idowu, met dit verschil: ik was reeds kalend. Nou ja, Phillips Idowu zou er ook beter uitzien zonder haarband. Mannen met een haarband kunnen beter gaan voetballen.

Maar goed, bij de junioren was ik een talent. Ik versloeg de jongens van mijn club, werd inclusief haarband en bril tweede van ‘Oost-Nederland’ en wereldwijd was vrijwel geen enkele vrouw in staat mij in te halen. Het duurde nog jaren tot ik besefte dat ik vooral figuurlijk wereldrecords brak om ze te ontwijken.

Bij atleten vergeleken zijn voetballers watjes. Hebt u zich wel eens bedacht hoe Wesley Sneijder eruit zou zien als hij aan de start van de 100 meter zou staan? Of dat David Beckham zou deelnemen aan het speerwerpen? Vooruit, nog een: ‘Dames en heren, Wayne Rooney staat klaar voor het hoogspringen!’

Zelfs bij het speerwerpen en kogelslingeren zien de atleten er tegenwoordig goed uit. Bovendien hebben atleten meer persoonlijkheid dan teamsporters. Ze moeten het helemaal zelf doen.

Ook de leden van het Nederlandse dames hockeyteam – toch heel aantrekkelijk – halen het niet bij iemand als zevenkampster Jessica Ennis. Vooral niet in de regionen van de bovenbenen. Zo moet je er als vrouw eigenlijk uitzien. Geen gram vet, geen cellulitis en alles is in verhouding.

En daar liep ik in mijn jeugd gewoon tussen! Ik had gewoon beter moeten opletten. Maar ja, met grote zilverkleurige bril, haarband en een beginnende kaalheid…

En nu ben ik bijna 48, met overgewicht. Gewoon dik dus. Al zijn er mensen die zeggen dat ik er met het jaar beter ga uitzien. Dat zeggen vooral de iets oudere dames.

Afgelopen week verklaarde de Britse minister van volksgezondheid Anne Milton dat je dikke mensen niet ‘obese’ moet noemen maar gewoon ‘fat’. Dat motiveert ze om af te vallen. Toe maar, belediging door de overheid als wapen tegen overgewicht. Je hoeft maar naar Nigel Lawson te kijken wat er gebeurt als je op latere leeftijd de strijd met je overgewicht aangaat. Je verschrompelt tot een oud appeltje!

Persoonlijk vind ik dat je alleen moet sporten als je nog kans maakt op deelname aan de Olympische Spelen. Anders gaat het er een beetje raar uitzien. Niets is erger dan een oudere man in een wielrenbroek. En je wil toch niet gezien worden met een strak shirt van de Rabobank om je buik?

Thans ben ik een Bourgondische man die van atletiek houdt. Ik kijk graag naar hoe je er als mens eigenlijk uit zou moeten zien maar ik vind dat voor mijzelf een gepasseerd station. Als de Olympische Spelen in Londen beginnen ben ik erbij. Op de tribune. En je weet maar nooit: misschien is er een gezellige discuswerpster uit het voormalige Oostblok die me ziet zitten. Eigenlijk ben ik gewoon een gezellige, dikke atleet.