By Arnold Jansen op de Haar
I’m 53, and my first relationship, which lasted about as long as WW2, has just broken up. It sounds like the opening line of a novel.
Heavens, you may think, it took him a long time to meet someone (correct) and it wasn’t all plain sailing (exactly). All of you at home naturally have much more experience with this sort of thing, and you may well be able to fill an entire coach with exes, but it’s all new to me.
I’m not going to say anything unkind about her, because we already have exchanged harsh comments. You know what I mean, and besides, who wants to hear all this misery? And it was often very lovely; however, it’s now well and truly finished.
It’s kind of strange that there is someone out there who I know inside out, and who knows me through and through, but who I may never see again. Because we’ve ‘broken up’. Well, we’ve done that about ten times before, but this time by ‘mutual agreement’. We had actually promised each other to stay just friends, but even that didn’t work out.
So, she lives on the other side of the North Sea and I on this side. This has been the situation for a while now, but until recently there was still the emotional support.
So now I wander through London’s parks muttering to myself things like: ‘It’s for the best.’ Or: ‘The world is full of other wonderful women.’
It puts everything in a different light. Recently, someone asked me to write a Valentine’s card to her daughter, so that she wouldn’t recognise her mother’s handwriting. So I wrote on the card ‘Be My Valentine’, ‘Guess who?’ and wrote the address I was given on the envelope. You could say I was just ‘the right guy for the job’.
Last Sunday, as a diversion, I visited the oldest church in London, St Bartholomew the Great. Its foundations were laid in 1123. A marvellous church, hidden away down an ugly street in West Smithfield, in the City.
Inside, pride of place was taken by a gilded (24 carat) statue of St Bartholomew, created by Damien Hirst. From the personal collection of, indeed, the Damien Hirst. It reminded me of The Golden Calf, not the Dutch Film Award, but the scene from Exodus, the adoration of the golden calf. It’s quite special, finding such a statue in a church.
A bit later, the man from the ticket desk came along to tell us that St Bartholomew the Great was featured in the film Four Weddings and a Funeral – well, not the saint, but the church. ‘At the fourth wedding,’ he added. (The one with ‘Duckface’.) ‘That’s very fitting,’ I muttered.
After leaving the church, just around the corner, I came across the site where William Wallace, aka Braveheart, was executed. Well, he was first dragged naked through the streets behind a horse, and afterwards hanged. Subsequently, while still alive, he was castrated and his intestines were burned before his eyes. Finally, he was beheaded. They didn’t take half measures.
It was a dull Sunday afternoon, and not many people were out in the streets. My love affair had ended, and the country was in disarray due to the European Referendum. A few frayed plastic Scottish flags fluttered near Wallace’s monument.
I suddenly yearned for something to cheer me up. The Eurovision Song Contest, for example, with a delicious Greek entry dressed in just one big shoelace. But regrettably Terry Wogan has died too, was my next thought.
Luckily, on my way back I came across an old-fashioned sweet shop which sold Dutch liquorice. Consoling liquorice. Yet another thought occurred to me: finding Dutch liquorice in London is almost as rare as finding a delightful girlfriend. If it’s going to take as long as the first time to find a relationship, the next time I will be 98.
© Arnold Jansen op de Haar
© Translation Holland Park Press
Previous columns:
On a Knife Edge
A Very British Secret
End-of-Year Chat
A Cigar in Brussels
Burning a Catholic
Ted or Sylvia?
Unsuitable for Class War
England-bound
The Weather in Arnhem
Accident & Emergency
The Plumber and the Little Prince
A Trojan Horse
Pilloried!
Portobello Hipster
A Celebration Every Day
Diana is Back
Loved by All
Cooking in Peacetime
A Bit of a Genetic Mess
Email a Fairy
A Peeing Neanderthal
Fictional Brits
Bare Burka
Is Van Gaal a Turkey?
An Estate Agent in High Heels
A Boy from Westminster
Adventure in Amsterdam
Amalia & George
Cheering Quietly
Human Waste
D-Day for Poetry
A Dog in London
Van Gaal and Wurst
Baby King George
The Virgin Train from Birmingham
Nuclear Hospitality
Vladimir the Viking
Ski Girl with Moustache
Phoenix
Message From the Bathtub
A Consistent Resolution
Nigella’s Law
Selfie
Cowboy in the Kingdom
An Angry Philanthropist
Oligarch with Red Umbrella
The Lives of Others
Uproar in the Czar Peter House
A Postcard Home
An Angry Ladies’ Hairdresser
Syrian Football
The Man Who is Always Late
Tjonge, denkt u misschien, die heeft pas laat iemand ontmoet (correct) en het ging allemaal niet van een leien dakje (juist). U heeft thuis natuurlijk allemaal veel meer ervaring met die dingen en mogelijk kunt u een touringcar met exen vullen, maar voor mij is het allemaal nieuw.
Ik ga geen onaardige dingen over haar zeggen want die onaardige dingen hebben we al tegen elkaar gezegd. U kent het en bovendien, wie zit op al die ellende te wachten? En het was vaak ook heel fijn. Het is alleen wel voorbij.
Het vreemde vind ik dat er nu dus iemand rondloopt die ik heel erg goed ken, en die mij heel goed kent, maar die ik misschien nooit meer zal zien. Omdat je ‘afscheid van elkaar hebt genomen’. Dat had je al tien keer gedaan maar nu ben je het daar ‘samen over eens’. Je had elkaar nog zo beloofd om gewoon vrienden te blijven maar ook dat lukte niet echt.
En nou loopt zij aan de andere kant van de Noordzee rond en ik hier. Dat was al een tijdje zo maar je wist voorheen altijd dat de ander er toch voor je was.
En ja, ik dwaal door Londense stadsparken en zeg dan dingen tegen mezelf als: ‘Het is beter zo.’ Of: ‘Er zijn nog heel veel andere leuke vrouwen.’
Alles wordt er door gekleurd. Zo vroeg iemand mij laatst of ik de Valentijnskaart aan haar dochter wilde schrijven, opdat ze het handschrift van haar moeder niet zou herkennen. Dus ik schreef op de kaart ‘Be My Valentine’, ‘Guess who?’ en het opgegeven adres op de envelop. Ik was, zou je kunnen zeggen: ‘de aangewezen persoon’.
Afgelopen zondag bracht ik ter afleiding een bezoek aan de oudste kerk van Londen, St Bartholomew the Great, waarvan de bouw begon in 1123. Een schitterende kerk, weggestopt in een lelijke straat in West Smithfield, The City.
Binnen pronkte een verguld (24 karaat) beeld van St Bartholomew, gemaakt door Damien Hirst. Uit zijn persoonlijke collectie. Inderdaad, de Damien Hirst. Ik moest opeens aan Het Gouden Kalf denken, niet de Nederlandse filmprijs maar het beeld uit Exodus, van de aanbidding van het gouden kalf. Tamelijk bijzonder, zo’n beeld in een kerk.
De man die bij de ingang zat, kwam even later vertellen dat St Bartholomew the Great gebruikt is in de film Four Weddings and a Funeral. Niet de heilige maar de kerk. ‘Bij het vierde huwelijk,’ zei hij erbij. (Dat met ‘Duckface’.) ‘Ook dat nog,’ mompelde ik.
Nadat ik de kerk had verlaten, stuitte ik om de hoek op een gedenkteken op de plaats waar William Wallace, alias Braveheart, werd geëxecuteerd. Nou ja, hij werd eerst naakt achter een paard door de straten gesleept, daarna opgehangen. Vervolgens werd hij, nog levend, gecastreerd en haalde men zijn ingewanden eruit om die voor zijn ogen te verbranden. En tot slot werd hij onthoofd. Geen half werk.
Het was een grijze zondagmiddag. Er was bijna geen mens op straat. Mijn liefde was voorbij. En het land was in verwarring over het Europees referendum. Bij Wallace’ monument wapperden een paar kapotgewaaide plastic Schotse vlaggetjes.
Opeens begon ik te snakken naar iets om me op te vrolijken. Het Eurovisiesongfestival bijvoorbeeld, met zo’n heerlijke Griekse inzending gekleed in slechts één veter. Maar Terry Wogan is helaas ook al dood, schoot het door mijn hoofd.
Gelukkig vond ik op de terugweg een snoepwinkel waar ze Nederlandse drop verkochten. Troostdrop. Maar toen dacht ik weer: Nederlandse drop vinden in Londen is bijna net zo zeldzaam als een leuke vriendin vinden. Als het weer net zo lang duurt als de eerste keer dat ik een relatie begon ben ik de volgende keer 98.
© Arnold Jansen op de Haar
Eerdere columns:
Kantje boord
Een zeer Brits geheim
Eindejaarsgesprek
De sigaar in Brussel
Een katholiek verbranden
Ted of Sylvia?
Ongeschikt voor klassenstrijd
Engelandvaarders
Het weer in Arnhem
Spoedeisende Hulp
De loodgieter en de kleine prins
Het paard van Troje
Aan de schandpaal!
Portobello Hipster
Elke dag feest
Diana is terug
Geliefd door allen
Koken in vredestijd
Een genetisch zootje
E-mail een elfje
De plassende Neanderthaler
Fictieve Britten
Blote boerka
Is Van Gaal een kalkoen?
Een makelaar op hoge hakken
Een jongen uit Westminster
Avontuur in Amsterdam
Amalia & George
Zachtjes juichen
Menselijk afval
D-Day voor poёzie
Een hond in Londen
Van Gaal en Wurst
Baby King George
De Virgin trein uit Birmingham
Nucleaire gastvrijheid
Vladimir de Viking
Ski-meisje met snor
Feniks
Bericht vanuit de badkuip
Een consequent voornemen
De wet van Nigella
Selfie
Cowboy in het koninkrijk
Een boze filantroop
Oligarch met rode paraplu
Het leven van de anderen
Rumoer in het Tsaar Peterhuisje
Een briefkaart naar huis
Een boze dameskapper
Syrisch voetbal
De man die altijd te laat is